Όχι στα γουναράδικα αλλά ούτε στα τσιπουράδικα δεν θα μπορούσαν να δώσουν ραντεβού σ’ ένα κανονικό κράτος !…
Όλοι αυτοί οι τύποι, ψευτοεπαναστάτες, φασίστες τρομοκράτες και λοιποί «αναξιοπαθούντες», οι οποίοι απασχολούν κάθε τόσο την επικαιρότητα, είτε με την εγκληματική τους δράση είτε με την ανόητη παρουσία τους στα ΜΜΕ, όχι στα γουναράδικα αλλά ούτε στα τσιπουράδικα δεν θα μπορούσαν να δώσουν ραντεβού σ’ ένα κανονικό ελληνικό ευρωπαϊκό κράτος!…
Όμως δυστυχώς ούτε υπήρξαμε ούτε ακόμη έχουμε γίνει ένα κανονικό κράτος.
Πόσο μάλλον που τώρα το κράτος και η διοίκηση χτυπημένη κι αυτή από την κρίση, βρίσκεται πλέον σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που ήταν πριν το ξέσπασμα της.
Αντί δυστυχώς να πάμε μπροστά, εμείς αφού κάνουμε, κακήν κακώς έστω ένα βήμα, μετά πάμε συνήθως δυο βήματα πίσω! Ο γνωστός ηθοποιός Μ. Φωτόπουλος σε μια παλιά ελληνική κινηματογραφική κωμωδία, προσπαθούσε τάχα μου να κόψει το κάπνισμα και σε μια σκηνή έλεγε την εξής ατάκα: «Έκοψα το κάπνισμα πήρα κομπολόι, πήρα καραμέλες, πήρα τσίχλες και τώρα… και καπνίζω και παίζω κομπολόι και μασάω και καραμέλες και τσίχλες»!…
Κάπως έτσι κι εμείς, αφού καθ΄υπόδειξη των «ιατρών» για να «κόψουμε το κάπνισμα» και να σωθούμε, επήγαμε και πήραμε ένα σωρό μέτρα, κάναμε άγριες περικοπές, πετσοκόψαμε μισθούς και συντάξεις, μισοδιαλύσαμε το ελληνικό δημόσιο, εξαντλήσαμε την αντοχή του πολιτικού συστήματος, τώρα κινδυνεύουμε να ξαναρχίσουμε τις κακές συνήθειες του παρελθόντος, μαζί με τα νέα χούγια και προβλήματα που στο μεταξύ έχουμε αποκτήσει.
Εν τω μεταξύ μας έχουν κάτσει και στο κεφάλι (το ξερό) κάτι φασιστικά πολιτικά εκτρώματα και έχουμε πήξει και στον λαϊκισμό και στην μπουρδολογία την οποία πολλοί πάνε και καταπίνουν αμάσητη. Η θεσμική λειτουργία του πολιτικού συστήματος πολύ συχνά πλέον ρετάρει και η δημοκρατία νοσεί. Η νέα τρομοκρατία, αυτή η αποϊδελογικοποιημένη λούμπεν καρακίτς εκδοχή της, απειλεί τώρα αναθαρρημένη να γίνει εκτός από εκτελεστής και νεκροθάφτης της πολιτικής ομαλότητας.
Αλλά και άντε ας πούμε πως σταθεροποιείται κάπως η δημοσιονομική κατάσταση και μπαίνουμε στην πολυθρύλητη ανάπτυξη. Και τη σκαπουλάρουμε για έναν ακόμη χρόνο, έχοντας την ελπίδα πως επιτέλους κάποια στιγμή οι «χοντροκέφαλοι» Γερμανοί και οι ηγεσίες της Ένωσης θα πάρουν την απόφαση να αλλάξουν πολιτική απέναντι στις χώρες του νότου και ιδιαίτερα προς εμάς τους περισσότερο δυστυχείς και καταπονημένους. Πώς θα μπορέσουμε όμως σε κάθε περίπτωση να προχωρήσουμε παραπέρα, στην κατάσταση που στο μεταξύ έχουμε και ακόμη περισσότερο τότε θα έχουμε περιέλθει; Τι στην ευχή άκρη μπορεί να βγει για να υπάρξει μετά τις επόμενες εκλογές μια σοβαρή και σταθερή κυβερνητική πλειοψηφία; Πως θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε σε μια σύγχρονη, στέρεα δομημένη οικονομική ανάπτυξη και μια ανταγωνιστική οικονομία που χωρίς αυτά δεν υπάρχει μέλλον και προκοπή στον σύγχρονο εξαιρετικά ανταγωνιστικό κόσμο; Με ποια δημόσια διοίκηση, με πιο επιτελικό κράτος, με πιο πολιτικό προσωπικό, με ποια νοοτροπία;…
Με τους Καμένους και τους ψεκασμένους, τους Κασιδιάρηδες και τους Διαμαντόπουλους τους Ξηρούς και τους χλωρούς;.. Με το μισό (που λέει ο λόγος) παλαιό οικονομικοπολιτικό κατεστημένο πίσω από τα σίδερα του Κορυδαλλού, με τις τράπεζες να μην δανείζουν φράγκο στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά και με την ανεργία στο ενάμιση εκατομμύριο και βάλε;..
Δεν ξέρω βέβαια αν έχουμε αντιληφθεί πλήρως τι ακριβώς μας συμβαίνει, αλλά εδώ έχουμε πλέον μια πολύ «ωραία ατμόσφαιρα»…Αν δεν το κατανοήσουμε και δεν σοκαριστούμε από το μέγεθος των προβλημάτων, από την ανεπάρκεια (να το πούμε ευγενικά) του σημερινού πολιτικού προσωπικού και από το κακοτράχαλο βουνό που έχουμε δυστυχώς ακόμη μπροστά μας ν’ ανέβουμε…Aν δεν συγκλονιστούμε και κινητοποιηθούμε αντί να συνεχίζουμε να ασχολούμαστε κατά ένα περίεργο – αυτοκτονικό τρόπο με δευτερεύοντα ήσσονος σημασίας ζητήματα, με τα «νούμερα» και τους «φελλούς» που επιπλέουν επάνω στα υπολείμματα και τα λύματα του παλαιού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, τότε δεν έχουμε νομίζω ελπίδα.
Θα ήταν μάλλον κάπως πιο χρήσιμο, να προσπαθήσουν όλοι όσοι έχουν την ευθύνη της διαχείρισης του κράτους και της διοίκησής του, να κάνουν λίγο καλύτερα τη δουλειά τους, ακόμη και αυτοί οι κακοπληρωμένοι πια και υπό συνεχή απειλή και συνολική (εν αδίκω) απαξίωση δημόσιοι υπάλληλοι. Ίσως να είναι τώρα η ώρα όλοι μαζί και ο κάθε ένας ξεχωριστά, να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε μια καλύτερη μοίρα. Χωρίς να γινόμαστε εύκολα θύματα του κάθε μπαγάσα «θαυματοποιού» που πάει να μας ξαναπουλήσει «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Χωρίς καμιά ανοχή σε κανέναν εγκληματία και κουμπουροφόρο, ανεξαρτήτως του χρώματος του πολιτικού μανδύα που αυτός φοράει για τις ανάγκες της «δουλειάς» του…