Παρά τις τυμπανοκρουσίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις φοβίες πολλών δεξιόστροφων δημοσιολογούντων , κανένα ιδεολογικό φάντασμα της αριστεράς δεν πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Αντίθετα φαίνεται καλά αγκυρωμένο στην κοινωνία ένα συμπίλημα εθνολαϊκών ιδεολογημάτων , παραδοσιοκρατικών αντιλήψεων και ιστορικών – μνημονικών ανασφαλειών. Εκφάνσεις δε του ιδεολογικού αυτού υποστρώματος είναι εγκατεστημένες στους κρατικούς νομικοπολιτικούς θεσμούς και κρατούν φοβική και περίκλειστη την κοινωνία και δέσμιους τους πολίτες που επιθυμούν μια άλλη διαχείριση της δικής τους ζωής.
Δύο περιστατικά που συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα κατέδειξαν με τον πιο ηχηρό τρόπο την ζοφερή αυτή κατάσταση. Το ένα ήταν βέβαια τα όσα ακολούθησαν τον αδόκητο θάνατο του σημαντικότατου Μηνά Χατζησάββα .Η επιθυμία του για την καύση της σωρού του δεν έγινε δυνατή στην Ελλάδα λόγω της ανυπαρξίας σχετικών δομών εξαιτίας της αντίδρασης της Εκκλησίας και της ολιγωρίας και της φοβίας των δημοτικών αρχόντων. Ο σύντροφος του δε ανέφερε σπαρακτικά , εκτός των άλλων , την δυσκολία να παραλάβει ο ίδιος την σωρό. Έτσι αναδείχθηκαν και πάλι τα χρόνια και άλυτα ακόμα ζητήματα της καύσης των νεκρών και της μη ψήφισης του συμφώνου συμβίωσης και των ομόφυλων ζευγαριών .
Το άλλο περιστατικό είναι η δίκη εις βάρος του γερμανού ιστορικού Χάνς Ρίχτερ που άρχισε στο Ρέθυμνο και συνεχίζεται και αυτήν την εβδομάδα . Ο ιστορικός παραπέμπεται για παράβαση του άρθρου 2 του αντιρατσιστικού νόμου 4285/2014. Ο νόμος αυτός τελικά λειτούργησε αντίθετα προς τον σκοπό για τον οποίο θεσπίστηκε. Ο Εισαγγελέας άσκησε ποινική δίωξη στον ιστορικό για άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού σε βάρος του κρητικού λαού με εξυβριστικό περιεχόμενο, με βάση τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του “ Η μάχη της Κρήτης ”, ( εκδ. Γκοβόστη ), σχετικά με την σκύλευση νεκρών γερμανών στρατιωτών και την σφαγή αιχμαλώτων από αμάχους . Εάν και πως συνέβησαν αυτά σ ’ έναν αμυντικό πόλεμο κατά των απρόκλητων εισβολέων ασφαλώς και πρέπει να συζητηθεί. Όμως αρμόδιοι γι’ αυτό είναι οι ιστορικοί και όχι τα δικαστήρια και οι αυτόκλητοι κατήγοροι. Πόσο μάλλον όταν ο συγκεκριμένος ιστορικός έχει αφιερώσει όλο σχεδόν το έργο του στην μελέτη και στην ανάδειξη του πολιτισμού και της ιστορίας της Ελλάδας και έχει μάλιστα τιμηθεί γι’ αυτό από την πολιτεία. Δυστυχώς για μια ακόμα φορά εκδηλώνεται ένα επεισόδιο του διαρκούς “ πολέμου της μνήμης ” που ταλανίζει τη φοβική και ανεξήγητα εθνικά ανασφαλή εγχώρια κοινωνία.
Η κατάλυση του (και θεσμικού) πολιτισμικού αυτού ζόφου και η άρση των διακρίσεων και των δυσκολιών στη ζωή πολλών ανθρώπων δεν είναι αίτημα αριστερό. Είναι αστικό και δημοκρατικό. Η λαλίστατη ,κατά τα άλλα , αριστερή διακυβέρνηση , ας καταδεχθεί, τουλάχιστον, να κάνει κάποιες τέτοιες μεταρρυθμίσεις.