Το   Ελληνικό   Φεστιβάλ  Αθηνών  πριν  προλάβει  να  γίνει    Διεθνές  έγινε  Δελφινάριο. Η  κυβέρνηση  για  μια  ακόμα  φορά  παρώδησε  τον  εαυτό  της  σε  δημόσια  θέα. Δεν  ήταν  όμως   μόνον  αυτό. Ο  κλαυσίγελος  με  τον  Γιάν  Φάμπρ  κατέδειξε   και  πόσο  εύθραυστες  είναι , εάν  δεν  έχουν  διαρραγεί  ακόμα , οι  κοινωνικές  και  ιδεολογικές  συμμαχίες  που  έφεραν  τον  ΣΥΡΙΖΑ  στην  εξουσία.

To  υπουργείο  Πολιτισμού ,  ενεργώντας  σπασμωδικά  μετά  την παύση  του  Γιώργου  Λούκου  , ανέθεσε  την  διεύθυνση  του  Φεστιβάλ  στον  Γιάν  Φαμπρ  με  αδιευκρίνιστες  αρμοδιότητες . Ο  τελευταίος,  χωρίς σχεδόν  καθόλου  χρόνο  για  έναν  στοιχειώδη  προγραμματισμό, χωρίς  γνώση  της  ελληνικής  πραγματικότητας  και , κυρίως , χωρίς  διευθυντική  εμπειρία , πρότεινε  ένα  πρόγραμμα  – συρραφή   δικών  του  έργων  και άλλων  βελγικών  παραστάσεων  με  ελάχιστη  ελληνική  συμμετοχή.   Ο  υπουργός  Πολιτισμού  πίστευε    προφανώς   ότι  αρκούσε  το  όνομα  και  το  έργο  του διάσημου  βέλγου  πολύπλευρου  δημιουργού για  να ξεχαστεί  η  αποπομπή  του  Γιώργου  Λούκου   και  να  γίνει  εύκολα    αποδεκτός  ο  πρόχειρος  προγραμματισμός  για  την  φετινή  χρονιά. Η  κυβέρνηση  μάλιστα  επιχείρησε  να  χρησιμοποιήσει  επικοινωνιακά  τον  Γιάν  Φάμπρ   και  τον  περιέφερε  σε  διάφορες  συνεντεύξεις  από  κοινού με  τον  κ. Μπαλτά  και  στο  Μέγαρο  Μαξίμου  ακόμα , όπου  τον  συνάντησε  και  ο  ίδιος  ο  Πρωθυπουργός. Μοιραία  λοιπόν  το  όλο  ζήτημα  προσέλαβε  και  πολιτικές  διαστάσεις  και  τα  όσα  λέχθηκαν   και  προτάθηκαν     προκάλεσαν   την  έντονη  κριτική  των  κομμάτων  της  αντιπολίτευσης  και  των  Μ.Μ.Ε. Η  κριτική  επικεντρώθηκε  κυρίως  στο  έργο  του  Φάμπρ  και  στον  κίνδυνο  του  “ αφελληνισμού ”   του  Φεστιβάλ. Από  διάφορα   έργα  του  Φάμπρ  επελέγησαν σκόπιμα   κάποια, μάλλον  ατυχή,  ολιγόλεπτα αποσπάσματα  τα  οποία    τον  διακωμώδησαν  και  τον  υπονόμευσαν. Εξεγέρθηκαν  όμως  και  πολλοί  καλλιτέχνες  , ανάμεσα  στους  οποίους  ήταν  και  αρκετοί  που  υπέγραφαν  εκείνα  τα πομπώδη ,  αφελή , απλοϊκά  και  στερεοτυπικά  προεκλογικά  μανιφέστα  υπέρ του  ΣΥΡΙΖΑ. Οι  καλλιτέχνες  εξέφρασαν  έντονα  την αντίθεση  τους , είτε  λόγω  συντεχνιακών  και   οικονομικών συμφερόντων ,είτε  λόγω  της  αισθητικής  και  ιδεολογικής διαφωνίας  τους  με  το  “ ξενόφερτο”  πρόγραμμα  του  Φάμπρ. Έτσι  η  υπόθεση  Φάμπρ  έδειξε  ότι  η  συστράτευση  των  καλλιτεχνών  και  των  διανοουμένων  με  τον  ΣΥΡΙΖΑ   δεν  οφείλονταν  σε  μια  κοινή  αριστερή  αντίληψη  για  την  τέχνη  αλλά  στην  κατάρρευση , λόγω  της  κρίσης ,  των  προηγούμενων  δημόσιων και  ιδιωτικών  πολιτιστικών  δομών. Έδειξε  ότι  ο  ΣΥΡΙΖΑ δεν    μετασχημάτισε την  κοινωνική διαμαρτυρία  σε  σαφή  πολιτική   και  ιδεολογική   πρόταση  και  ότι  τελικά    στον  αντιμνημονιακό    του  λόγο ηγεμόνευαν   παραδοσιοκρατικές  και  εθνοκεντρικές  πολιτιστικές  αντιλήψεις . Έδειξε  τελικά  , ότι  ο  ΣΥΡΙΖΑ  προσέτρεξε  στην  εξουσία  χωρίς  να  έχει  ούτε  στο    προνομιακό, υποτίθεται ,  για  την  αριστερά πολιτιστικό  πεδίο  κάποιο  σχέδιο .Δυστυχώς  και  εκεί ,  όπως  και  σε  όλους  τους  άλλους  τομείς , ο  βασιλιάς  ήταν  γυμνός.