Είναι πολύ δύσκολο να με συμπεριλάβει κάποιος στους πολιτικούς φίλους του Βαγγέλη Βενιζέλου. Είμαι της σχολής Σημίτη, για καθαρές λύσεις με όσους τραβάνε μπροστά, ήταν μέχρι χθες της σχολής Ανδρέα Παπανδρέου που έδινε μεγάλη σημασία στο «όλον ΠΑΣΟΚ». Με αυτή τη γραμμή πορεύτηκε αφαιρώντας εκσυγχρονιστικές αιχμές και στρογγυλεύοντας τον πολιτικό του λόγο, με αυτή τη γραμμή έχασε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από τον εξ αίματος κληρονόμο του όλου ΠΑΣΟΚ. Scripta manent και κάποια στιγμή που δίστασε του έγραψα: «Αν δεν θέλεις όταν μπορείς, όταν θέλεις δεν θα μπορείς».
Εχοντας, λοιπόν, καθαρή και δημόσια εκφρασμένη άποψη για τα παρελθόντα, μπορώ να μιλήσω για το παρόν και το μέλλον.
Και να πάω κόντρα στο ρεύμα, που στοχοποιεί σε βαθμό δαιμονοποίησης τον Βενιζέλο και αφήνει στο απυρόβλητο τους κατεξοχήν υπευθύνους της καταστροφικής διαδρομής Ραφήνα – Ζάππειο και την ασυνάρτητη Αριστερά, η οποία επείγεται να κυβερνήσει χωρίς ίχνος προγράμματος και σοβαρότητας. Η αλήθεια είναι ότι από τον Μάιο του 2012 ο Βενιζέλος, όχι μόνο δεν έκανε το μεγάλο λάθος, αλλά ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της αναγκαίας, για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή, πολιτικής σταθερότητας. Με ένα κόμμα που έλειωνε από την απερίσκεπτη απόφαση να μην απαιτήσει 180 βουλευτικές ψήφους για το μνημόνιο, δεν υπέκυψε όπως ο Κουβέλης στον λαϊκισμό και πήρε το πολιτικό κόστος της διάσωσης της χώρας. Και παρακολουθούμε έναν έναν τους υπουργούς των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου -που δεν τις λες και αντιμνημονιακές- να του ζητάνε τα ρέστα μιας πολιτικής που οι ίδιοι πρώτοι εφάρμοσαν.
Αυτά δεν τα γράφω για τον ιστορικό του μέλλοντος, αλλά γιατί συνδέονται άμεσα με τις εξελίξεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Το «όλον ΠΑΣΟΚ» δεν αρέσει πια, οι 58 άνοιξαν έναν δρόμο για την ενότητα και κυρίως την ανανέωση του κεντροαριστερού μεταρρυθμιστικού χώρου. Ο Βενιζέλος ανταποκρίθηκε αμέσως στο κάλεσμα και ακολούθησε η ΚΕ του ΠΑΣΟΚ. «Μα», λένε οι κατ? επάγγελμα γκρινιάρηδες και ναιμεναλλάδες «το κάνουν για να σωθούν».
Η απάντηση είναι ότι η ουσία μετράει: αυτοί το κάνουν όταν άλλοι στέκονται αμέτοχοι και περιμένουν την καταστροφή με την παράλογη προσδοκία ότι θα κληθούν ως σωτήρες επί των ερειπίων όχι μόνο της Κεντροαριστεράς αλλά και της χώρας. Η αλήθεια φάνηκε στην κοσμοπλημμύρα του «Ακροπόλ». Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί χωρίς τους 58. Και οι 58 έχουν ανάγκη το ΠΑΣΟΚ. Ο ανέστιος κόσμος της Κεντροαριστεράς θέλει τώρα μετρήσιμο εκλογικό σχήμα, που δεν θα αθροίζει αλλά θα πολλαπλασιάζει δυνάμεις. Για τον οδικό χάρτη της συμπόρευσης περισσότερα σε δεκαπέντε ημέρες. Καλή χρονιά!
.
* Δημοσιεύτηκε στο Εθνος 30/12/2013