Μια πρόταση προς τους συναδέλφους καλλιτέχνες και το Υπουργείο Πολιτισμού

—της Λένιας Ζαφειροπούλου—

Γυρίζοντας σπίτι μετά τη συγκέντρωση στο θέατρο Σφενδόνη για το Ελληνικό Φεστιβάλ, σκεφτόμουν ποια θα μπορούσαν να είναι τα μακροπρόθεσμα αιτήματά μας προς φεστιβάλ και το Υπουργείο Πολιτισμού. Οι καλλιτέχνες αυτής της χώρας είναι πολλοί, όλο και καλύτεροι αλλά έχουν ελάχιστο πεδίο δράσης. Η χώρα είναι μικρή και, ως εκ τούτου, προσωποπαγής. Πάσχουμε από τη λογική της κλειστής παρέας αλλά όποιος καινούργιος αρχίζει, αρχίζει αντιτάσσοντας κι αυτός τη δική του νέα κλειστή παρέα στις προηγούμενες δεσπόζουσες. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε πλημμελείς δομές και δυσπιστία προς αυτές. Βελτίωσή τους χρειαζόμαστε σε όλα τα επίπεδα και στην επιδοτούμενη τέχνη. Αυτές θα μας προστατεύσουν τον έναν απ’ τον άλλον στο μέτρο του εφικτού. Σκέφτομαι λοιπόν για το Φεστιβάλ τα εξής:

Το Φεστιβάλ Αθηνών πριν από τον Γιώργο Λούκο ήταν κυρίως μουσικό και όλοι το έβρισκαν φυσικό. Το Ελληνικό Φεστιβάλ επί Γιώργου Λούκου ήταν κυρίως θεατρικό και χορευτικό και όλοι το βρίσκουν φυσικό. Δεν εξετάζω εδώ την ποιότητα του Φεστιβάλ επί Λούκου, προφανώς ήταν πιο σύγχρονο, πιο ενδιαφέρον και πιο δημοφιλές απ’ το παλιό. Αλλά η μουσική είχε μέσα του ελάχιστο χώρο, τον τελευταίο καιρό μάλιστα δεν υπήρχε καν υπεύθυνος για να εξετάζει τις μουσικές προτάσεις. Όσοι ετοιμάζαμε μουσικές προτάσεις αποτρεπόμασταν συχνά πριν καν τις υποβάλουμε με τα λόγια: «Δεν έχετε πιθανότητες, αυτά δεν ενδιαφέρουν τον διευθυντή».

Χθες δεν ενδιέφερε τον διευθυντή η μουσική, αύριο μπορεί να μην τον ενδιαφέρει το θέατρο, μεθαύριο μια άλλη τέχνη. Οι δουλειές σ’ αυτή τη χώρα είναι λίγες, οι καλλιτέχνες πολλοί και καλοί. Ας προστατεύσουμε τον εαυτό μας, ζητώντας ένα Φεστιβάλ που δεν θα εξαρτάται από το γούστο του εκάστοτε διευθυντή, δεν θα αλλοιώνεται δηλαδή ο ίδιος του ο χαρακτήρας του Φεστιβάλ από τη ροπή του εκάστοτε διευθυντή προς τη μια ή την άλλη τέχνη…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art