Συχνά, με αφορμή τις συνέπειες της κρατικής χρεοκοπίας το 2010 γίνονται συζητήσεις σχετικά με την Οικονομία που έστω και με αφελή τρόπο θέτουν για πρώτη φορά συνολικό ζήτημα βιωσιμότητας του δημοσιονομικού, του παραγωγικού και του διοικητικού μας μοντέλου.

Πρόκειται για μία θετική στροφή του δημόσιου ενδιαφέροντος από τα αποτελέσματα στις αιτίες που την δημιούργησαν.

 Αλλά τόσο η πειστικότητα των γεγονότων όσο και η ίδια η λογική καταπολεμήθηκαν ανηλεώς από α) το διακομματικό κατεστημένο το εθισμένο στην πελατειοκρατική δημοσιονομική διαχείριση β) τα οργανωμένα νόμιμα και παράνομα συντεχνιακά συμφέροντα στον χώρο των δημοσίων προμηθειών και επενδύσεων και γ) τα αφηνιασμένα συνδικαλιστικά τομάρια των συντεχνιών του Δημοσίου.

 Η έκρηξη του επιθετικού λαϊκισμού και του ανορθολογισμού που γνωρίσαμε το 2010 δεν ήταν άλλο παρά εκφράσεις της αντίδρασης των ιδεοληπτικών φατριών άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς και κυρίως όλων των βολεμένων μέσα στην οικονομικοκοινωνική παθογένεια που εγκατέστησε στην χώρα μας η περίοδος 1981-1993, η επίθεσή τους σε κάθε εκσυγχρονιστική/μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

 Μιλώ συγκεκριμένα γι αυτήν την περίοδο επειδή έχει μεγάλη σημασία η σωστή περιοδολόγηση που πρέπει να ακολουθούμε για την κατανόηση των συνεπειών των πολιτικών που εφαρμόστηκαν και οδήγησαν στην δημοσιονομική εκτροπή που με τη σειρά της έγινε η αιτία της κρατικής χρεοκοπίας.

 Στην διάρκειά της η χώρα παρέμεινε αναπτυξιακά στάσιμη, αφού δεν κατάφερε να εκσυγχρονίσει τις δομές που βοηθούν την πραγματική ανάπτυξη, ενώ αντίθετα ευνοηθήκαμε άπαντες από μία ανάπτυξη-μαϊμού που οφειλόταν κατά τεράστιο ποσοστό στην επιδοτούμενη κατανάλωση και κατά μικρότερο ποσοστό στην αύξηση των Δημοσίων επενδύσεων.

 Κατανάλωση με τοκοβόρο υπερδανεισμό του κράτους και δανεισμός των νοικοκυριών, και υπερκοστολογημένες Δημόσιες Επενδύσεις επιδοτούμενες από  ΕΣΠΑ και άλλα ευρωπαϊκα ταμεία στήριξης. Την ίδια περίοδο χειροτέρευε συνεχώς το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, με τις εισαγωγές Cohiba Rolex και Cayenne turbo-s να σημειώνουν θεαματική άνοδο. 

Η μεγάλη ανάπτυξη του κατασκευαστικού κλάδου δημιούργησε μεν αύξηση περιουσιακών στοιχείων αλλά ταυτόχρονα δέσμευσε τεράστιους κρατικούς και ιδιωτικούς πόρους σε μη παραγωγικές επενδύσεις.

Στην επίμαχη αυτή περίοδο, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ λόγω εσωτερικών συσχετισμών και ευνοϊκής διεθνούς χρηματοπιστωτικής συγκυρίας είχαν την ευκαιρία να μεταρρυθμίσουν βαθιά τη χώρα, την κράτησαν καθηλωμένη σε παλιότερες αγκυλώσεις δημιουργώντας και νέες.

 Είναι γνωστά πια και έχουν αναλυθεί σε βάθος τόσο η «κακουργηματική» αύξηση των κρατικών δαπανών σε μισθούς και επιδόματα που βαφτίστηκαν κοινωνική πολιτική, όσο και οι παθογένειες που την περίοδο αυτή θέριεψαν, είτε  προϋπήρχαν είτε δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα μιας ιδεοληπτικά εχθρικής σχέσης της κοινωνίας μας με τον οικονομικό φιλελευθερισμό. 

Ο πολιτικός καθεστωτισμός και ο οικονομικός λαϊκισμός που εδραίωσε ο γενάρχης του ΠΑΣΟΚ, νομιμοποίησε ηθικά και τα παράγωγά τους, τη διαπλοκή συμφερόντων τη διαφθορά συνειδήσεων και τον Δημόσιο εργασιακό παράδεισο.

 Η ανάπτυξη υπονομεύθηκε από:

1  Φορολογική και ασφαλιστική αστάθεια.

2.     Ανυπαρξία συμφωνιών αμοιβαίας προστασίας των επενδύσεων και αποφυγής διπλής φορολογίας μεταξύ της χώρας προέλευσης των άμεσων ξένων επενδύσεων και της χώρας μας.

3.     Γραφειοκρατία, κρατικό παρεμβατισμό, διασάλευση της κοινωνικής ειρήνης,  στρεβλό χωροταξικό και περιβαλλοντικό δίκαιο, δαιδαλώδεις διαδικασίες ίδρυσης και λύσης επιχειρήσεων και αδειοδοτήσεων, παροιμιώδη βραδύτητα απονομής δικαιοσύνης.

