Αν επιχειρήσει να κάνει κάποιος έναν μικρό απολογισμό όσων έχουν συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη όπου μας έλαχε να ζούμε, σίγουρα και μόνο η απλή απαρίθμηση των γεγονότων θα μπορούσε να μοιάζει με ένα μακρύ οδυνηρό ταξίδι, με το πέρασμα από μία απέραντη χωρίς τέλος έρημο, σε μία αγωνιώδη αναζήτηση μιας μικρής έστω σωτήριας όασης.
Κι αν η αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν φέρνει ίσως τη στυφή γεύση μιας συλλογικής και πολλές φορές προσωπικής αποτυχίας ή και καταστροφής, η οποιαδήποτε προσπάθεια πρόβλεψης των άμεσων και μεσοπρόθεσμων εξελίξεων και η κάθε λογική αναζήτηση μιας πιθανής αλληλουχίας επερχόμενων γεγονότων προκαλούν περισσότερο ρίγη ανησυχίας παρά επιτρέπουν – τουλάχιστον προς το παρόν – να περάσει από μία μικρή ρωγμή του χρόνου οποιαδήποτε ζεστή και ελπιδοφόρα αχτίδα φωτός.
Κι αυτό παρά το γεγονός ότι πράγματι έγιναν πολλά πράγματα και τουλάχιστον “αγοράσαμε χρόνο”, αποφύγαμε την άμεση κατάρρευση και υπό προϋποθέσεις, συνεχίζοντας μιαν αρκετά μεγάλη δυστυχώς ακόμη “άνυδρη” και “κακοτράχαλη” πορεία, θα μπορούσαμε να φτάσουμε ίσως έπειτα από κάποια χρόνια σε μία νέα εύφορη κοιλάδα.
Όμως τα περισσότερα – δυστυχώς ακόμη – στοιχεία που συνθέτουν το αναφερόμενο διεθνώς και ως «ελληνικό πρόβλημα» εξακολουθούν να υπάρχουν, να συνυπάρχουν, να παραμένουν άλυτα και ορισμένα, όπως για παράδειγμα η εκρηκτική αύξηση της ανεργίας στο 28%, η παρατεινόμενη ύφεση, (η ύφεση κατέστρεψε περίπου το 1/4 της οικονομικής παραγωγής μεταξύ 2008-2013), η απαξίωση του πολιτικού δυναμικού και συστήματος, η συνεχιζόμενη υστέρηση του κρατικού μηχανισμού, η κατακρήμνιση των εισοδημάτων και του επιπέδου ζωής των πολιτών, η έκρηξη της φτώχειας και η κοινωνική κόπωση, να βαίνουν επιδεινούμενα. Μαζί βεβαίως με τις δικές μας «ασύμμετρες απειλές», που κάθε τόσο κάνουν αισθητή την παρουσία τους και μας απειλούν ανά πάσα στιγμή, ακόμη και έπειτα από ένα τυχαίο γεγονός ή από την εκδήλωση μιας αλληλουχίας ορισμένων «ατυχών» συμβάντων.
Ήδη οι επιβαλλόμενες κυρώσεις προς τη Ρωσία και το συνακόλουθο εμπάργκο από την πλευρά του Πούτιν, απειλούν την ευρωπαϊκή οικονομία και την ελληνική οικονομική ανάκαμψη.
Όμως «η μητέρα όλων των απειλών» για εμάς δεν είναι άλλη από το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της χώρας, αυτό το οποίο και δημιούργησε όλα τα άλλα. Είναι το ίδιο το προβληματικό πλέον πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό του. Ήταν και είναι αυτό που εξακολουθεί να μην μπορεί ή να μην επιχειρεί να λύσει όλα όσα στραβά συσσωρεύτηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Που αδυνατεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει σε βάθος τη νέα, εντελώς διαφορετική οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Που δυσκολεύεται ή δεν θέλει να αποφασίσει να συγκρουστεί με τις κακές συνήθειες και αντιλήψεις μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, με τα θετικά και τα αρνητικά της, σαφώς της καλύτερης στην ιστορική διαδρομή του νεοελληνικού κράτους, που έχει όμως οριστικά πλέον παρέλθει.
Χωρίς πολιτικό σχέδιο, χωρίς συνεκτικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, χωρίς νέες κοινωνικές συμμαχίες, χωρίς τη δημιουργία ενός μεγάλου προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού πολιτικού συνασπισμού εξουσίας, που θα καταφέρει να διαχειριστεί αποτελεσματικά τα επόμενα δύσκολα αλλά απολύτως αναγκαία βήματα, που θα εμπνεύσει και θα καθοδηγήσει χωρίς λαϊκισμούς τους Έλληνες, για να τους περάσει με ασφάλεια στην απέναντι όχθη, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε και να ελπίζουμε.
Αυτό νομίζω πως θα έπρεπε να είναι τώρα το πρωταρχικό μέλημα, το απόλυτο πολιτικό πρόταγμα, άμεσης προτεραιότητας και λύσης, για τις ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις της δημοκρατικής παράταξης και ιδιαίτερα για το ΠΑΣΟΚ. Όλα τα άλλα, τα μικρά και μίζερα, στο πεδίο των μικροκομματικών και προσωπικών εσωκομματικών ανταγωνισμών είναι άνευ ευρύτερης σημασίας, έτσι αντιμετωπίζονται από τον κόσμο και κανέναν άλλον πλην των άμεσα ενδιαφερομένων δεν απασχολούν.