Ο λόγος για τον οποίο εταίροι-θεσμικοί πιστωτές δεν δείχνουν διάθεση να πάρουν αποφάσεις για την απομείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι η ελληνική αναξιοπιστία. Εχει εμπεδωθεί η άποψη ότι η χώρα μας αρνείται να κάνει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και δεν μπορεί ή δεν θέλει να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό παράδειγμα. Δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση και δεν κάνουν καμία κίνηση καλής θέλησης θεωρώντας ότι, αν αυτό συμβεί, η ελληνική απάντηση θα είναι ακόμη περισσότερη μεταρρυθμιστική ραθυμία.

Χρειάζεται πολλή δουλειά για να ανακτηθεί το κεφάλαιο σοβαρότητας που σπαταλήθηκε στη διάρκεια της καταστροφικής διαπραγμάτευσης του 2015 αλλά και για να αρθούν οι κακές εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν σε όλη τη διάρκεια της κρίσης σε σχέση με την αδυναμία συνεννόησης των κομμάτων και την συλλογική δυσκολία αναγνώρισης των εθνικών αιτίων της χρεοκοπίας.

Το συμπέρασμα είναι ότι αν εμείς δεν βοηθήσουμε τον εαυτό μας κανείς δεν πρόκειται να μας πετάξει σωσίβιο. Η θα κολυμπήσουμε ή θα πνιγούμε.