Το έτος 423 π.Χ., στα Μεγάλα Διονύσια, ο Αριστοφάνης παρουσιάζει την κωμωδία «Νεφέλες» και παίρνει το τρίτο βραβείο. Ήρωάς του ο κατάχρεως Στρεψιάδης, που θέλει να σπουδάσει δίπλα στον Σωκράτη τον άδικο λόγο, προκειμένου να αποδιώχνει τους δανειστές του και να αποφεύγει να τους πληρώνει.
Για όσους διατηρούν αμφιβολίες για το εάν εμείς, οι νεοέλληνες, είμαστε γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων ημών, όσα κατά καιρούς έρχονται στην πολιτική επικαιρότητα σχετικά με τον ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό μας, τα αιτήματα που ανακύπτουν, την αξιούμενη συχνά «σεισάχθεια», τις συγκινητικές εκκλήσεις για την ακόμη μια φορά προστασία της πρώτης κατοικίας και των ευάλωτων νοικοκυριών και την απήχηση που όλα αυτά έχουν στην κοινή γνώμη, αποτελούν πλήρη απόδειξη, ότι κι αν δεν είμαστε απόγονοι του Σωκράτη, του Στρεψιάδη πάντως, οπωσδήποτε είμαστε!
Προχθές, η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία (56-9), ότι οι Εταιρίες Διαχείρισης Απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις (funds) έχουν το δικαίωμα να επισπεύδουν διαδικασίες πλειστηριασμού για δάνεια τα οποία τους έχουν μεταβιβαστεί από τράπεζες.
Η απόφαση αυτή δεν αλλάζει τίποτε από ότι ίσχυε μέχρι σήμερα. Τα funds έκαναν πλειστηριασμούς, βάσει του Ν.4354/2015 ο οποίος νομιμοποιούσε τις εταιρίες αυτές, να διενεργούν δικαστικές και εξώδικες ενέργειες επί των απαιτήσεων που τους μεταβιβάστηκαν από Τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης και της διενέργειας πλειστηριασμών.
Τι συνέβη όμως ; Κάποιοι ευρηματικοί δικηγόροι ασκώντας ανακοπές κατά πλειστηριασμών που κινούσαν funds, μεταξύ των άλλων λόγων, που προέβαλαν επιδιώκοντας την ακύρωση της σχετικής διαδικασίας, ανέφεραν και έναν ακόμη, ότι τα funds δεν δικαιούνται να προβαίνουν σε διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης. Και κάποια δικαστήρια δέχθηκαν τον ισχυρισμό αυτόν και ακύρωσαν τους πλειστηριασμούς. Ο Άρειος Πάγος επελήφθη και απεφάνθη με ευρύτατη πλειοψηφία ότι αυτό δεν ισχύει, ότι τα funds δικαιούνται να κάνουν πλειστηριασμούς.
Άρα, δεν άλλαξε κάτι σε σχέση με το καθεστώς που ισχύει από το 2015. Και όμως :
Για «γιγαντιαία αναδιανομή πλούτου υπέρ των funds με γενικευμένους πλειστηριασμούς», δήλωσε η Έφη Αχτσιόγλου. «Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν καταναλωτές και επιχειρήσεις δεν απειλούνταν με τόσο μαζικούς πλειστηριασμούς», ανακοίνωσε το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής. Και το ΚΚΕ : «Η απαράδεκτη απόφαση του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την οποία “λύνονται τα χέρια” των funds και των εταιριών διαχείρισης δανείων για τη διενέργεια μαζικών πλειστηριασμών, ανοίγει έναν νέο, πιο άγριο γύρο επέλασης στη λαϊκή κατοικία».
Αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ήσαν συνεπή με την λογική, δεν θα παρίσταναν τους έκπληκτους και τους αγανακτισμένους από την εύλογη απόφαση του Αρείου Πάγου αλλά σεβόμενα την Δικαιοσύνη, θα αξίωναν τροποποίηση της νομοθεσίας και την αφαίρεση από τα funds του δικαιώματος να προβαίνουν σε διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης. Άκουσα ότι κάποια πρόταση κατέθεσε ή θα καταθέσει το ΠΑΣΟΚ.
