Είπε ο πρωθυπουργός ότι η ανεργία είναι ο ύπουλος εχθρός της κοινωνίας. Ομως η ανεργία δεν προκύπτει από μόνη της. Είναι το αποτέλεσμα λάθος πολιτικών που επιφέρουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ανεργία, απώλεια της εργασίας των εργαζομένων, μη αντιστοίχιση ανέργων με κενές θέσεις εργασίας, μη επάρκεια των θέσεων εργασίας σε σχέση με τον αριθμό αυτών που αναζητούν εργασία. Συνεπώς αν κάποιος είναι ύπουλος εχθρός της κοινωνίας, δεν είναι η ανεργία, αλλά η πολιτική που την παράγει. Η χώρα ως μέλος της Ευρωζώνης ακολουθεί εδώ και δεκαετίες μια πολιτική που διεκδικεί τον περιορισμό του ρόλου του κράτους, την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων, ενώ παράλληλα εκχωρεί τον συντονισμό της οικονομίας στη νομισματική πολιτική και τις τράπεζες. Αντικειμενικά, στην Ελλάδα, το πελατειακό πολιτικό σύστημα ουδέποτε περιόρισε σοβαρά τον δημόσιο τομέα και την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, δεν τόλμησε μεταρρυθμίσεις, ενώ παρέδωσε την οικονομία σε ένα ολιγοπωλιακό σύστημα τραπεζών που καιροσκόπησε διοχετεύοντας φθηνό και εύκολο χρήμα στην οικονομία και την παραοικονομία. Η κρίση μάς ξεσκέπασε. Αλλά ακόμα και τότε το λάθος συνεχίστηκε.
Η χώρα ακόμα περιμένει τη μείωση του δημόσιου τομέα και τη δημοσιονομική εξυγίανση που ο κυβερνητικός συνασπισμός φαίνεται να κατανοεί αποκλειστικώς ως αύξηση φόρων και απολύσεις. Ακόμα περιμένει μεταρρυθμίσεις που ανασχεδιάζουν το κράτος ώστε να εξυπηρετεί άμεσα και αποτελεσματικά τον πολίτη και τον επιχειρηματία κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ακόμα παραμένει έρμαιο ενός ακόμα ισχυρότερου ολιγοπωλιακού τραπεζικού συστήματος που καθιστά το χρήμα ολοένα ακριβότερο και πιο δυσεύρετο.
Επιχειρήσεις κλείνουν και η επιχειρηματικότητα εξανδραποδίζεται, εκτός και εάν εκπορεύεται από «ημέτερους» ή ολιγοπωλιακά επιχειρηματικά συμφέροντα. Και η ανεργία (!!!) αυξάνεται και διατηρείται, παρά τη μείωση των μισθών και την αύξηση της παραγωγικότητας.
Τελικά ναι! Υπουλος εχθρός της κοινωνίας είναι η πολιτική που επιδιώκει τον αποπληθωρισμό, διεκδικεί την εσωτερική υποτίμηση, παραδίδει τη νομισματική πολιτική στις τράπεζες, καθυστερεί και αλλοιώνει τις μεταρρυθμίσεις, υπεραμύνεται του πελατειακού πολιτικού συστήματος ιεραρχικών επιχειρηματικών συμφερόντων και αντιτίθεται σε ένα σύστημα ανοικτής δημοκρατίας, ελεύθερων αγορών, με συλλογικούς θεσμούς, διαλόγου και συνεννόησης, με επιχειρηματικότητα και ίσες ευκαιρίες. Ιδιαίτερα όταν η εξαετής και πλέον εμπειρία από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής αίρει κάθε δυνατότητα μη γνώσης των συνεπειών της.