Τι θα ’λεγες αν:

* … Αν ομόφωνα οι πρυτάνεις των ΑΕΙ πρότειναν στην κυβέρνηση να δωρίσει ολόκληρη την περιοχή του «ελαιώνα» στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ή της Οξφόρδης, με μοναδική προϋπόθεση να ιδρύσουν και να λειτουργήσουν εκεί παράρτημά τους, όπου θα διδάσκεται στα αγγλικά και στα ελληνικά όλη η αρχαία ελληνική γραμματεία στον τόπο που γεννήθηκε!

* … Αν το πανελλαδικό συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών πρότεινε ομόφωνα στην κυβέρνηση να μην πληρώνει πια απολύτως τίποτα για τη δημόσια δωρεάν παιδεία των δύο πρώτων βαθμίδων και να δίνει τα ίδια χρήματα με εκπαιδευτική επιταγή σε κάθε μαθητή, ανάλογα με το σημερινό κόστος του και να αποφασίζει ο ίδιος ο μαθητής ή/και οι γονείς, ποιο από τα δημόσια ή α ιδιωτικά σχολεία θα προτιμήσει!

*… Αν κατά πλειοψηφία η Βουλή αποφάσιζε σε προγραμματική συμφωνία με τους τρείς μεγαλύτερους οίκους μόδας του κόσμου, να αναλάμβανε τη διοργάνωση των εκθέσεών τους, αξιοποιώντας θερινά και χειμερινά μας θέρετρα και ιστορικούς χώρους, με την υποχρέωση εκείνων να κατασκευάζουν στη χώρα μας όλον τον όγκο των pret a porter τους, παραχωρώντας τους και τους χώρους όπου θα έστηναν και θα λειτουργούσαν τα εργοστάσιά τους για 30 χρόνια, καθώς και ειδικό φορολογικό καθεστώς για τα μισά απ’ αυτά!

Καταλαβαίνω βέβαια ότι σε αιφνιδίασα.

Καταλαβαίνω ότι δεν είσαι προετοιμασμένος για απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα.

Καταλαβαίνω επίσης ότι είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς, σκέφτεσαι… «Τι μας λέει τώρα ο άνθρωπος, αυτά είναι όνειρα θερινής νύχτας», ή… «Σιγά μην έρθουν αυτοί που λες, για να επενδύσουν μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο», ή ακόμα και… «Καλά, αυτός είναι τελείως νεοφιλελεύθερος, πού τον βρήκαμε…».

Αγαπητέ μου μεταρρυθμιστή… όλες οι απαντήσεις, οι ενστάσεις, οι διαφοροποιήσεις και οι προβληματισμοί, δεκτοί και αναγκαίοι.

Δεν ζητώ ν’ αποδεχθείς ή ν’ απορρίψεις τις παραπάνω προτάσεις, γιατί δεν είναι παρά επινοήματα για την ανάγκη να παρουσιαστεί ο συμβολισμός και η λογική τους και όχι αυτές καθ’αυτές.

Είτε διαφωνείς, είτε συμφωνείς με τη λογική τους, το κέρδος είναι ο συγκεκριμένος διάλογος που είναι ένα βήμα εμπρός.

Τι εννοώ;

Μα ότι η υπαρκτή, δρώσα, μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά, αξίζει να καταφέρει, η συζήτηση για το περιεχόμενο μιας πραγματικά συγκεκριμένης αριστερής λογικής, να μην υποκαταστήσει τη λογική μιας πραγματικά αριστερής συζήτησης με συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Περιεχόμενο που θα υποστασιοποιείται σε πρωτοβουλίες, πράξεις και προτάσεις επεξεργασμένες και όχι συμβολικές -τουλάχιστον σήμερα- όπως οι παραπάνω.

Όμως, ας μη σου διαφεύγει ότι: *Αν συμφωνείς με την επείγουσα ανάγκη εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος -σε όλες τις βαθμίδες και τις πλευρές του- δεν είναι δυνατόν να θεωρείς λογικό, η ανώτατη εκπαίδευση να παρέχεται τον 21ο αιώνα αποκλειστικά από/υπό το κράτος του άρθρου 6. Είναι εντελώς παράλογο, στον αιώνα της πρωτοφανούς εξειδίκευσης των επιστημών, του πολλαπλασιασμού των γνωστικών αντικειμένων και της πρωτόγνωρης ταχύτητας ενσωμάτωσης των ανακαλύψεων στην οικονομία, να μην ανοίγουμε τη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση στην κοινωνία και την ανώτατη εκπαίδευση και την έρευνα στην αξιολόγηση της κοινωνίας και της αγοράς.

Απ’ αυτές τις παραμέτρους θα εξαρτηθεί ο δυναμισμός της.

Απ’ αυτές τις παραμέτρους θα εξαρτηθεί η «δικαίωση» των λειτουργών της.

*Αν συμφωνείς με την επείγουσα ανάγκη να βασιστεί η ανάπτυξη στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεις τη δημόσια περιουσία ως ένα τοτέμ, που αντί να μας δίνει χρήμα, θέσεις εργασίας, ασφαλιστικούς πόρους και διεθνές κύρος, θα μας ζητά αιματηρές θυσίες για τη διατήρηση της υπαρξιακής του ακινησίας. Ούτε είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεις την παράδοση και την ιστορία μας ως ένα διαχρονικό «αγρυπνά» που στέκεται από πάνω μας και με ιεροεξεταστική ματιά ελέγχει μη τυχόν και υπερβούμε τα φονταμενταλιστικά εσκαμμένα, αντί ως την πιο στέρεα βάση που πάνω της θα χτίσουνε με μεράκι, υπομονή, δημιουργικότητα και σχέδιο, το μέλλον τους, τα παιδιά μας.

Αλλά εδώ αξίζει η κοινοτυπία του: «για να κάνεις ομελέτα, πρέπει να σπάσεις αυγά!»

Η μεγάλη πρόκληση, η μεγάλη -εθνική και όχι απλά διακομματική-συναίνεση, είναι μπροστά μας. Αυτή αποτελεί και την έκφραση ενός αληθινού, σύγχρονου πατριωτισμού. Αυτή μπορεί να δώσει την απάντηση και να αντιμετωπίσει τόσο το λαϊκισμό της ενοχικής αριστεράς της «ταμπέλας», όσο και τον απενοχοποιημένο -και απ’ αυτήν- φασισμό της «Χρυσής Αυγής».

Ή δεν είναι έτσι;