Είναι κοινή διαπίστωση ότι στη χώρα μας διακηρύσσονταν, συνήθως προεκλογικά, μεγαλεπήβολα σχέδια οικονομικής, βιομηχανικής, αγροτικής, περιφερειακής ανάπτυξης, σχέδια αναδιάρθρωσης της δημόσιας διοίκησης, σχέδια μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης, του συστήματος υγείας, του φορολογικού συστήματος και άλλα πολλά.
Στην πραγματικότητα όμως, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, όλα αυτά τα σχέδια έμεναν στο επίπεδο των καλών προθέσεων.
Τα πολιτικά κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία εκπονούσαν σχέδια για κάθε τομέα και για κάθε μεγάλο εθνικό ζήτημα.
Ομως, όταν έρχονταν στην εξουσία, φαίνεται ότι εγκατέλειπαν όλα τα σχέδια που είχαν εκπονηθεί και, συνήθως, ο κάθε υπουργός με έναν αριθμό συμβούλων προσπαθούσε, μέσα στην καταιγίδα της καθημερινής διαχείρισης, να σχεδιάσει κάποιες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, συχνά πολύ διαφορετικές από αυτές που το κόμμα του είχε προετοιμάσει.
Προφανώς, δεν περίμενε κανείς να εφαρμοστούν μέχρι κεραίας τα σχέδια που κάθε κόμμα είχε εκπονήσει, καθώς η πραγματικότητα που συναντούσε, όταν ερχόταν στην εξουσία, ήταν συχνά πολύ διαφορετική από αυτή που είχε φανταστεί.
Ομως, μια γενικότερη συμμόρφωση με τις γενικές γραμμές των εκπονηθέντων σχεδίων θα αναμενόταν, όχι τόσο για να υπάρχει συνέπεια προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών πράξεων, εφόσον οι πολίτες στη χώρα μας ελάχιστη σημασία αποδίδουν στις προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων, αλλά περισσότερο για να διευκολυνθούν τα κόμματα στην άσκηση της εξουσίας, δίχως να αυτοσχεδιάζουν χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Είναι βέβαιο ότι η ελληνική οικονομία θα μπορούσε να είχε οδηγηθεί σε πιο σταθερή οικονομική ανάπτυξη με ανταγωνιστικούς παραγωγικούς τομείς -αγροτικό και βιομηχανικό- με καλύτερη εκπαίδευση και αποτελεσματικό σύστημα υγείας, με παραγωγικό δημόσιο τομέα αν είχαν εφαρμοστεί, έστω και σε γενικές γραμμές, όλα αυτά τα σχέδια που κατά καιρούς εξαγγέλθηκαν από τα διάφορα πολιτικά κόμματα σε προεκλογικές κυρίως περιόδους.
Δυστυχώς, τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη. Η χώρα έφθασε στο χείλος του γκρεμού, όταν, με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, αποκαλύφθηκε το μέγεθος της αυταπάτης της ανάπτυξης. Τότε εμφανίστηκαν όλες οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας και ανακαλύφθηκαν τα «κρυμμένα» προβλήματα σχεδόν σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, με αποκορύφωμα τα τεράστια ελλείμματα στον προϋπολογισμό και στις εξωτερικές πληρωμές. Η κοινωνία ζούσε σε μια πλασματική καταναλωτική ευμάρεια και η οικονομία είχε πήλινα πόδια.
Ηοικονομική κρίση στη χώρα μας σήμανε το τέλος των ψευδαισθήσεων. Θα έπρεπε όμως να σημάνει και γενικό συναγερμό για όλους. Για το πολιτικό σύστημα, που επωφελήθηκε ή/και συνέβαλε στη μακαριότητα της ελληνικής κοινωνίας, για τις επιχειρηματικές ελίτ, που απολάμβαναν τον κρατικό εναγκαλισμό, και για τις πνευματικές ελίτ, που είχαν αφεθεί στη «ραστώνη του μεσογειακού ήλιου». Δυστυχώς, συναγερμός δεν σήμανε όσο δυνατά και «τρομακτικά» έπρεπε. Διακηρύχθηκε βέβαια από όλους ότι η επερχόμενη κρίση ισοδυναμεί με έναν ιδιότυπο πόλεμο, χωρίς όμως στην ουσία να αλλάξουν οι συμπεριφορές, ώστε να αντιμετωπιστεί η καταστροφή. Αμεση προτεραιότητα θα έπρεπε τότε να είναι η κινητοποίηση και η συμφωνία όλων των δυνάμεων του έθνους, εντός και εκτός Ελλάδας, ώστε να εκπονηθεί και να εφαρμοστεί επιτέλους χωρίς καθυστέρηση ένα εθνικό σχέδιο (με επιμέρους εξειδικεύσεις) για την έξοδο από την κρίση.
Τέτοιο σχέδιο δεν φαίνεται να υπήρξε ποτέ, με αποτέλεσμα να υποχρεώνεται η χώρα μας να ακολουθήσει για τη σωτηρία της το σχέδιο άλλων, δηλαδή των εταίρων και δανειστών της (αν υπήρξε ποτέ τέτοιο σχέδιο), με αποτέλεσμα να βρίσκεται στο έλεός τους.
Δυστυχώς, ούτε και σήμερα, που η κοινωνία έφθασε στα όριά της, οι πολιτικές, επιχειρηματικές και πνευματικές δυνάμεις έχουν κατορθώσει να συμφωνήσουν, να προτείνουν και να εφαρμόσουν ένα εθνικό σχέδιο για τη σωτηρία και την ανάπτυξη της χώρας μας.