Παρότι πέρασαν ήδη δύο εβδομάδες από τις εκλογές, η αβεβαιότητα για το μέλλον και η σύγχυση παραμένουν. Η διελκυστίνδα ανάμεσα στην κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ενωση συνεχίζεται, με μόνη σταθερά την εμμονή της τελευταίας στην τήρηση των συμφωνηθέντων. Οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού μάλλον δεν ξεκαθάρισαν το τοπίο. Σε αυτό το σκηνικό όμως, σταδιακά, εγκαθίστανται και αναπαράγονται πολλαπλασιαστικά διάφορα ιδεολογικά φαινόμενα που πιθανόν γρήγορα θα μετατραπούν και σε πολιτικά.

Εμφανίζεται ξανά και έντονα ο αντιευρωπαϊσμός και κυρίως ο αντιγερμανισμός. Οι ύβρεις, οι χλευασμοί, οι εύκολες και βλακώδεις αναφορές στο ναζιστικό παρελθόν είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι Ευρωπαίοι και ειδικότερα οι Γερμανοί δεν θεωρούνται εταίροι, αλλά εχθροί. Και μάλιστα, όταν, εκτός από αυτούς τους Ευρωπαίους, κανένας άλλος από όλο τον πλανήτη, ούτε κράτος, ούτε χρηματοδοτικός οργανισμός, προτείνουν μια λύση για το ελληνικό πρόβλημα συνοδευόμενη από την αναγκαία χρηματοδότηση. Δυστυχώς αυτό το προφανές, ηθελημένα ή αθέλητα, δεν γίνεται κατανοητό. H -κατά τον ιστορικό Γιάννη Γιαννουλόπουλο- «ευγενής τύφλωση» της εγχώριας κοινωνίας, εμφατικά παρούσα ξανά, ανακαλύπτει και πάλι συνωμοσίες και σκοτεινά σχέδια καθυπόταξης της χώρας. Τις τελευταίες μέρες, δε, η αριστερή ευφορία της εκλογικής νίκης έδωσε τη θέση της σε μια αιωρούμενη αίσθηση εθνικής ανάτασης, αποτέλεσμα μάλλον των φαντεζί εμφανίσεων του κ. Βαρουφάκη. Μάλιστα αρκετοί αρθρογράφοι, ακόμα και δεξιών και εθνικοπατριωτικών αποκλίσεων, ανακαλύπτουν Εφιάλτες και στηλιτεύουν ως αντεθνικές πράξεις τις κριτικές των κυβερνητικών κινήσεων. Ακόμα περισσότερο, αυθόρμητα ή όχι, έγιναν ήδη και σχεδιάζονται και άλλες συγκεντρώσεις υποστήριξης των κυβερνητικών ενεργειών, επιπέδου και αισθητικής των πρώην «Αγανακτισμένων».

Τα φαινόμενα αυτά προφανώς δεν έχουν σχέση με την παράδοση της Αριστεράς, είναι επικίνδυνα και προσιδιάζουν μάλλον σε τριτοκοσμικά καθεστώτα. Είναι βέβαια αποτελέσματα του αντιμνημονιακού λόγου, ο οποίος συγκάλυπτε ποικίλες και αντιθετικές ιδεολογίες και συχνά και αντιδημοκρατικές απόψεις. Τώρα επιβάλλεται η κυβέρνηση να υπερβεί την προηγούμενη κομματική της ρητορική και να αναγνώσει χωρίς ιδεοληπτικά γυαλιά την πραγματικότητα. Απέναντί της έχει ένα συγκεκριμένο σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών που παρ’ όλα τα προβλήματα και τις αμφισβητήσεις τους είναι οι πλέον δημοκρατικοί στον κόσμο. Εάν η κυβέρνηση επιθυμεί η χώρα να παραμείνει σε αυτούς, πρέπει να κινηθεί σύμφωνα με τους κανόνες τους. Η αποδοχή τους και ο έντιμος συμβιβασμός θα προσφέρουν τον χρόνο για την έναρξη των επαγγελλόμενων απαραίτητων εσωτερικών μεταρρυθμίσεων και την αναγκαία χρηματοδότηση. Αντίθετα η ανορθολογική «λεβέντικη» στάση ενδέχεται να οδηγήσει σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό χάος.