Η αναίρεση από τον Άρειο Πάγο του απαλλακτικού βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών για τον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου παραμένει ακόμα στην επικαιρότητα. Αυτό συμβαίνει, διότι η δίωξη του κ. Γεωργίου δεν είναι μια απλή δικαστική υπόθεση, όπως υποκριτικά και δειλά υπονοεί η Νέα Δημοκρατία , για να αποφύγει φυσικά να πάρει σαφή θέση.
Η υπόθεση Γεωργίου συμπυκνώνει όλη την κακοδαιμονία και την τραγωδία της τρέχουσας εγχώριας πολλαπλής κρίσης. Δείχνει αρχικά ότι η ελληνική κοινωνία, μετά από τόσα χρόνια και τόσες εναλλαγές κυβερνήσεων, παραμένει ακόμα παραλογισμένη και δεν θέλει να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη για να δει τα αίτια των όσων δεινών υφίσταται. Δείχνει όμως ότι δεν είναι μόνον ο απλός λαός που σκέφτεται ακόμα έτσι. Σημαντικά τμήματα του παλαιού και του “ νέου ” πολιτικού συστήματος , αλλά και ηγετικά κλιμάκια του σκληρού πυρήνα του κράτους , όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και μερίδα της Δικαιοσύνης, σε μια ιδιαίτερη συμμαχία και αλληλεξάρτηση μεταξύ τους λόγω του τρόπου εκλογής και διορισμού τους, πιστεύουν, ή προσποιούνται ότι πιστεύουν, ότι η κρίση και τα επακόλουθα μνημόνια είναι αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας και όχι η οδυνηρή κατάληξη ενός συγκεκριμένου τρόπου αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας και μιας ιδιαίτερα ανερμάτιστης και καταστροφικής διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας τα έτη 2004 – 2009.
Η αντίληψη αυτή χρησιμοποιείται φυσικά από τους διακινητές της για συγκεκριμένους ιδιοτελείς πολιτικούς λόγους . Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και μαρξιστικό κόμμα κατά δήλωση του, ερμήνευσε την κρίση αντιμαρξιστικά , απλοϊκά και συνωμοσιολογικά. Αποδέχθηκε και αναπαρήγαγε όλες τις ανορθολογικές δοξασίες για αυτήν και τα μνημόνια και βέβαια την πλέον εξωφρενική άποψη ότι ο κ. Γεωργίου «φούσκωσε» τα ελλείμματα για να μπει η χώρα στο μνημόνιο, παρόλο που ανέλαβε την ΕΛΣΤΑΤ αρκετούς μήνες μετά την επιβολή του. Άφησε δε και αφήνει στο απυρόβλητο την προηγηθείσα καραμανλική διακυβέρνηση. Αυτό είναι μια συνειδητή ανήθικη και χυδαία πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή οι ψηφοφόροι του προέρχονται, σχεδόν στο σύνολο τους , από το ΠΑΣΟΚ, στοχοποιεί και εμφανίζει το κόμμα αυτό ως το μόνο υπεύθυνο για τα μνημόνια και ως προδότη των υποτιθέμενων λαϊκών συμφερόντων. Έτσι διαιωνίζει την πολιτική και ιδεολογική του κυριαρχία στις πρώην μάζες του ΠΑΣΟΚ και βέβαια στο κεντρικό σκηνικό.
Την ίδια εξωφρενική άποψη για τον ρόλο του κ. Γεωργίου αναπαράγει μετ’επιτάσεως και ο κενός πολιτικού νοήματος και περιεχομένου νεοκαραμανλικός χώρος, αφού έτσι εξακολουθεί να μεταθέτει τις τεράστιες ευθύνες του, να παραμένει στο απυρόβλητο και να φαντασιώνεται τον ηγέτη του ως εν εφεδρεία εθνικό κεφάλαιο.
O tempora o mores.