Ακόμη κι αν συμβιβαστούμε με αυτή την τόσο επαχθή συμφωνία των Βρυξελλών, δεν σημαίνει ότι τα προβλήματα της Ελλάδας λύθηκαν μονομιάς. Για να είναι επιτυχής η έκβαση των συμφωνηθέντων θα απαιτηθεί συνδυαστικά η επίτευξη πάμπολλων επί μέρους στόχων.

Κομβικό σημείο βεβαίως παραμένει η επιτυχής επαναγορά των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου ώστε να συναινέσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην εκταμίευση των οφειλομένων δόσεων. Για την ώρα η επαναγορά δεν είναι εξασφαλισμένη, εκτός και αν υπάρχουν μυστικές συμφωνίες μεταξύ των κκ. Στουρνάρα και Σόιμπλε, οι οποίοι απέφυγαν να πουν πολλά και επέλεξαν, μάλλον από κοινού, την ανάθεση του συγκεκριμένου έργου στη γερμανική Deutsche Bank και στην αμερικανική Morgan Stanley.

Αν όντως επιτύχει η επαναγορά των ομολόγων και μέσω αυτής η διαγραφή σημαντικού τμήματος του ελληνικού χρέους, όντως θα διαμορφωθεί θετικό κλίμα για την ελληνική οικονομία. Για κάποιους μήνες θα επικρατήσει η άποψη ότι η χώρα δεν θα πτωχεύσει ούτε θα εξέλθει της ευρωζώνης.

Το όποιο θετικό κλίμα ωστόσο δεν αρκεί. Θα χρειαστούν κινήσεις και πολιτικές πρωτοβουλίες ικανές να ενισχύσουν το αίσθημα επιστροφής της Ελλάδας στον προηγμένο κόσμο.

Προφανώς θα απαιτηθεί ένας δομικός κυβερνητικός ανασχηματισμός που θα κινητοποιήσει δυναμικά πολιτικά και εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα τα οποία θα πέσουν στη φωτιά και θα έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δύνανται να προσθέσουν και όχι να αφαιρέσουν.

Αν μείνουμε στην περιβόητη ποσόστωση 6-4-2, στην αναλογία δηλαδή που πηγάζει από τη δύναμη των συνεργαζόμενων κομμάτων στην κυβέρνηση, το πιθανότερο που θα συμβεί είναι μια τρύπα στο νερό και πιθανότατα τον Μάρτιο να είμαστε πάλι σε νεκρό σημείο.

Αν πάλι δεχθούμε ότι οι τρεις αρχηγοί θα συμφωνήσουν σε μια πανίσχυρη ομάδα, θα απαιτηθεί και η κατάρτιση ενός επιτελικού και επιτυχώς οργανωμένου σχεδίου για την επίτευξη της ανάπτυξης. Από τη στιγμή που το δημοσιονομικό πρόβλημα ελεγχθεί, βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι άλλες από αυτές της ανάπτυξης, των μεταρρυθμίσεων και της ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του κράτους.

Για να πάνε καλά τα πράγματα, λοιπόν, αυτή η νέα πανίσχυρη πολιτική ομάδα θα πρέπει να βρει τον τρόπο ώστε από τους αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης -6% και -7% να περάσουμε σε θετικούς. Κάτι τέτοιο για να επιτευχθεί προϋποθέτει ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης που δίνει το βάρος στη γεωργία, στον τουρισμό, στις νέες τεχνολογίες, στις μεταφορές και πρωτίστως στις εξαγωγές. Το οποίο με τη σειρά του για να επιτύχει πρέπει να στηρίζεται σε φθηνότερο χρήμα, περισσότερη ρευστότητα και βεβαίως δημόσιες επενδύσεις χρηματοδοτούμενες από τα κοινοτικά ταμεία όπου λιμνάζουν ανεκμετάλλευτα κάμποσα δισ. ευρώ που αναλογούν στην Ελλάδα.

Μια τέτοια αλληλουχία δράσεων και ενεργών πολιτικών θα μπορούσε να ξαναβάλει την Ελλάδα στην Ευρώπη. Υπάρχει όμως τέτοιο σχέδιο στα συρτάρια των κκ. Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη; Η ως τώρα εμπειρία είναι αποκαρδιωτική. Ας ελπίσουμε ότι τούτη τη φορά θα γίνει κάτι διαφορετικό.