Οι πολιτικές εξελίξεις με αφορμή το «μαύρο» στην ΕΡΤ και τη στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς, έφεραν στο προσκήνιο μία σειρά κριτικές – χρήσιμες και ενδιαφέρουσες – αλλά και ορισμένες εξωφρενικές επιθέσεις, άσχετες εντελώς με τον πολιτικό πολιτισμό.

Στην ιστορία του τύπου θα μείνει ως μελανή σελίδα ο τρόπος με τον οποίο ορισμένοι αναλυτές επιτέθηκαν στη ΔΗΜΑΡ. Με χωλερικές διατυπώσεις, με ψευδή στοιχεία, με κατασκευή ανύπαρκτων πληροφοριών. Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση…

Η ΔΗΜΑΡ, πάντως, με τη στάση της απέδειξε ότι έχει κόκκινες γραμμές! Ότι δεν παίζει με ζητήματα που σε τελευταία ανάλυση αφορούν τη Δημοκρατία.

Εξηγούμαι. Η περίπτωση της ΕΡΤ δεν είχε άμεση σχέση με τη δημοσιονομική προσαρμογή. Ήταν όμως το πιο εμβληματικό παράδειγμα που θέτει το δίλημμα «Μεταρρυθμίσεις ή Δημοκρατία». Δηλαδή μία γεύση από Πούτιν… Ήταν το επόμενο παράδειγμα μετά την ατυχή εξέλιξη της πρωτοβουλίας Ρουπακιώτη για αντιρατσιστικό νόμο. Που επίσης δεν είχε σχέση με τη δημοσιονομική προσαρμογή.

Στην ΕΡΤ όμως, κρίθηκαν δύο πολύτιμα πράγματα. Η απόπειρα μαζικών απολύσεων και η ακραία επιλογή για μαύρο στις οθόνες, με το «έτσι θέλω». Χωρίς πολιτική νομιμοποίηση από το σύνολο της κυβέρνησης. Με προβλήματα που ανέδειξε και η απόφαση του ΣτΕ. Θυμίζω σε ορισμένους καλούς συντρόφους, τις αντιδράσεις της Ανανεωτικής Αριστεράς όταν επιχειρήθηκε κάποτε από τον Α. Παπανδρέου και τον Μ. Κουτσόγιωργα, η ανάδειξη του κ. Σαρτζετάκη στην προεδρία της Δημοκρατίας από το Κοινοβούλιο, με τα περίφημα έγχρωμα ψηφοδέλτια. Και τότε, όπως και τώρα, η λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν έχει σχέση με το δημοκρατικό κανόνα. Η συστηματική επιλογή Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου τραυματίζει τον κοινοβουλευτισμό, ανοίγει το δρόμο σε μορφές Αυταρχικής Δημοκρατίας, βάζει στο παιχνίδι αξίες του ολοκληρωτισμού.

Η ΕΡΤ ήταν λοιπόν η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Οι χρήσιμες υποχωρήσεις της ΔΗΜΑΡ για μία σειρά ζητήματα που αφορούν την αποτροπή της χρεοκοπίας, δεν σημαίνει ότι θα εγκατέλειπε κάθε κόκκινη γραμμή. Το μήνυμα ήταν σαφές προς τη ΝΔ. Υπάρχουν και όρια! Τα παραβίασε με τους χειρισμούς του ο Α. Σαμαράς.

Όσοι σχετικοποιούν τη σημασία των δημοκρατικών κανόνων μπροστά σε άλλες προτεραιότητες, όπως ακόμα και αυτήν που αφορά την απαραίτητη εξυγίανση στο δημόσιο τομέα, διαπράττουν μέγα σφάλμα. Θα το βρουν μπροστά τους!

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να θέσει υψηλά στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, το χρονοδιάγραμμα των μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο και τον ορθό τρόπο εφαρμογής τους. Προσπαθεί να το πράξει τώρα, αφού διέσυρε με κάθε λογής προπαγανδιστικά σχόλια τον Α. Μανιτάκη.

Άλλωστε, όπως παραδέχονται όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι παράγοντες, ο βίαιος τρόπος προσαρμογής της ελληνικής κοινωνίας στις ανάγκες αντιμετώπισης της κρίσης, προκαλεί αρνητικά αποτελέσματα. Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής.

Ακούω επίσης το επιχείρημα ορισμένων ότι ήταν «μικρό» το θέμα της ΕΡΤ για να αμφισβητηθεί η κυβερνητική συνοχή. Έχω την αίσθηση ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι, όταν η ΔΗΜΑΡ ασκούσε κριτική στα εργασιακά, έβλεπαν τότε μόνο το επίδομα γάμου. Τώρα βλέπουν και αυτοί την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, την αποδυνάμωση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η ορθή προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ με τη συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση, υπονομεύτηκε την τελευταία περίοδο από τη ΝΔ. Η ηγεσία Σαμαρά μετέτρεψε το κυβερνητικό πείραμα σε πεδίο μονοκομματικής εξουσίας.

Θέλω λοιπόν να ρωτήσω ορισμένους ακραίους επικριτές της ΔΗΜΑΡ. Έχουν οι ίδιοι «κόκκινες γραμμές»; Έχουν κάποια σύνορα απέναντι στην άσκηση δεξιών πολιτικών; Εξακολουθούν να πιστεύουν στη διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς;

Και κάτι ακόμα. Τι είναι αυτό που σε συνθήκες ομαλοποίησης της πολιτικής ζωής και σε απόσταση από το συναγερμό χρεοκοπίας, θα τους οδηγήσει σε ανυποχώρητη στάση απέναντι στον Α. Σαμαρά; Χωρίς μισόλογα. Περιμένω απαντήσεις!