Για τον Μίμη Μαρωνίτη ο λόγος.
Ένας Δάσκαλος που σε πολλούς από εμάς καθόρισε επιλογές, εκείνα τα χρόνια της νιότης μας……
Τον θυμάμαι στις εκδηλώσεις της πόλης τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μαζί με τον Μανόλη Αναγνωστάκη ήταν αυτοί που συνέβαλαν στην πολιτική και πνευματική μας ενηλικίωση.
Η ευρυμάθεια του και η βαθειά του μόρφωση, η ευγενής του αθυροστομία, η αγάπη και η έγνοια για τους άλλους, ο ενδελεχής σχεδιασμός μαθημάτων ανοιχτών σε όποιους και όποιες το επιθυμούσαν τον έκαναν έναν Δάσκαλο πολύτιμο και σπάνιο.
Αναδείχθηκε σε εμβληματική φυσιογνωμία αρκετών γενιών μεταπολιτευτικά. Σύμβολο ακαδημαϊκής αξιοπρέπειας και πρότυπο αριστερού διανοητή. Με έντονη παρουσία στα κοινωνικά, πνευματικά και πολιτικά τεκταινόμενα…
Τι σημαίνει να είσαι φυλακισμένος για τις πολιτικές σου απόψεις; Είναι ένα είδος λύπης άγνωστο την εποχή του βερμπαλισμού και του κάθε λογής λαϊκισμού… Σήμερα ακούμε μεγάλες λέξεις για δημοκρατία και δικαιώματα. Φλυαρίες για αγώνες και κεκτημένα. Έλειψαν οι «Δοκιμές ανθρωπισμού» που δίδαξε ο Μαρωνίτης. Γι’ αυτό απορούμε από πού πηγάζει η μπόχα της Χρυσής Αυγής. Όταν στη μεταπολίτευση ο κόσμος συσσώρευε τραπεζικούς λογαριασμούς, ψυγεία και άλλες άσπρες συσκευές από τη Ζήμενς, όταν η Ελλάδα βυθιζόταν στην ελαφρότητα και τον αμοραλισμό, εκείνος θησαύριζε με λέξεις και την αγάπη των μαθητών του. Όμηρος. Ησίοδος. Ηρόδοτος. Σολωμός. Καβάφης. Σεφέρης. Ελύτης. Ρίτσος…
Στρατευμένος στη δύσκολη υπόθεση της Ανανεωτικής Αριστερά μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ενεργά, εργάσθηκε για την απομάγευση των ιδεολογιών, με συντροφιά τη δύνη, τις εξάρσεις, τις αντιφάσεις αλλά και τις διαψεύσεις…
Συνδυασμός του μαχητικού δημοσίου λόγου και της προσωπικής ευαισθησίας μέχρι το τέλος Του…
Ήταν από τους δασκάλους που επιλέγαμε να ακούσουμε τις διαλέξεις του αν και είμαστε σε άλλες σχολές στη Θεσ/νικη εκείνης της εποχής. Το τι έδωσε και το τι πήρε ο καθένας από όσους/ες είχαν την τύχη και την ευλογία να τον συναντήσουν το αξιολογεί ο καθένας με το δικό του τρόπο στο πέρασμα των χρόνων.
Ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του, ως έκφραση ευγνωμοσύνης…
Μια ανάμνηση της πληθωρικά γειωμένης στον κόσμο παρουσίας του, η θύμηση των φτερωτών του λόγων, η απερίγραπτη ένταση της φωνής του με την χαρακτηριστική βραχνή του φωνή του.
Δεν ήθελε να ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των «εγώ σας τα λεγάκηδων», των διαρκώς επιβεβαιωμένων…
Αναζητούσε λύσεις μέσα στη υπάρχουσα πραγματικότητα έτσι όπως ήταν και όχι έτσι όπως θα ήθελε να είναι, χωρίς ποτέ να σταματά να διεκδικεί το άριστον για εκείνον…
Ζητούσε πάντοτε από τους νέους και τις νέες να πιστέψουν στον εαυτό τους και ακόμη στις δυσκολότερες συνθήκες να «ανασκουμπώνονται», να σηκώνουν τα μανίκια και να δουλέψουν εκεί που ο καθένας και καθεμιά μπορεί να αποδώσει περισσότερο. Να μη περιμένουν μόνον από το κράτος και να μην ασκούν την εύκολη κριτική της άρνησης και της ανάγκης επιβεβαίωσης παλαιότερων επιλογών…
Και να θυμόμαστε ότι όσους έχουν άποψη για όλα (τους «ξερόλες» κάθε εποχής) να τους αποφεύγουμε. Μας υπενθύμιζε να αναγνωρίζουμε τους γνώστες και ειδικούς ανά αντικείμενο και θέμα και ότι δεν μπορούμε όλοι να τα κάνουμε όλα… Σε πολλά υπάρχουν καλύτεροι από εμάς… Και πάντα να αναζητούμε, πριν εμπιστευτούμε κάποιον/α για οτιδήποτε, τις δημιουργίες και συμβολές του κατά το παρελθόν του…
Τελικά εκτός από τις γενικές και αναγκαίες επιλογές για να αλλάξουμε την κοινωνία, να προσπαθούμε πρώτα από όλα να αλλάζουμε τον εαυτό μας… “… Για να την αλλάξουμε την κοινωνία, θα χρειαστεί να χαλάσουμε τις βεβαιότητες, ν’ αλλάξουμε τους τρόπους μας και τη ζωή μας…”. Να προσπαθούμε τελικά αυτό που εμείς κάνουμε, να γινόμαστε οι καλύτεροι…
Αυτό που μας δίδασκε το έκανε πρώτα ο ίδιος… Οι λέξεις του, καρφωμένες μία-μία στο χαρτί, όπως το λέει ο ποιητής, τρέφουν, με τη δύναμη του επιχειρήματος και της αναφοράς στο έλλογο πράττειν, ένα μέλλον που θα ξεπεράσει σε διάρκεια και τον δικό μας βίο…
Θα τον θυμόμαστε..