Οι συνεχείς αναφορές της Προέδρου του ΚινΑλ σε μια παραδομένη και υποταγμένη στους δανειστές κυβέρνηση, πριν καλά-καλά αυτή αναλάβει τα καθήκοντα της, δεν προσιδιάζει στην εξαγγελθείσα προγραμματικού τύπου αντιπολίτευση. Είναι ένα δείγμα στείρας αντιπολιτευτικής τακτικής λαϊκισμού και μικροκομματισμού. Λες και η απόφαση αλλαγής του ποσοστού των πρωτογενών πλεονασμάτων μπορεί να γίνει μονομερώς από την ελληνική κυβέρνηση ή να τεθεί «εδώ και τώρα» ως αίτημα διαπραγμάτευσης, από μια χώρα με χαμηλό ακόμη βαθμό αξιοπιστίας, δημοσιονομικής σταθερότητας και μεταρρυθμιστικής αποτελεσματικότητας, απέναντι στους δανειστές που ας μην ξεχνάμε, είναι κυρίως τα άλλα κράτη της ευρωζώνης, δηλαδή οι πολίτες τους.
Είναι αδιανόητη η επιστροφή σε αντιμνημονιακού τύπου ρητορικές που χρησιμοποιούσε κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα βαθμό και η ΝΔ, μέχρις ότου αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και υπογράψουν τα δικά τους μνημόνια. Ρητορική που τόσο στοίχισε στη χώρα, αλλά και στην παράταξη, στα χρόνια της κρίσης.
Αν δε αυτά συνδυαστούν με τοποθετήσεις του ΚινΑλ από το βήμα της βουλής, όπως ότι η κυβέρνηση «αντιμετωπίζει το ζήτημα της κατάργησης του ασύλου, με το πρόσχημα της ανομίας …. θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ελεύθερη διακίνηση ιδεών» ή ότι «φάνηκε εντελώς απροετοίμαστη στο θέμα της ΔΕΗ, επιδιδόμενη σε επικοινωνιακή διαχείριση και επίρριψη ευθυνών», τότε ακυρώνεται όχι μόνο ως προγραμματική και υπεύθυνη αντιπολίτευση, αλλά και η εξαγγελία για αυτόνομη πορεία.
Ναι μεν το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών δίνει στο ΚινΑλ μια ανάσα επιβίωσης, δεν είναι όμως από μόνο του ένα αποτέλεσμα «στρατηγικά διαχειρίσιμο», καθώς τα δεδομένα στη χώρα και στον κόσμο αλλάζουν και ένας νέος δικομματισμός ενισχύεται στο πολιτικό μας σύστημα.
Και αυτό γιατί η πορεία του ΚινΑλ δείχνει ότι εγκαταλείπονται οι στόχοι που είχαν τεθεί πριν από 4 χρόνια με την ίδρυση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και στη συνέχεια του ΚινΑλ για ένα νέο, σύγχρονο, προοδευτικό κόμμα, με νέο όνομα και σύμβολα, αλλά και με νέες ιδέες και προτάσεις για το σήμερα και το αύριο, με ένα υπεύθυνο πολιτικό λόγο, με δημοκρατικές συμμετοχικές λειτουργίες, αφήνοντας πίσω τις παλιές παθογένειες και συμπεριφορές.
Οι στόχοι αυτοί δεν υπηρετήθηκαν με συνέπεια, η συνεχής αμφισημία προκαλούσε σύγχυση, οι σταδιακές απομακρύνσεις φορέων και προσώπων αμέσως μετά την ίδρυση, η ρήξη με τον πρ. Πρόεδρο Β. Βενιζέλο και με το πολιτικό ρεύμα που εκπροσωπεί, η προεκλογική τακτική και οι ασαφείς θέσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας, οι προεκλογικές συγκεντρώσεις μπροστά σε ένα δάσος από σημαιάκια του ΠΑΣΟΚ δεν έπεισαν, ιδιαίτερα τις νεότερες γενιές, όπως δείχνουν τα πολύ χαμηλά ποσοστά ψηφοφόρων του ΚινΑλ στις γενιές αυτές.
Παρά λοιπόν, τις τόσες πρωτοβουλίες και προσπάθειες των τελευταίων χρόνων, παραμένει άλυτο το πρόβλημα της έλλειψης ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, σοσιαλδημοκρατικού φορέα στο κέντρο του πολιτικού συστήματος. Το κενό αυτό, ασφαλώς δεν μπορεί να το καλύψει με τις πολιτικές, τις πρακτικές και τη φυσιογνωμία του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα όμως είναι αν έχει ακόμη ευκαιρίες το ΚινΑλ ή αν έχει ξεστρατήσει οριστικά;