Δεν μπορεί θα πρέπει να υπάρχει ένας κακός δαίμονας που κυνηγάει τούτη τη χώρα. Πάνω που ετοιμάζεται να ορθοποδήσει, να νιώσει λίγη αισιοδοξία, με τη βοήθεια και της άνοιξης, τη βρίσκει κατακέφαλα αυτό το εμετικό περιστατικό με τη συνδιαλλαγή ανώτατου κρατικού λειτουργού με εκπροσώπους της σκοτεινής ακροδεξιάς.
Στην μετά τον πόλεμο ιστορία της χώρας, δεν είναι σπάνια τα περιστατικά αποκάλυψης παρακρατικών μηχανισμών, οι οποίοι σε κρίσιμες πάντα στιγμές πισωγύριζαν τον τόπο πολλά χρόνια πίσω.
Το τελευταίο περιστατικό πάντως, είναι ενδεικτικό της καθυστέρησης που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα, μιας καθυστέρησης που οφείλεται στο γεγονός ότι, ουσιαστικά, ελάχιστα άλλαξε η νοοτροπία και η κοσμοθεώρηση πολλών μελών του πολιτικού κατεστημένου.
Ο συγκεκριμένος ανώτατος κρατικός λειτουργός συμπεριφερόταν και ήταν περήφανος γι? αυτό ως απηνής διώκτης των κομμουνιστών, σύμφωνα με τα πρότυπα της δεκαετίας του ?50, μιας δεκαετίας που πολλοί, ακόμη και από την ίδια του την παράταξη θα ήθελαν να ξεχάσουν, λόγω της ανελέητης και εν πολλοίς άτιμη συμπεριφορά των νικητών έναντι των ηττημένων του εμφυλίου πολέμου.
Ο βαθιά ριζωμένος αντικομμουνισμός σε μια μερίδα της συντηρητικής παράταξης, αποτελεί πλέον ενδημικό κακό για το πολιτικό σύστημα. Τι κι αν δεν υπάρχει πλέον το περίφημο «αντίπαλον δεός» και το «σιδηρούν παραπέτασμα», οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται, λειτουργούν και συμπεριφέρονται σα δεκανείς διμοιριών των ΜΑΥ στα τέλη του εμφυλίου πολέμου. Αναδεικνύονται σε κρίσιμες θέσεις και διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ακυρώνοντας νομοσχέδια εκσυγχρονισμού της και προωθώντας άλλα που αντικατοπτρίζουν τη λογική του Ψυχρού πολέμου, με τη κοσμοθεώρηση του ιδιοκτήτη καταστήματος εδωδίμων και αποικιακών προϊόντων, δεξιού ιεροψάλτη στον ενοριακό ναό και συνεργάτη – καταδότη του τοπικού αστυνομικού τμήματος σε κωμόπολη της ελληνικής επαρχίας.
Προσωποποίηση της οπισθοδρόμησης και των βαριδιών που δεν αφήνουν την ελληνική κοινωνία να προχωρήσει μπροστά, άνθρωποι σαν τον εν λόγω κρατικό λειτουργό προκαλούν με τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους, όχι μόνο το δημοκρατικό αίσθημα των πολιτών, αλλά θέτουν και εν αμφιβόλω τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό, αμφισβητώντας εν τοις πράγμασι το πολιτικό κεκτημένο της Δημοκρατίας στην Ευρώπη.
Η ευθύνη εκείνων που τον ανέδειξαν και τον κράτησαν στη θέση του μέχρι τελευταία στιγμή είναι μεγάλες.
Το ίδιο μεγάλες είναι οι ευθύνες κι εκείνων που έπεσαν στην παγίδα που έστησαν οι εκπρόσωποι του σκότους και μεταθέτουν το κέντρο βάρους της πολιτικής ατζέντας από τις επικείμενες διπλές εκλογές και την προσπάθεια της χώρας να ορθοποδήσει και οι πολίτες να δουν μια μικρή ελπίδα για το μέλλον.
Τελικά, σε τούτη τη χώρα και η Αριστερά και Δεξιά είναι πλέον εκτός ιστορικού χρόνου. Παραμένοντας, δυστυχώς, στη δεκαετία του ?50 του 20ου αιώνα, αποδεικνύουν καθημερινά πως δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν τα σύνθετα και πολύπλοκα προβλήματα του 21ου αιώνα. Δυστυχώς. Κολλημένες και οι δύο παρατάξεις στους καταγωγικούς τους μύθους, αδυνατούν να απογαλακτιστούν από αυτούς και να ενηλικιωθούν. Και αυτό αποτελεί το κυριότερο εμπόδιο για την πρόοδο, την κίνηση προς τα εμπρός, τη δημιουργία νέων κανόνων κοινωνικής συμβίωσης και πολιτικής συμπεριφοράς.
Το σκάνδαλο των τελευταίων ημερών, απέδειξε για άλλη μια φορά πως στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται και πως η Δημοκρατία στη χώρα μας είναι ένας διαρκής αγώνας προάσπισης των θεσμών και κάθε άλλο παρά μια δεδομένη κατάσταση, αφού η εκτροπή από αυτή είναι δυνατή ανά πάσα στιγμή. Και το θέμα είναι να μη ξαναζήσουμε άλλη μια Χαμένη Άνοιξη.