Αυτή τη φορά οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής επικρότησαν και την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον Ν. Μιχαλολιάκο. Ούτε προσχήματα, ούτε περιστροφές. Επιδοκίμασαν ένα φρικτό έγκλημα με θύμα έναν νέο, ταλαντούχο, προοδευτικό άνθρωπο. Δεν μπορεί πια κανείς να επικαλείται ως εξήγηση την τυφλή οργή που προκάλεσαν η κρίση και τα μνημόνια ούτε την δήθεν παραπλάνηση αδαών ψηφοφόρων που νομίζουν ότι επιλέγουν αντισυστημικά. Τώρα μιλάμε για ένα κόμμα που στηρίζει ανοιχτά και δημόσια ως μέθοδο επίλυσης πολιτικών διαφορών τη φυσική εξόντωση του αντιπάλου, ενώ όλο το εύρος της δράσης του είχε από νωρίτερα αποκαλυφθεί.
Μπροστά σ αυτό το φοβερό γεγονός το δημοκρατικό σύστημα αντιδρά με αμηχανία -κατά την ήπια εκδοχή- και με λαϊκισμό -κατά την πιο κυνική προσέγγιση. Πολιτικοί, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, διανοούμενοι, σχολιαστές και αναλυτές κάθε είδους, περιγράφουν με εξωραϊσμούς και υπεκφυγή το αποκρουστικό φαινόμενο προσπαθώντας άλλοτε να δικαιολογήσουν τους “ξεστρατισμένους”, άλλοτε να υποβαθμίσουν τη σημασία αυτής της πραγματικότητας, άλλοτε να συμψηφίσουν με ακροδεξιές επιλογές άλλων ευρωπαϊκών λαών ξεχνώντας πως εδώ μιλάμε για ναζισμό και έγκλημα.
Δεν έχει νόημα να μιλήσει κανείς για το έλλειμμα παιδείας, όταν είναι τόσο εκρηκτικό το πλεόνασμα μίσους. Η ανθρώπινη κακία, στην πιο ακατέργαστη και χυδαία έκφρασή της, είναι η αιτία της δυναμικής της ΧΑ που δείχνει εντυπωσιακή αντοχή και έχει πλέον ριζώσει στο πολιτικό μας στερέωμα.
Αλλος λέει τώρα ότι δεν πρέπει να αποκλείονται από το δημόσιο διάλογο γιατί έτσι “φουντώνουν”, άλλος πιστεύει ότι η ποινικοποίηση της πολιτικής τους δράσης δεν βοήθησε, κάποιοι εκτιμούν ότι η καταστολή είναι η λάθος μέθοδος… Ολοι γυρίζουν γύρω από το φίδι που είναι δυνατό, έτοιμο να δαγκώσει, σέρνεται ανάμεσά μας, απειλώντας, τρομοκρατώντας και δείχνοντάς μας τον καθρέφτη: Ο νοικοκύρης της διπλανής πόρτας μπορεί να μην απλώς θυμωμένος με τον Σόιμπλε και το κατεστημένο, μπορεί να είναι και υποστηρικτής δολοφόνων. Ο εξαγριωμένος νεαρός με το λοστάρι μπορεί να μην είναι μόνο χούλιγκαν αλλά και ένας επόμενος Ρουπακιάς.
Τι μπορεί να πει κανείς για έναν λαό που στηρίζει το κόμμα των φασιστών και των υποστηρικτών δολοφονιών; Τι κοινωνία είμαστε και ποιος είναι ο πολιτισμός μας; Πώς καταντήσαμε έτσι ή μήπως αυτοί είμασταν και μετά την κρίση έγινε απλώς η αποκάλυψη; Ισως μάθουμε περισσότερα για τον συλλογικό εαυτό μας ακούγοντας -από το βήμα της Βουλής πλέον- τον Β. Λεβέντη.
Δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο