Χθες το πρωί παρακολούθησα στη Δημόσια Τηλεόραση την παρέμβαση του σεβασμιωτάτου Πειραιώς κυρίου Σεραφείμ. Το ζήτημα ήταν αν το σύμφωνο συμβίωσης θα αφορά και τα ομόφυλα ζευγάρια. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως σκοπεύει να αφορίσει όσους εκ των βουλευτών της περιφέρειάς του (Α΄ Πειραιώς) τολμήσουν να το ψηφίσουν. Οφείλω να πω πως εντυπωσιάστηκα. Τον σεβασμιώτατο δεν τον είχα δει παρά μόνον σε φωτογραφίες και δεν είχα ακούσει ποτέ τη φωνή του. Η εντυπωσιακή του εμφάνιση, η περιποιημένη γενειάδα με τους γενναίους τσιγκελωτούς μύστακες, σε συνδυασμό με την ορμή των παρεμβάσεών του, με παρέπεμψαν στην ιδέα, με την πλατωνική έννοια, του ορθόδοξου μητροπολίτη. Επειτα απ’ αυτόν, όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι παρά χλωμά αντίγραφα ενός πρωτοτύπου, το οποίο, ακόμη κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το εφεύρουμε.

Δεν χρειάζεται να πω πως ακόμη περισσότερο με εντυπωσίασαν τα επιχειρήματά του, διατυπωμένα, οφείλω να ομολογήσω, στην άψογη εκκλησιαστική γλώσσα, την οποία οφείλω να του αναγνωρίσω ότι χειρίζεται όσο λίγοι. Αναρωτήθηκε, φέρ’ ειπείν, αν υπάρχει δυνατότητα συνάψεως ερωτικών σχέσεων μεταξύ δύο ομοφύλων προσώπων, για να δώσει ο ίδιος την εύλογη απάντηση πως «αυτά είναι απίθανα πράγματα». Για να κρίνω τι θέση θα πάρω απέναντι στο ζήτημα, τηλεφώνησα σε μερικούς γνωστούς ρωτώντας τους αν πιστεύουν ότι υπάρχει τέτοια δυνατότητα, για να πάρω τη μονότονη απάντηση ότι θα αστειεύομαι βεβαίως. Ενας μάλιστα με καθησύχασε λέγοντάς μου πως αυτά περί υπάρξεως ομοφυλοφιλίας στον κόσμο που κατάγεται από τον Αδάμ και την Εύα τα έχουν βάλει στο στόμα του Πλάτωνος και λοιπών αρχαίων οι Εβραιομασόνοι για να μας μπερδέψουν. Προσπάθησα κι εγώ να θυμηθώ αν στις δεκαετίες που έχω ζήσει συνάντησα ποτέ μου τέτοιου είδους σχέση. Δεν βρήκα καμία ή μάλλον θυμήθηκα μία, αλλά ήταν μακριά από εμάς κάπου στην παγωμένη και αφιλόξενη Σκανδιναβία. Εδώ στην Ελλάδα, όπως και στο Ιράν του Αχμεντινετζάντ, η ομοφυλοφιλία δεν έχει εξαλειφθεί, γιατί ποτέ δεν υπήρξε.

Ο σεβασμιώτατος μίλησε για αλλαγή της «ανθρώπινης οντολογίας», για εφεύρεση ενός «τρίτου ανθρώπου» ο οποίος θα διασαλεύσει «το ανθρώπινο πρόσωπο». Αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά την υπεροχή της Μητροπόλεως Πειραιώς έναντι του αιρεσιάρχου επισκόπου Ρώμης. Διότι ο Φραγκίσκος, σε αντίθεση με τον Σεραφείμ, θύμα της δογματικής του πλάνης, αναγνώρισε πως η ομοφυλοφιλία είναι υπαρκτή, αν είναι ποτέ δυνατόν, και αναρωτήθηκε μάλιστα ποιος είναι ο ίδιος που θα κρίνει τους ομοφυλόφιλους. Και για να σοβαρευτούμε: δεν χρειάζεται να είσαι καθολικός για να αναγνωρίσεις πως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κάνει το στοιχειώδες, αυτό που φοβάται, λόγω δογματικών αγκυλώσεων, να κάνει η δική μας, να αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματα του καιρού μας. Κανείς δεν ζητάει από την Εκκλησία να παραστήσει την προοδευτική. Της ζητάει όμως να μην είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Το ζήτημα είναι πως, για μία ακόμη φορά, ένα σοβαρό θέμα που απασχολεί πολλούς συμπολίτες μας, αλλά και είναι ουσιαστικό για τον κοινωνικό μας πολιτισμό, εμφανίζεται στον δημόσιο διάλογο για να μη συζητηθεί επί της ουσίας. Το σύμφωνο συμβίωσης δίνει κοινωνική υπόσταση στα ομόφυλα ζευγάρια – και το υποστηρίζω εγώ που στο παρελθόν έχω εκφέρει αντιρρήσεις για τη δυνατότητα υιοθεσίας. Και οφείλει να υπάρξει. Σε πείσμα των φοβικών βουλευτών της Ν.Δ., οι οποίοι, προκειμένου να μην τους αφορίσει ο μητροπολίτης και για να μην ανοίξουν ακόμη ένα μέτωπο, επειδή κουράστηκαν να δίνουν τους αγώνες τους καλούς για τη σωτηρία της πατρίδας, ζήτησαν, λέει, να αποσυρθεί το ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης από το αντιρατσιστικό. Μέσα στον συνδυασμό ανοησίας και δειλίας, τα πρόστιμα που μας ρίχνει η Ευρώπη είναι λεπτομέρειες.