Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η ύψιστη στιγμή της αντίστασης εναντίον της δικτατορίας. Ηταν φυσιολογικό λοιπόν η εξέγερση και όσοι συμμετείχαν σε αυτήν να αποτελέσουν μια από τις βασικές αναφορές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Η ελληνική κοινωνία, δε, ένοχη μάλλον για την ανοχή που επέδειξε απέναντι στη δικτατορία, σχεδόν αγιοποίησε τους νεολαίους που συμμετείχαν στην εξέγερση και τους ανέδειξε ως ιδιαίτερη ιστορική γενιά. Ετσι συγκροτήθηκε και καθιερώθηκε η έννοια της γενιάς του Πολυτεχνείου με τα σχετικά πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά συμφραζόμενά της. Οι πολιτικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι αριστερές και σοσιαλίζουσες ιδεολογίες, ο φιλελεύθερος τρόπος ζωής, οι απελευθερωτικές κοινωνικές συμπεριφορές και αντιλήψεις ήταν μερικά από τα συμφραζόμενά της.
Μετά δε από το 1981 και την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, ο λόγος της γενιάς του Πολυτεχνείου έγινε σχεδόν λόγος του κράτους. Αλλωστε πολλοί και πολλές που συμμετείχαν στην εξέγερση ασχολήθηκαν με την πολιτική μέσα από τις γραμμές των κομμάτων όλων των εκδοχών της Αριστεράς και μερικοί άσκησαν και υπουργικά καθήκοντα. Η μεταπολιτευτική δημοκρατία όμως δέχτηκε ισχυρότατο πλήγμα από την κρίση. Η αποκάλυψη μάλιστα πολλών σκοτεινών περιοχών της, όπως της διαφθοράς, της προσοδοθηρίας σε σχέση με το κράτος, του συντεχνιακού συνδικαλισμού, της ισχύος των οργανωμένων ομάδων συμφερόντων και άλλων, συνέτεινε στην απονομιμοποίηση και στην αμφισβήτησή της. Μοιραία τα πυρά πολλών στρέφονται και εναντίον της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Εγκαλείται, διότι συμβιβάστηκε και εξαργύρωσε το αγωνιστικό της παρελθόν με πολιτικά και άλλα αξιώματα και επιπλέον ως υπεύθυνη για την τρέχουσα καταστροφική κρίση. Οι κατηγορίες όμως αυτές είναι ιδιοτελείς. Αφενός απευθύνονται από εκείνους που οι αντιδραστικές ιδέες και πρακτικές τους είχαν ηττηθεί και περιθωριοποιηθεί καθ? όλη τη μεταπολίτευση και νιώθουν τώρα ότι παίρνουν τη ρεβάνς. Αφετέρου από κάποιους που έχουν μια ανιστορική αντίληψη της κοινωνικής κίνησης και δεν κατανοούν ότι η γενιά του Πολυτεχνείου συγκροτήθηκε ως τέτοια τη στιγμή της εξέγερσης και της πρέπει κάθε τιμή για αυτό.
Η «ηθική» απαίτηση να παραμείνει διαρκώς εξεγερμένη είναι μεταφυσική και παράλογη. Η κοινωνία άλλαζε συνεχώς και οι νεολαίοι του Πολυτεχνείου ακολούθησαν τις δικές τους διαδρομές για τις οποίες βέβαια πρέπει να κριθούν. Ηταν όμως αυτοί που περισσότερο από κάθε άλλον είχαν το δικαίωμα να ασχοληθούν με την πολιτική. Θα κριθούν, δε, για το εάν πέτυχαν κάτι για το κοινό καλό και όχι γιατί ασχολήθηκαν με την πολιτική… Πάντως, παρά τη γενικευμένη δυσπιστία, η παρουσία των περισσοτέρων ήταν θετική.