Στην Ελλάδα παράγουμε πολύ περισσότερη «πολιτική» από ό,τι μπορούμε να καταναλώσουμε. Βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, γιατί μαζί με άλλες έννοιες έχουμε διαφθείρει και την έννοια της πολιτικής, συγχέοντάς την με την εξουσία. Κόμματα, κομματίδια, ρεύματα, γκρουπούσκουλα, κλαδικές και νομαρχιακές, δεν είναι παρά φορείς διαχείρισης εξουσίας που υποδύονται ιδεολογικές συνιστώσες εννοιών, καταξιωμένων στην παγκόσμια πολιτική ιστορία. Δυστυχώς, σε εμάς υπάρχουν μόνο ως φτηνές καρικατούρες απαίδευτου καλλιτέχνη που ζωγραφίζει διαφημίσεις, αλλά θέλει να τις πουλάει σε ακριβές γκαλερί. Όλοι οι μεγάλοι –ισμοί που κυριάρχησαν στη Δύση μετά το 18ο αιώνα, βρίσκονται στην ελληνική πολιτική ζούγκλα μόνο κατά δήλωση όσων τους υπηρετούν. Είναι η Δεξιά των Σαμαρά – Καραμανλή, αλλά και των Ψωμιάδη και Καρατζαφέρη, η Κεντροαριστερά των Α. Παπανδρέου, Σημίτη, Βενιζέλου, αλλά και του Κουλούρη και του Άκη, η Αριστερά του Κουβέλη και του Τσίπρα με τους δώδεκα Λαφαζάνηδες και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι Κομμουνιστές του ΚΚΕ και των πολλών παραφυάδων, οι Φιλελεύθεροι του Μάνου, αλλά και του Τζήμερου, και τέλος, οι Εθνικιστές: Καμμένος, Παπαθεμελής, Χρυσή Αυγή κ.λπ. Απ’ όλα έχει ο πολιτικός μας «μπαχτσές», αλλά μόνο ως κακέκτυπα των πρωτότυπων που ευδοκιμούν στη Δύση και ιδιαίτερα στην Ευρώπη.
Οι έννοιες έχουν παραφθαρεί όσο δεν παίρνει. Προοδευτικές δυνάμεις είναι οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ. Συντηρητικοί που μάχονται την πρόοδο είναι οι καθηγητές που θέλουν αλλαγές στο φασιστικό καθεστώς των Πανεπιστημίων. Ο «Δεξιός» Σαμαράς, τα έβαλε με το μισό Μνημόνιο (των περικοπών) πολύ πριν να το ανακαλύψει ο «ριζοσπάστης αριστερός» Τσίπρας. Όλοι τους, μαζί και με τους Σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, τα βάλανε με το άλλο μισό μνημόνιο, αυτό των Μεταρρυθμίσεων. Ίσως το μόνο που δεν έχουμε στην Ελλάδα, άλλωστε, είναι πραγματικοί μεταρρυθμιστές, αφού, ως γνωστόν, «ο Μάνος είναι μόνος». Αντιθέτως, έχουμε έναν απίστευτο αριθμό αριστερών αποχρώσεων, από το λάιτ πράσινο μέχρι το βαθύ κόκκινο, ενώ οι γαλάζιες δεξιές αποχρώσεις είναι ελάχιστες μπροστά στις φαιές και μαύρες. Ειδικά στην Ελλάδα, μετά τον πόλεμο, άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι δεξιοί «φασίστες» μισούν τους «εθνοπροδότες» των άλλων αποχρώσεων. Μύλος. Άντε να καταλάβει τώρα ο ψηφοφόρος, μέσα σε αυτόν τον δήθεν ιδεολογικό αχταρμά, τι του συνέβη με την κρίση, τη χρεοκοπία, το Μνημόνιο, τη φτώχεια και την ανεργία, το Ευρώ και τη Δραχμή. Το ψέμα πάει σύννεφο και η ιδεολογική τρομοκρατία έχει χτυπήσει κόκκινο.
