Πάμε σε εκλογές με τη διατήρηση της ατζέντας της 6ης Μάη; Οι πολιτικές δυνάμεις της αντιμνημονιακής ρητορείας κατάφεραν να την επιβάλλουν, μετατρέποντας το αίτιο σε αιτιατό, βάζοντας τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αντιστρέφοντας τις δικές μας (και δικές τους) ευθύνες, με αυτές των ξένων. Πίσω από την αντιμνημονιακή ρητορεία, στοιχήθηκαν και αναδείχθηκαν όλες οι αποχρώσεις των δυνάμεων εθνικής αναδίπλωσης. Από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, ως τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή. Το κουαρτέτο της οπισθοδρόμησης.
.
Σε άλλα σημειώματα έχουμε επιχειρηματολογήσει (όπως και πολλοί άλλοι) ότι η χώρα έχει σχεδόν καταστρέψει τις εγχώριες ανορθωτικές δυνάμεις. Αυτό δε συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Η ευρωπαϊκή κρίση ήταν το αποτέλεσμα μιας ιστορικής περιόδου ευμάρειας και απερισκεψίας… Έτσι, στις κοινωνίες επικρατούν λογικές απόγνωσης. Με πιο ακραία αυτή που κυριαρχεί στη δική μας, ότι και με το Ευρώ και με τη Δραχμή, το ίδιο θα είναι. Εκεί βρίσκεται και η δύναμη του κουαρτέτου.
.
Παλεύουμε μια εθνική υπόθεση, ελπίζοντας σε μια συνολική στρατηγική ευρωπαϊκής ανάκαμψης, την οποία ελάχιστα επηρεάζουμε. Προσπαθούμε γι’ αυτό πρωτίστως να διορθώσουμε τα εξοφθάλμως κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.
.
Βέβαια, η γερμανική στρατηγική δεν είναι πολιτικά βιώσιμη. Γι’ αυτό και η φωνή βραχνοκόκκορα που κάθε τόσο εκπέμπει ο Σόιμπλε, ταιριάζει με τους αντίστοιχους βρυχηθμούς των δικών μας φωστήρων. Εμείς υποστηρίζουμε ότι η Ευρώπη θα βρει δυνάμεις και θα έρθει ξανά στο προσκήνιο. Αγωνιούμε, μη χάσουμε, αυτή τη φορά, και το τελευταίο τρένο.
.
Από ένα τέτοιο σκεπτικό πηγάζουν και τα διλήμματα των εκλογών, που αφορούν:
.
α. Την επανάκτηση της δυνατότητας διακυβέρνησης της χώρας. Το πρόβλημα της διακυβέρνησης υπήρχε σε όλη τη μεταπολίτευση, κατέστη καίριο τη δύσκολη διετία. Η ομαλή διακυβέρνηση είναι η αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει στοιχειώδες νοικοκύρεμα της χώρας και δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης, ουσιαστική συμμετοχή στην ΕΕ.
.
β. Τη συγκεκριμενοποίηση ενός εθνικού σχεδίου αναμόρφωσης του δημόσιου τομέα, δηλαδή αποπαρασιτοποίησης της κοινωνίας, και την εμψύχωση των όποιων παραγωγικών δυνάμεων έχουν διασωθεί.
.
γ. Την κατάκτηση της δυνατότητας σοβαρής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας. Η αξιοποίηση τών, για πρώτη φορά από την κρίση, στοιχειωδώς ευνοϊκών συνθηκών, επιτρέπουν ελπίδες.
.
Αναρωτιέται κανείς αν οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να στοιχηθούν γύρω από μια τέτοια γραμμή αμύνης.
.
Η Νέα Δημοκρατία του Α. Σαμαρά έχει απολέσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Ο ίδιος ο αρχηγός της, λέγεται ότι όχι μόνο δεν παραιτείται, αλλά παρεμποδίζεται και από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του, γιατί φοβούνται να αναλάβουν εκείνοι ευθύνες. Και είναι πρόσχημα ότι δεν υπάρχει χρόνος για αλλαγές ηγεσίας.
.
