Αυτό που δεν πρόσεξαν οι Μακεδονομάχοι αλλά και οι από διαφορετική οπτική επικριτές του Μουζάλα ήταν το κλείσιμο της συνέντευξής του. Εκεί δήλωσε ότι ως ακτιβιστής στο παρελθόν διαδήλωσε υπέρ των ανοιχτών συνόρων. Τώρα από θέση ευθύνης κατάλαβε ότι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Δηλαδή, μια εκκινούσα από ανθρωπιστική αφετηρία θέση μπορεί να καταλήξει σε Ειδομένη. Λάθος του, λοιπόν. Αλλά είναι ο μόνος; Η Μέρκελ -που ούτε ακτιβίστρια ούτε αριστερή είναι, και χρόνια τώρα σε θέση υπερευθύνης- την πολιτική των ανοιχτών συνόρων απέναντι σε τείχη και φράκτες δεν υπερασπίστηκε για να προχωρήσει σε μερική αναδίπλωση; Από αυτό το βήμα έγραψα ότι το Προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι περίπλοκο ζήτημα, στο οποίο δεν υπάρχουν εύκολες και ανέξοδες λύσεις. Οτι προσφέρεται για κριτική και αυτοκριτική, αλλά όχι για εύκολη αντιπολίτευση.
Γιατιί είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι από αυτούς που δικαιολογημένα καταγγέλλουν το αίσχος για Ευρώπη και Ελλάδα της κατάστασης στην Ειδομένη θα ξεσηκώνονταν, αν η πολιτεία προσπαθούσε να φτιάξει εκεί υποδομές που θα διαιώνιζαν την παραμονή και το πρόβλημα. Τα λάθος της αρχικής γραμμής «ανοίξαμε και σας περιμένουμε, για να περάσετε μαζικά προς Βορρά» του ΣΥΡΙΖΑ πληρώθηκε ακριβά. Στη σταδιακή στροφή από αυτή τη γραμμή συνέβαλε τα μέγιστα ο Μουζάλας και εθελοτυφλεί όποιος μικρόψυχα δεν το αναγνωρίζει. Δεν είναι μόνο ότι έλειωσε παπούτσια και μίλησε με ειλικρίνεια – ιδιότητες εν ανεπαρκεία στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Καθυστερήσεις υπήρξαν, για τις οποίες ο βασικός υπεύθυνος είναι ο Καμμένος, που είχε τη δικαιοδοσία των στρατοπέδων, και διάφοροι ιδεοληπτικοί που δεν συνειδητοποίησαν έγκαιρα τη στροφή στη διαχείριση του προβλήματος. Τελευταίο επιχείρημα κατά Μουζάλα είναι ότι κακώς μπήκε σε αυτήν την κυβέρνηση. Ας παραλείψουμε ότι μπήκε μέσω της υπηρεσιακής, όταν φάνηκε η ανάγκη να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική.
Πάμε στην ουσία. Θεωρώ τον εαυτό μου από την πρώτη στιγμή σταθερό επικριτή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ποτέ όμως δεν ήμουν οπαδός της γραμμής «να φύγουν αυτοί και γαία πυρί μιχθήτω». Να μην καθόταν, λοιπόν, ο Μουζάλας στην ηλεκτρική καρέκλα. Και να καθόταν ποιος ή ποια; Η προκάτοχος; Να συνεχιζόταν μια αλλοπρόσαλλη πολιτική στο Προσφυγικό – μεταναστευτικό με καταστροφικές συνέπειες για όλη τη χώρα; Το επιχείρημα ότι ούτως ή άλλως αυτή η κυβέρνηση βλάπτει τη χώρα δεν είναι ισχυρό. Να μη γίνουμε σαν τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οπαδοί τού «δεν πληρώνω» και του χάους. Επί του θέματος η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας ανοίγει μια δύσκολη, αλλά υπό προϋποθέσεις βατή διέξοδο. Οποιος έχει καλύτερη λύση ας μας την πει. Παρεμπιπτόντως, οι καταστροφικές συνέπειες της συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους εθνικολαϊκιστές του Καμμένου θα εμφανίζονται όλο και περισσότερο στο μέλλον. Και όσο πρώτο μέλημα παραμένει «η συνοχή της κυβέρνησης» και όχι η συνολική αλλαγή πολιτικής, τόσο θα επιταχύνεται η αποδιάρθρωσή της. Και όσες φωτογραφίες -έστω και συνοφρυωμένος- και να βγάλει με του Σοσιαλιστές ο Τσίπρας, αυτή με τους χαριεντισμούς με τον Καμμένο θα τον καταδιώκει.