Η υπόθεση της καθαίρεσης του Εισαγγελέα κ. Ι. Ντογιάκου, είναι μία από τις νοσηρές συνέπειες της σύγκρουσης που σοβεί στη δικαιοσύνη, ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα: Το στρατόπεδο του λαϊκισμού, που έχει αναφορές κυρίως στην καθυστερημένη ακροδεξιά η οποία – με προεξάρχοντες τους ψεκασμένους αντιμνημονιακούς και τους θρησκόληπτους των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων – πήρε το «πάνω χέρι» με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και στο φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο.

Μπορούμε να πούμε ότι είναι μικρογραφία της σύγκρουσης που εκτυλίσσεται σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο. Η οποία δεν είναι πλέον ανάμεσα στη δεξιά και στην αριστερά, αλλά ανάμεσα στην θεσμική παράταξη που υπερασπίζεται τις κατακτήσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού και στους λαϊκιστές. Με διακύβευμα την ίδια τη δημοκρατία. Ο καθένας μας οφείλει να πάρει θέση.

ΥΓ Έξω από την πειθαρχική εμπλοκή, τα υπόλοιπα δεν είναι όλα μαύρα. Διότι υπάρχει και μία αισιόδοξη πλευρά: Ο αντίπαλος του κ. Ντογιάκου στις πρόσφατες εκλογές για την ανάδειξη προϊσταμένου κ. Α. Λιόγας, με το ήθος, την αισθητική και την ευαισθησία που εκδηλώνει, κατατάσσεται ρητά στο στρατόπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και αυτό δεν είναι αμελητέο.