Υπό αυτά τα δεδομένα, η άποψη πως η ΝΔ μπορεί να αποτελέσει το φιλελεύθερο ανάχωμα απέναντι στο σύστοιχο του αριστερού και δεξιού τυχοδιωκτισμού, είναι παρακινδυνευμένη.
.
Στο ΠΑΣΟΚ, ο Ε. Βενιζέλος κληρονόμησε «το όλον ΠΑΣΟΚ» πλήρως διαλυμένο από τον έσχατο της οικογενειοκρατίας. Και η γραμμή αμύνης του Βενιζέλου ήταν η μονομερής, μάλιστα, αναφορά στον Α. Παπανδρέου. Έτσι, οι οπαδοί που του έμειναν, στην καλύτερη περίπτωση είναι συνταξιούχοι (και κάποιοι τον ψήφισαν). Οι περισσότεροι μετακόμισαν στον Τσίπρα.
.
Τη μάχη της διακυβέρνησης, του κράτους δικαίου, του Ευρώ και της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανέωσης, δεν την έδωσε ο Ε. Βενιζέλος. Κολλημένος στις παρελθοντολογικές εμμονές του, αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει ακόμη και τη νίκη Ολάντ.
.
Ο ένας επέμενε στην αυτοδυναμία και οι δύο σύρονταν από τις πιέσεις των αντιμνημονιακών …
.
Υπάρχουν πολιτικές ομάδες που μπορούν να ανανεώσουν τις δύο ηττημένες παρατάξεις. Είναι πολίτες που αντιτάχθηκαν στη διαφθορά, στην οικογενειοκρατία, στην παρεοκρατία και στις αντιδημοκρατικές πρακτικές των μηχανισμών. Όμως, η σχεδόν ανθρωπιστική καταστροφή του στελεχικού πολιτικού δυναμικού τα τελευταία χρόνια, οδήγησε στην έλλειψη προσωπικοτήτων ικανών να δώσουν τη μάχη τόσο της φιλελεύθερης, όσο και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατικής παράταξης. Παρά ταύτα – και παρά τον εκλογικό νόμο που αποτελεί πλέον εμπόδιο στις εξελίξεις – υπάρχει στους δύο αυτούς χώρους μια αχτίδα φωτός.
.
Και η ΔΗΜΑΡ; (Θα έπρεπε να αναφερόμαστε μαζί και στους Οικολόγους Πράσινους, αλλά το πιο ευρωπαϊκό πολιτικό μας μόρφωμα σιωπά στο περιθώριο). Πήρε ένα ποσοστό ως αποτέλεσμα του συγκερασμού των δύο γραμμών που τη διαπερνούν. Αλλά σε τέτοιους και τόσο οριακούς συσχετισμούς, που την εμπόδισαν (;) να επιλέξει. Όμως η πολιτική είναι αδυσώπητη και το πρόβλημα που δεν έλυσε τις δέκα μέρες των διερευνητικών εντολών, καλείται τώρα, επί ποινή αφανισμού, να το λύσει.
.
Η ΔΗΜΑΡ καλείται να αποτελέσει ένα σημαντικό πόλο (και γιατί όχι πρωτοπόρο) ανανέωσης της σοσιαλδημοκρατίας και αντίστασης στο κουαρτέτο του παραλογισμού. Θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα:
.
n Τη διακυβέρνηση της χώρας με όρους κράτους δικαίου.
.
n Τη σκληρή διαπραγμάτευση στο νέο και ευρωπαϊκό περιβάλλον.
.
n Τη θέλησή της να στηριχθεί στις δυνάμεις που αντιμάχονται τον παρασιτικό κρατισμό.
.
Και τελικά, να προμαχήσει εκείνη απέναντι στο ΣΎΡΙΖΑ, γνωρίζοντας καλύτερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται έξω από το Δημοκρατικό και το Ευρωπαϊκό τόξο.
.
Ο άλλος δρόμος είναι, με δέλεαρ το σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς -και όλοι είδαμε τι εννοεί ο Α. Τσίπρας- να συρθεί… και θα αφανιστεί στα μετακόσμια του νεοσταλινισμού από τα οποία επιχειρεί δύο χρόνια τώρα να δραπετεύσει.