Οι εκλογές πλησιάζουν, σε ένα ασαφές πολιτικό σκηνικό, όπου για πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, τα σενάρια διακυβέρνησης είναι περισσότερα από δύο.

Οι πολίτες που μπορεί στις δημοσκοπήσεις να δηλώνουν αυθόρμητα τι θα ψηφήσουν, όσο πλησιάζουν οι κάλπες σκέφτονται με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα των εκλογών. Ποια είναι η εναλλακτική λύση διακυβέρνησης; Με αυτό το ερώτημα θα προσέλθουν στις κάλπες, αλλάζοντας τα δεδομένα που μας δείχνουν τα γκάλοπ. Θυμίζω πως ξεφούσκωσε κάποιο δημοσκοπικό 18%…

Με βάση πάντως τα σημερινά δεδομένα, οι εναλλακτικές λύσεις για την επομένη των εκλογών είναι:
α)Κυβέρνηση Δεξιάς ή Δεξιάς- Ακροδεξιάς.
β) Κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ.
γ) Κυβέρνηση Κεντροαριστεράς , με την πιο ρεαλιστική εκδοχή της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ.

Η ηγετική ομάδα υπό τον Αντώνη Σαμαρά που εκφράζει ιδεολογικά το πιο δεξιό τμήμα της ΝΔ, με έντονα και επικίνδυνα εθνικιστικά χαρακτηριστικά, επιδιώκει την αυτοδυναμία και είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι να την πετύχει, σε μια περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη για τη χώρα και με συνέπειες που όλοι συναισθανόμαστε. Ή να συγκυβερνήσει με το ΛΑΟΣ…

Η δεύτερη επιλογή είναι η συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Μια λύση που θα οδηγήσει τη χώρα και την κοινωνία σε ακόμη πιο συντηρητικές θέσεις, σε μια ακόμη νίκη των αντιμεταρρυθμιστικών δυνάμεων και του λαϊκισμού.

Η τρίτη εναλλακτική λύση, είναι μια κυβέρνηση της Κεντρο-αριστεράς, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ.

Στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κυρίως αυτά που έχουν σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και ανήκουν στη μεταρρυθμιστική του πτέρυγα, με δηλώσεις τους, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, καλούν το κόμμα του Φώτη Κουβέλη στην προοπτική μιας προοδευτικής διακυβέρνησης, να αναλάβει τις ευθύνες του και «καθαρά και πριν τις εκλογές να πει αν θα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση και υπό ποιες προϋποθέσεις». Είναι μια πρόκληση σε διάλογο για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια συνεργασία την επομένη των εκλογών.

Άκουσα τον Πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς να απαντά πως δεν μπορεί να υπάρχει συγκυβέρνηση, όταν δεν υπάρχει κοινή προγραμματική σύγκλιση. Σύμφωνοι. Το ερώτημα όμως που τίθεται, είναι, γιατί δεν κινούνται οι διαδικασίες για τη διαμόρφωση ενός τέτοιου κοινού προγράμματος. Ενός προγράμματος που θα έχει στόχο να πείσει τους πολίτες ότι μπορεί να υπάρξει μια προοδευτική εναλλακτική πλειοψηφία, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Που θα μπορεί να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, χωρίς παλινδρομήσεις και λαϊκιστικά πισωγυρίσματα, που θα μπορεί να σπάσει τη μέγγενη των συντεχνιών. Μια συμμαχία προοδευτικών δυνάμεων που θα έχει κερδίσει την αξιοπιστία της χώρας και θα μπορεί να συνδιαμορφώνει πολιτικές με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Που θα μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες, για άλλες προοδευτικές πολιτικές σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει το νεοφιλελεύθερο υφεσιακό Μνημόνιο, σε ένα άλλο Μνημόνιο που θα έχει τα χαρακτηριστικά της ανάπτυξης, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Που θα αποκαταστήσει τον κοινωνικό ιστό.

Μια τέτοια πρόταση για να είναι αξιόπιστη, θα πρέπει να διαμορφωθεί από τώρα και όχι την τελευταία στιγμή, ή μετά τις κάλπες. Μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να τη γνωρίζουν οι πολίτες όταν σταθούν μπροστά στην κάλπη.