4.     Σχετικά χαμηλή ποιότητα εργατικού δυναμικού και υψηλό κόστος εργασίας συγκριτικά με γειτονικές χώρες.

5.     Προβληματική κατάσταση των τραπεζών και της κεφαλαιαγοράς, σε συνδυασμό με το συναλλαγματικό καθεστώς, την συναλλαγματική σταθερότητα και ένα απίστευτα ανελεύθερο καθεστώς στην εξωτερική κίνηση κεφαλαίων και στον επαναπατρισμό των κερδών.

6.      Όχι απλά δεν υπήρξε αναπτυξιακή πολιτική ιδιωτικοποιήσεων αλλά εμμονή σοβιετικού τύπου σε κρατικοποιήσεις ζημιογόνων επιχειρήσεων που μέχρι σήμερα εξακολουθούν να παράγουν τεράστιες ζημιές που φορτώνεται ο προϋπολογισμός εις βάρος της ανάπτυξης και της βιώσιμης ευημερίας μας.

Η ΔΕΗ, τα ΕΛΤΑ, η ΛΑΡΚΟ και η ΕΡΤ είναι τα εμβληματικά αλλά όχι και μοναδικά παραδείγματα.

 Ακολούθησε ο ενάρετος κύκλος Σημίτη 1993-2004 που δυστυχώς διακόπηκε από το λεγόμενο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, ενώ η περίοδος Καραμανλή που ακολούθησε, δεν ήταν παρά μία αντιγραφή του ΠΑΣΟΚικού μίγματος κρατικού υπερδανεισμού και υπερκατανάλωσης που χειροτέρευσε βίαια όλους τους οικονομικούς δείκτες και έκανε ανεπίστρεπτη την πορεία προς την 7^η κρατική χρεοκοπία.

 Όμως, οι καταστροφικές πολιτικές παροχών των Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Καραμανλή με την ολόπλευρη στήριξη των κάθε λογής Αριστερών Φίλων του Λαού  που πίεζαν ασφυκτικά για περισσότερες, δεν επηρέασαν μόνο τα οικονομικά μεγέθη.

Δημιούργησαν με την πάροδο του χρόνου έναν τύπο Πολίτη όλο και πιο μακριά από τη λογική της ανοικτής κοινωνίας, όλο και πιο εχθρικό με την επιχειρηματικότητα και το κέρδος, όλο και περισσότερο φοβικό και ανασφαλή μπροστά στις προκλήσεις ενός κόσμου που είχε ήδη από το  ?80 αρχίσει δραματικά να «πατάει γκάζι».

Η αριστερόστροφη σοσιαλδημοκρατική λαίλαπα κατάφερε να αντικαταστήσει την γενέθλια συνύπαρξη λουστρινιών και φουστανέλας με τον αβίωτο συνδυασμό Rolex και φοροδιαφυγής σφραγίζοντας έτσι την πορεία τους εξευρωπαϊσμένου μας βλαχομπαρόκ.

 Ο σχηματισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ανεκδιήγητη εμπειρία της πρωθυπουργίας Τσίπρα και τα τεράστια προβλήματα που επισώρευσε σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά δεν ήταν παρά η αντικατάσταση του καταστροφικού μίγματος υπερελλειμμάτων και υπερκατανάλωσης από το εξ ίσου καταστροφικό μίγμα υπερπλεονασμάτων και υπερφορολόγησης.

 Με την διαφορά ότι το πρώτο αποφασίστηκε από μία μαρξίζουσα κοσμοπολίτικη αυθεντία με ζιβάγκο από το Μπέρκλεϋ και πανηγυρίστηκε εις ήχους Ρίτας Σακελλαρίου, ενώ το δεύτερο από ένα απερίγραπτο επιτελείο cartoons του μαρξισμού-λενινισμού, με αρχηγό έναν τσαμπουκαλεμένο άξεστο κνίτη χωρίς Lower και χωρίς γραβάτα εις ήχους αντάρτικων μεταδικτατορικής μπουάτ.

 Έ μετά από όλα αυτά γιατί να είναι παράξενο να θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ απλή αναλογική και Πρόεδρο Πάκη και το «πτωχό αλλά τίμιο ΠΑΣΟΚ» με προβιά ΚΙΝΑΛ, εκλογικό νόμο τέτοιον που να τρυπώνει κάθε φορά σε κάποια συγκυβέρνηση, αδιαφορώντας αν αυτή θα είναι η καλύτερη ή η χειρότερη δυνατή;

 Και γιατί να είναι παράξενο να κορυβαντιούν κάθε Σαββατοκύριακο οι νταβατζήδες των συνταξιούχων από τον ΣΚΑΪ «δώστε πίσω τις κλεμμένες συντάξεις γιατί τις έχουνε πληρώσει»!

 Συνταξιούχος είμαι κι εγώ και αναρωτιέμαι:

Αλήθεια, με τι νομίζουμε ότι «τις πληρώσαμε» αυτές τις συντάξεις αν όχι με δανεικά που τώρα επιστρέφουμε;

Και για πόσον καιρό ακόμα με επικεφαλής τους δικαστές και τους ένστολους θα τις εισπράττουμε φορτώνοντας την αποπληρωμή των δανεικών και «τα αναδρομικά που δικαιούμαστε»  στα παιδιά και στα εγγόνια μας;

 Ναι! Η Ελλάδα είναι μία όμορφη διεφθαρμένη χώρα.