Η Ώρα Αποφάσεων, μία πολιτική κίνηση που έχει σημαντική συνεισφορά στην ανατοποθέτηση του αιτήματος για έναν Νέο και Ενιαίο Προοδευτικό Φορέα, το περασμένο Σάββατο κατέληξε κατά πλειοψηφία (στην οποία δεν συμπεριλαμβάνομαι) σε μία στάση  η οποία δημοσιογραφικά μεταφράστηκε ως «διακριτική» συμμετοχή στις συντελούμενες διεργασίες για ενοποίηση του χώρου και κατά συνείδηση ενίσχυση κάποιων εκ των υποψηφίων.

Η «μετάφραση» δεν είναι άστοχη αλλά για να είμαστε απολύτως ακριβείς συνδέθηκε με τους όρους και τις μεθόδους διεξαγωγής της εκλογικής διαδικασίας. Αν εφαρμοστεί η πρόταση της  ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και ορισμένες άλλες εγγυήσεις διαφάνειας και «μαζικότητας» τότε η «διακριτική» συμμετοχή θα καταστεί πιο αδιάκριτη…

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Πρώτο, πως η Ω.Α.  ουσιαστικά δεν παρεμβαίνει  αλλά τηρεί στάση αναμονής προκειμένου να εκτιμήσει πως θα παρέμβει αργότερα. Πολιτικά, αυτό δεν είναι και πολύ επιχειρησιακό.

Δεύτερο, ορισμένα από τα στελέχη της Ω.Α. (πολλά εξ αυτών με υψηλή ποιότητα πολιτική και επιστημονική) έχουν κάθε δικαίωμα να παρέμβουν υπέρ κάποιου υποψηφίου, εκφράζοντας ως στέλεχος της Ω.Α. το ίδιο προγραμματικό πλαίσιο με ένα άλλο στέλεχος που θα υποστηρίζει (κατά συνείδηση…) έναν άλλον υποψήφιο. Πολιτικά, κι αυτό δεν είναι πολύ παρεμβατικό.

Τρίτο και κυριότερο, η Ω.Α. αποσύρει («προς το παρόν» και «διακριτικά»)  τη βασική προϋπόθεση ανάταξης του χώρου που είναι το ενιαίο του υπό διαμόρφωση κόμματος (και όχι να έχουμε μία ομοσπονδία από πολιτικά φέουδα , όπως  είναι το πολυκομματικό κόμμα) και για το οποίο είχε δώσει μάχες, με κόστος και στο εσωτερικό της.  Παρεμπιπτόντως: νομίζω πως αυτό το κείμενο θα το υπέγραφε τον περασμένο Ιούνιο, ίσως όχι τώρα, και ο Γ. Ραγκούσης (και  θα είχαμε αποφύγει τα γνωστά δράματα…). Πολιτικά, εάν η αναστολή της θέσης σημαίνει και κατοπινή εγκατάλειψη, είναι ο ορισμός της αυτοακύρωσης.

Τι μένει λοιπόν; Η υποσυνείδητη ελπίδα πως όλοι έχουμε την ίδια συνείδηση…