«Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου....», ήταν η ποιητική αποστροφή του Αγαπημένου μου ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη που πρωτοδημοσιεύτηκε στην Αυγή, απέναντι στο αποκρουστικό φαινόμενο της υποκρισίας.

Οπως δε τόνιζε η επίσης Αγαπημένη μου Hannah Arendt, παρ' ότι η ανθρώπινη ακεραιότητα μπορεί να υπάρξει «...κάτω από το κάλυμμα όλων των άλλων ελαττωμάτων», πεθαίνει με την υποκρισία.

Γι' αυτό αποκαλούσε την υποκρισία «κορυφαίο ηθικό ελάττωμα» και κατέληγε: «..... το έγκλημα και ο εγκληματίας μας φέρνουν αντιμέτωπους με την πολυπλοκότητα του ριζικού κακού. Αλλά μόνον ο υποκριτής είναι πραγματικά σάπιος ως το κόκκαλο».

Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές αποτέλεσε η, πέραν του Κασσελάκη, εικόνα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπου το κόμμα το οποίο ως δήθεν ιδιοκτήτης του "ηθικού πλεονεκτήματος" ζητούσε κρεματόρια για τους αντιπάλους του, απαιτώντας να τεθούν εκτός του ανθρώπινου κόσμου ακόμη και με την απλή διατύπωση κατηγορίας (με πιο ανατριχιαστική περίπτωση του ατυχούς Παπασταύρου, που δεν παραπέμφθηκε καν), παρουσιάζει σήμερα την εξής αποκαλυπτική εικόνα:

α) Έχει υποψήφιους για αρχηγούς έναν τύπο που καμάρωνε ότι διατηρούσε διπλά βιβλία ως δήμαρχος και έναν άλλον που ζητάει να γίνει εισαγωγή αλλοδαπών γυναικών για την σεξουαλική ικανοποίηση αλλοδαπών που ζουν στη χώρα μας.

β) Έχει πρόεδρο της κοινοβουλευτικής του ομάδας άτομο αμετάκλητα καταδικασμένο για το ατιμωτικό, για κάθε πολιτικό, αδίκημα της παράβασης καθήκοντος και

γ) Εκλέγει πρόεδρο του συνεδρίου πρώην τρόφιμο των φυλακών Κορυδαλλού,  για   ο μ ο λ ο γ η μ έ ν ο  έγκλημα διαφθοράς.

Μάλιστα, επειδή ο κάθε άνθρωπος δικαιούται την συγχώρεση, η οποία, κατά την Hannah Arendt πάλι, εξαλείφει ό,τι δεν μπορεί διαφορετικά να εξαλειφθεί, να σημειώσουμε ότι ποτέ δεν ζήτησαν συγγνώμη. Και προφανώς, στο ήθος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι ένα επί πλέον προσόν.

Πράγμα που δείχνει ότι όλα τα περί «ηθικού πλεονεκτήματος» φληναφήματα με τα οποία μας ταλάνιζαν, ήταν σκέτη υποκρισία και συνειδητή απάτη.