Θα μου πείτε, έχει καμιά σημασία το γεγονός ότι τον χρόνο κατά τον οποίο τα funds αγόρασαν τα δάνεια ήξεραν ότι έχουν την δυνατότητα να επιδιώξουν την είσπραξή τους, με τα μέσα που διαθέτει κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο στην Ελλάδα ; Πώς εκ των υστέρων τους αφαιρείς αυτή την δυνατότητα ;
Έχει καμία σημασία η λεγόμενη ασφάλεια δικαίου, την οποία εύλογα αναμένει κάθε πρόσωπο, ιδιώτης ή επιχειρηματίας, καθώς βάσει αυτής σχεδιάζει και αποφασίζει τις κινήσεις του ;
Έχει καμιά ιδιαίτερη αξία η ασφάλεια αυτή, ακόμη σημαντικότερη της ταχείας απονομής της δικαιοσύνης, για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων ;
Ξέρω, ότι η οικονομία μας, που καλώς ή κακώς δεν είναι οικονομία κεντρικού σχεδιασμού, θεμελιώνεται στις ιδιωτικές συμβάσεις, τις οποίες καθένας είναι ελεύθερος να συνάπτει και τις οποίες, αφού υπογράψει, οφείλει να τηρεί.
Η Οικονομία λειτουργεί με εκείνους που εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και όχι με εκείνους που τις παραβιάζουν. Οι συμβάσεις που τηρούνται είναι ο κανόνας και η εξαίρεση είναι οι άλλες, οι παραβιαζόμενες. Έτσι υπάρχουμε.
Μας ζητούν να αντιστρέψουμε τα πράγματα, να αδιαφορήσουμε για την τήρηση των συμφωνιών και να υποστηρίξουμε όχι εκείνους που σέβονται την υπογραφή τους αλλά εκείνους που υπέγραψαν, πήραν τα λεφτά και τώρα δεν θέλουν να τα επιστρέψουν.
Ποιος θα καλύψει αυτές τις συμβάσεις ; Εννοείται, το Κράτος.
Ας το πουν καθαρά, πως θέλουν Κρατική Οικονομία Κεντρικού Σχεδιασμού, δεν θέλουν ιδιωτικές συμβάσεις, το Κράτος θα δίνει και το Κράτος θα παίρνει.
Και όντως, διαβάζω στα πανό των συνδικαλισμένων δανειοληπτών : «Η ΣΤΕΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ». Και το μυαλό μου πηγαίνει στα τεράστια κτίρια – κουτιά της σταλινικής εποχής, που υλοποιούσαν αυτό το δικαίωμα, με εκατοντάδες μικρά, κακοφτιαγμένα διαμερισμάκια, με κοινή συχνά τουαλέτα και κουζίνα, όπου οι παροχές άλλοτε λειτουργούσαν και άλλοτε όχι και αναρωτιέμαι, αν αυτό έχουν στο μυαλό τους οι διαμαρτυρόμενοι.
Υποθέτω, πως όχι, απλώς δεν θέλουν να πληρώσουν τα δάνειά τους και παρουσιάζουν την κακοπιστία τους με ωραίο περιτύλιγμα. Αλλά το σύνθημα πολλοί το ακούν ή κάνουν πως το ακούν και τάσσονται αλληλέγγυοι. Η «λαϊκή κατοικία» σου λέει ο άλλος!
Σκέφτεται κανείς, ότι υπό τις συνθήκες αυτές, εκείνοι που πληρώνουν τα δάνεια τους πρέπει να είναι μεγάλα κορόιδα.
Αφού ο Στρεψιάδης ζει !
Τέλος, όσον αφορά τους πράγματι ευάλωτους, ατυχήσαντες ή δυστυχήσαντες μετά την δανειοδότησή τους, ας αναδείξουν αυτές τις περιπτώσεις όσοι θεραπεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όχι για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό αλλά για να βοηθήσουν εκείνους που πράγματι χρειάζονται βοήθεια, ξεχωρίζοντας την ήρα από το στάρι.