Η συζήτηση για το αν πρέπει ή όχι να παραιτηθεί ο Γιάννης Μουζάλας επειδή κατά λάθος είπε την απαγορευμένη λέξη “Μακεδονία” αναφερόμενος στην ΠΓΔΜ είναι η επιτομή της τραγικής ελληνικής γελοιότητας. Σε μια χρεοκοπημένη και αποτυχημένη χώρα, μέσα στη δίνη της προσφυγικής και της οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση συνταρράσσεται επειδή αμφισβητείται ο πατριωτισμός του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής.
ΑΝΕΛ και ΝΔ ξανασυναντήθηκαν στα σκοτάδια της εθνικιστικής λαϊκιστικής δεξιάς και ένας ξέφρενος οπαδικός διάλογος εξελίσσεται στο διαδίκτυο με ιαχές, υλακές και τυφλό φανατισμό στο όνομα της εθνικής περηφάνιας που εξευτελίζεται από τους έξαλλους υπερασπιστές της.
Οχι, δεν είναι το σκοπιανό το μείζον εθνικό θέμα. Δεν αποδυναμώνεται η διαπραγματευτική θέση της χώρας από την παραδρομή Μουζάλα ούτε απειλούνται τα ιερά και τα όσια της πατρίδας από τον δήθεν ανομολόγητο αναθεωρητισμό του ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Εθνικισμός είναι να απευθύνεσαι στα άγρια ένστικτα του όχλου πουλώντας παραμύθια για περιούσιους λαούς και ομφαλούς της γης. Να κατασκευάζεις μεγάλες ιδέες που οδηγούν σε καταστροφές, να καλλιεργείς εθνικές φαντασιώσεις που εμποδίζουν την προσαρμογή στην πραγματικότητα.
Λαϊκισμός είναι να κολακεύεις το εκλογικό ακροατήριο, να υπόσχεσαι τα πάντα σε όλους, να προσφέρεις εύκολες λύσεις, να απλουστεύεις και να γενικεύεις, να κατασκευάζεις εχθρούς, να βυθίζεσαι σε θεωρίες συνωμοσίας, να καταγγέλλεις χωρίς να προτείνεις, να ουρλιάζεις χωρίς να σκέφτεσαι, να αφιονίζεις το αγριεμένος πλήθος, να σύρεσαι πίσω από τον μέσο όρο τον οποίο τελικά καθορίζεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τον εθνικολαϊκισμό στην κυβέρνηση και τώρα το πληρώνει. Η ΝΔ θα πληρώσει (;) την ταύτιση με το σπλάχνο από τα σπλάχνα της, το κόμμα του Π. Καμμένου, την ώρα που επαγγέλλεται μεταρρυθμισμό, εκσυγχρονισμό, άνοιγμα στο κέντρο και όλα αυτά τα ωραία που κινητοποίησαν καλοπροαίρετους προοδευτικούς πολίτες υπέρ της εκλογής του Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της.
Το γεγονός ότι η χώρα παραπαίει και το πολιτικό σύστημα με λίγες εξαιρέσεις (μπράβο στον Στ. Θεοδωράκη για το θάρρος του) τυμβωρυχεί επιβεβαιώνει πόσο βαθιά είναι η ελληνική νύχτα.
Σύμφωνα με τον μύθο, η γοργόνα ποτέ δεν αποδέχθηκε το θάνατο του αδελφού της και για να πειστεί ρωτούσε τους ναυτικούς των πλοίων αν ήταν ακόμη ζωντανός ή όχι. Αν της έλεγαν την αλήθεια έκλαιγε με τόσο πολλά δάκρυα που τα νερά φούσκωναν βυθίζοντας τα πλοία. Αν απαντούσαν θετικά, τότε φύσαγε με χαρά τα πανιά τους για να τους στείλει με ασφάλεια στον προορισμό τους.
Μάθαμε ότι κερδίσαμε τη μάχη με την ΠΓΔΜ (λόγω βέτο στην ενταξιακή της πορεία) και όποιος μας θυμίσει, έστω άθελά του, ότι δεν ήταν νίκη αλλά ήττα (γιατί 140 χώρες και όλα τα ξένα ΜΜΕ χρησιμοποιούν το όνομα “Μακεδονία”) γίνεται εχθρός μας, γιατί είναι εχθρός της αλήθειας που μισούμε.
Αλλά ο Αλέξανδρος δεν βασιλεύει ούτε τον κόσμο κυριεύει…