Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποδείχτηκε, στο Μακεδονικό τουλάχιστον, υπερβολικός στις εκτιμήσεις του, όταν προέβλεπε ότι «σε 10 χρόνια από τη λύση του, κανείς δεν θα το θυμάται». Έχει μεσολαβήσει πολύ λιγότερος χρόνος από τη συμφωνία των Πρεσπών και η συμφωνία δεν αποτελεί πλέον θέμα συζήτησης στη χώρα μας ούτε και απασχόλησε την προεκλογική περίοδο της γειτονικής μας χώρας. 

Αν η ευνοϊκή συγκυρία του ?92 ακυρώθηκε από την εσωκομματική ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η συγκυρία του ?18 δεν πέρασε ανεκμετάλλευτη. Η καθοριστική πίεση-απαίτηση των Ευρωπαίων για λύση, η απόφαση του Ζάεφ να βγάλει τη χώρα του από τη διεθνή απομόνωση και η ανάγκη του Τσίπρα να απαλλαγεί από τον Καμμένο και να συσπειρώσει προεκλογικά την αριστερή του βάση, οδήγησαν τελικά στη συμφωνία των Πρεσπών.

Η νίκη του Ζάεφ στις εκλογές της «Βόρειας Μακεδονίας» έρχεται να επισφραγήσει την αποδοχή της συμφωνίας από την άλλη πλευρά ενώ η αποδοχή της από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε κλείσει ήδη το θέμα από την Ελληνική πλευρά. Η επανεκλογή της κυβερνητικής συμμαχίας του Ζάεφ αποκλείει και τις όποιες αντιδράσεις και εμπόδια που θα μπορούσε να βάλει το ακροδεξιό VMRO στην εφαρμογή της συμφωνίας.

Εναπόκειται στις  δύο νεοεκλεγμένες κυβερνήσεις να προχωρήσουν στην οικοδόμηση σχέσεων ειλικρινούς και αμοιβαίας εμπιστοσύνης, στο πλαίσιο της κοινής ευρωπαϊκής πορείας των δύο χωρών.