Οι πολιτικοί μας ταγοί, μικροί και μεγάλοι, σημαντικοί και ασήμαντοι, περιχαρακώνουν το χώρο τους όπως κάνουν ορισμένα ζώα. Για να τον διαφυλάξουν από εισβολείς, αλλά και για να μεγαλώσουν το κοπάδι, τον περιβάλλουν με ιδεολογικό μανδύα, λάβαρα και πάρα πολλή θολούρα. Έτσι, ο σοσιαλισμός του «αριστερού» Άκη, διαφέρει από αυτόν του «Νεοφιλελεύθερου» Σημίτη, ο κρατισμός του Αρσένη και του Α. Παπανδρέου από αυτόν του Καραμανλή, του Τσίπρα και της Αλέκας. Γιατί; Μα επειδή οι ιδεολογικές ταμπέλες χρησιμοποιούνται μόνο για να διαφημίσουν το μαγαζί. Το προϊόν, όμως, είναι το ίδιο παντού. Είναι τα παραφερνάλια της εξουσίας. Δουλειές και «δουλειές», αποσπάσεις, μεταθέσεις, άδειες λειτουργίας, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, οτιδήποτε. Γι’ αυτό τα «κόμματα εξουσίας» λιώνουν τόσο εύκολα, όταν φανεί ότι πέρασε η μπογιά τους. Γι’ αυτό χθεσινοί πολιτικοί μας, «άγνωστοι», όπως το ΠΑΣΟΚ του 1974 και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012, κάλπασαν προς την εξουσία, αφήνοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους στην απόγνωση και την απομόνωση.
Είναι, όμως, το 2012 το ίδιο με το 1977; Ακόμη και η ερώτηση φαίνεται αστεία. Το 1977, η Ελλάδα βάδιζε προς την ασφάλεια και την ευημερία του ευρωπαϊκού ονείρου. Το κόμμα που θα νικούσε και η κυβέρνησή του, θα μοίραζαν απλόχερα τα ελέη. Για μία τέτοια κυβέρνηση, ακόμη και τα ταλέντα των κ.κ. Κουλούρη και Κουτσόγιωργα και των «κλαδικών», έφθαναν και περίσσευαν, ή έτσι φαινόταν τότε. Χρειάστηκαν, άλλωστε, τριάντα χρόνια για να φανεί το λάθος. Το 2012, το κόμμα που θα νικήσει θα διαχειρισθεί, κατά πάσα βεβαιότητα, πλέον, μία κόλαση. Ελλείψεις ρεύματος, φαρμάκων, καυσίμων και ειδών διατροφής ήδη παρατηρούνται.. Οι τράπεζες είναι ημιθανείς, το ίδιο και τα νοσοκομεία. Τα σχολεία θα λειτουργούν όσο πληρώνονται οι δάσκαλοι. Πολλά ξενοδοχεία κλείνουν ή υπολειτουργούν και οι εξαγωγές σταματούν ελλείψει πρώτων υλών. Αυτά ήδη συμβαίνουν και εντείνονται σήμερα, Τρίτη 12/6, πριν από τις εκλογές. Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα από αυτήν την καταθλιπτική παράθεση, αφορά το είδος της κυβέρνησης που χρειαζόμαστε στις 18 Ιουνίου. Πολλοί πιστεύουν ότι χρειάζεται «αλλαγή πολιτικής». Εγώ, αντίθετα, πιστεύω ότι χρειάζεται εμπνευσμένους ανθρώπους, αν είναι δυνατόν χωρίς πολιτική, κομματική ή συνδικαλιστική ταύτιση, που θα διοικήσουν τη χώρα. Δεν με νοιάζει αν άφρονες πολιτικοί που μας πήγαν σε εκλογές διαρκείας επιμείνουν να «υποκριθούν» ότι κυβερνούν. Με ενδιαφέρει να βρεθούν διακόσιοι αποφασισμένοι δημόσιοι λειτουργοί, που θα διεκδικήσουν και θα ασκήσουν την πραγματική εξουσία. Οι όποιοι πολιτικοί, δεξιοί, αριστεροί ή κομμουνιστές, δεν την ξέρουν τη «δουλειά». Δεν ξέρουν να εκδώσουν έντοκα γραμμάτια ή να διαχειριστούν το χρέος. Δεν ξέρουν πώς δουλεύουν οι Μονάδες Εντατικής Φροντίδας, η Πυροσβεστική, οι Τράπεζες, ή το Συμβούλιο Επικρατείας. Δεν είναι δικά τους και δεν ξέρουν να τα δουλέψουν τα εργοστάσια, τα καράβια ή τα ξενοδοχεία. Ας αναλάβουν τη δουλειά αυτοί που ξέρουν. Ακόμη και αν πρέπει, για λόγους δημοκρατικής ευπρέπειας, να αφήσουν τους πολιτικούς να κάνουν ότι κυβερνούν.
.
Ο Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι Ομ. Καθηγητής της Οικονομίας και Οργάνωσης Υπηρεσιών Υγείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.