Προηγήθηκαν τα ανεμομαζώματα της «Μνημονιακής» θύελλας. Πολιτικές περιουσίες που φτιάχτηκαν εν μια νυκτί. Άκοπα. Με τζογάρισμα στον πόνο και την απόγνωση. Στα γκρεμισμένα όνειρα των ανθρώπων. Στα αποκαΐδια νοικοκυριών που αφάνισε η κρίση.
Οι επιτήδειοι, βλέπετε, αντέστρεψαν την πραγματικότητα, διότι ήσαν οι εφαρμοσμένες «αντιμνημονιακές» και όχι «μνημονιακές» πολιτικές των παρελθόντων δεκαετιών που παρασκεύασαν τη βίαιη εσωτερική υποτίμηση, ώστε να απολαμβάνει η χώρα -αν και εφόσον το επιθυμούσε- την ασφάλεια του ευρώ. Ένοχες ήταν οι πολιτικές που δημιούργησαν τον πληθυσμό των τρυφηλώς σιτιζομένων από ένα κράτος που υπεραναπλήρωνε την ένδεια της αποδεκατισμένης παραγωγικής του βάσης με ασυλλόγιστο δανεισμό. Και με τρομακτικά ελλείμματα. Κατανάλωσης και συντήρησης κομματικών στρατών -όχι ανάπτυξης. Ένας μουλωχτός ραγιαδισμός που ενεδύθη ευρωπαϊκή αμφίεση -λαϊκοδεξιός κάποιες φορές και σοσιαλιστικός άλλοτε- μοίραζε αφειδώς κοινωνικές πολιτικές με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όταν αυτή η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε να μοιράζει χρέη αντί για κονδύλια, όταν υποχρεωτικά αντιληφθήκαμε ότι η Ε.Ε. δεν αποτελεί τον αυτόματο πιλότο που διασφαλίζει τη μακαριότητα της ευπραγίας στο διηνεκές, ανακαλύψαμε και τη ρηχότητα των «διαφορετικών» πολιτικών οι οποίες στην πραγματικότητα ουδέποτε υπήρξαν. Οι υστερήσεις απλώς στην εδραίωση της αστικής Δημοκρατίας στη χώρα λόγω ιστορικών λόγων που κατά κύριο λόγο ανάγονται στον μετεμφυλιοπολεμικό διχασμό, έδωσαν χώρο για ασκήσεις θεατρικού σοσιαλισμού σε δυνάμεις που ουδέποτε αγωνίστηκαν με σχέδιο και σύστημα, ώστε η Ελλάδα να ’ναι μια κανονική -και όχι ανάδελφη- χώρα στην ευρωπαϊκή αγορά. Χώρα με ανταγωνιστική οικονομία, με σύγχρονη Δημόσια Διοίκηση, με επένδυση στη γνώση και στις νέες τεχνολογίες.
Είναι τόσο μεγάλη η ομίχλη των ιδεολογημάτων που παρήγαγαν ώστε ακόμα και τύποι σαν τον Π. Καμμένο, άνθρωποι «από το πουθενά» και με νηπιακή πολιτική σκέψη και εμπειρία να διεκδικούν δάφνες σωτήρα. Πολιτικοί φελλοί να επιπλέουν σε ένα αβαθές πολιτικό σύστημα. Και ο αποδεδειγμένων παλαιοδεξιών προδιαγραφών και ανάλογου DNA Π. Καμμένος να προσφέρεται ως προνομιακός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό κυβέρνησης. Σε μια χώρα με τρία… νομίσματα. Με το δολάριο του Καμμένου, το ευρώ του Γ. Δραγασάκη και τη δραχμή (;) του Αλ. Αλαβάνου.
Αλλά πτοείται ο Καμμένος μπρος στον υπέρτατο σκοπό σωτηρίας της χώρας; Όχι, βέβαια. Και στην ανατίναξη του Γοργοπόταμου, δήλωσε με κάθε σοβαρότητα, συνεργάστηκαν ο Ζέρβας του ΕΔΕΣ με τον Βελουχιώτη του ΕΛΑΣ.
Τι μου λες; Ο Άγιος Σώστης στην Κουμουνδούρου / στέλνει περήφανο χαιρετισμό / μιας Ανάστασης νέας χτυπά η καμπάνα / μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.
Η φαρσοκωμωδία του Καμμένου που αποκαλύφθηκε ως τέτοια από την ΑΝ.ΕΛέητη πραγματικότητα είναι μόνο μια προειδοποίηση. Θα ’χει και άλλες πράξεις. Τόσο στο κόμμα του, όσο και σε όμορους χώρους που έκρυψαν τη Μεγαλοπρεπή τους αμηχανία για έξοδο από την κρίση σε μικροπρεπή αντιμνημονιακά ιδεολογήματα, εκχωρώντας την υποχρέωση διαμόρφωσης αριστερής στρατηγικής για έξοδο από την κρίση. Ειδικότερα, κόμματα που θέλουν να ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Αριστερά. Αλλά Αριστερά… νέου τύπου. Σημαντικότερη και μη ομολογημένη; Στο ευρώ με δεσμεύσεις και υποχρεώσεις για τους Ευρωπαίους και με… αδέσμευτη την Ελλάδα. Η οποία προσποιείται ότι αγνοεί πως η ένταξη στο ευρώ συνοδευόταν ανέκαθεν με σχέση Μνημονίου και με διαρκή διαπραγμάτευση, η οποία βαφτίζεται τώρα με ευκολία ως εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Τι κρύβεται όμως πίσω από τις βαρύγδουπες εξάρσεις και τους ποταμούς δακρύων, όταν οι ολοφυρόμενοι αρνούνται πεισματικά να βγουν στο ξέφωτο του «δια ταύτα»; Μια υπολογισμένη σκοπιμότητα… Να μην αλλάξει τίποτα, να μείνουν όλα ως έχουν. Και ας μη μπορεί να συμβεί αυτό.
Πρωτίστως το συνειδητοποιούν οι ίδιοι οι πολίτες. Γι’ αυτό και παρά την ψήφο διαμαρτυρίας που εισπράττουν στις δημοσκοπήσεις τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα, δεν κερδίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών για τη διακυβέρνηση. Η εικόνα τους είναι η εικόνα ενός αναπαλαιωμένου ΠΑΣΟΚ, που οι ίδιες οι οικονομικές συνθήκες δεν το «σηκώνουν».
Η εκταμίευση της μεγάλης δόσης και η εικαζόμενη αντίστροφη πορεία της οικονομίας με μετρήσιμη ανάπτυξη σε περιβάλλον απόσεισης της ανασφάλειας για παραμονή στο ευρώ θα λειτουργήσουν την επόμενη περίοδο ως καταλύτης ανακατατάξεων στον πολιτικό χάρτη. Η ζωή, όπως ήδη έδειξαν τα παρατράγουδα στο κόμμα Καμμένου, θα ’ναι σκληρή με τους σημαιοφόρους των ευκαιριακών λαβάρων στον ιστό του λαϊκισμού. Ο λαϊκισμός του «ναι σε όλα» εξαντλείται. Ας ελπίσουμε εγκαίρως να το αντιληφθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από τον Αρμαγεδδώνα του ορθολογισμού.
Όσο το εκλογικό του μέγεθος τον φέρνει αντιμέτωπο με τα διλήμματα των κυβερνητικών ευθυνών, τόσο περισσότερο θα μετατοπίζεται σε ρεαλιστικές θέσεις. Ας το κάνει πριν του επιβληθεί εκ των πραγμάτων. Και πριν διακινδυνεύσει να σπάσει το σχοινί των εσωκομματικών ισορροπιών.