Η Τουρκία επιχειρεί ένα εντυπωσιακό φιλοερωπαικό άνοιγμα. Και άνεξάρτητα αν είναι προσχηματικό ή όχι θα πρέπει να αξιοποιηθεί. Αλλά και ενώ τα συμπεράσματα του τελευταίου Ευρωπαικού Συμβουλίου έδειξαν ότι η στρατηγική των κυρώσεων δεν αποδίδει , έχει έχει ήδη αρχίσει να καλλιεργείται ξανά «εις τα καθ?ήμας» ο μύθος ότι έρχονται σκληρές κυρώσεις τον Μάρτιο ( λόγω και των Αμερικανικών κυρώσεων) Δεν έρχονται . Για όποιον γνωρίζει λίγο βαθύτερα την Ευρώπη και μιλά και με διαμορφωτές πολιτικής στους “διαδρόμους της εξουσίας” είναι σαφές ότι η Ευρώπη δεν πρόκειται να επιβάλει αυστηρές κυρώσεις στην Τουρκία. Και τούτο γιατί εκτιμά ότι δεν μπορεί να την απομονώσει μέσω κυρώσεων, καθώς την θεωρεί ως σημαντικό στρατηγικό εταίρο από πάρα πολλές απόψεις – διαχείριση μεταναστευτικών ροών, αντιμετώπιση περιφερειακών συγκρούσεων, λόγοι οικονομικής αλληλεξάρτησης, ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις, κλπ. Επι πλέον το όλο κλίμα αλλάζει με τα φιλοευρωπαικά ανοίγματα της Τουρκίας που η Ευρώπη δεν μπορεί να αγνοήσει. Και δεν τα αγνοεί. Όποιος θέλει να έχει μια συνολίκή εικόνα για το πως σκέπτεται η ΕΕ γιά τη Τουρκία δεν έχει παρα να διαβάσει το σχετικό άρθρο του Υπατου Εκπροσώπου για την εξωτερική πολιτική Τζ. Μπορελλ που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα του . Θα καταλάβει πολλά.
Βασικό στρατηγικό ενδιαφέρον της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να δημιουργήσει μια νέα, ειδική σχέση συνεργασίας και εμπιστοσύνης με την Τουρκία και να κρατήσει τους διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς όπως λένε και τα Συμπεράσματα του Συμβουλίου. (Προοπτική πλήρους ένταξης κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν σε Τουρκία και ΕΕ βεβαίως δεν υπάρχουν). Διαβάζοντας το κείμενο Μπορέλλ και τα Συμπεράσματα του Συμβουλίου εύκολα διαπιστώνει κάποιος το πόσο η Ευρώπη έχει ανάγκη την Τουρκία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζει τα προβλήματα που προκαλέι σε δύο μέλης της, την Ελλάδα και Κύπρο. Και που οφείλει βέβαια να στηρίζει. Αλλά η στήριξη δεν σημαίνει κατάνάγκη κυρώσεις.
Υπάρχει για την Ελλάδα μια άλλη στατηγική ευθυγραμμισμένη περισσότερο με την δυναμική που αναπτύσσεται στην ΕΕ και που μπορεί να αποδώσει με τρείς άξονες: (α) η να εστιάσει περισσότερο στην αξιοποίηση της θετικής ατζέντα και τη διαμόρφωση της νέας ειδικής σχέσης ΕΕ –Τουρκίας με προϋποθέσεις και όρους που θα ικανοποιούν ελληνικές απόψεις και συμφέροντα. Είναι εφικτή ως ένα οιονεί νέο « Ελσίνκι» , (β) να ξεχωρίσει τον άτυπο διάλογο/ διερευνητικές επαφές από την τυπική διαπραγμάτευση με την Τουρκία . Και να πάμε στο διάλογο με την ευρύτερη ατζέντα (για να διερευνήσουμε προθέσεις, όρια, συγκλίσεις, να δημιουργήσουμε κατάλληλο κλίμα κλπ.). Και εάν καταγράψουμε πρόοδο να πάμε στη διαπραγμάτευση με άλλους όρους και ατζέντα. Και τελικώς στη διεθνή δικαιοσύνη, (γ) να επιχειρήσει να καλύψει το κενό ασφαλειας στην Αν. Μεσόγειο με την επέκταση της παρουσίας της Ένωσης, στρατιωτικής και πολιτικής, στην περιοχή. Στη λογική αυτή μπορεί να ενεργοποιησει και τη ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής της Συνθήκης ( αρθ. 42,7). Μόνο έτσι θα βγούμε απ΄το αδιεξοδο , θα σπάσουμε τον φαυλό κύκλο και θα ανοιξουμε το δρόμο για την επίλυση των προβλήματων. Μετην προυπόθεση βέβαια ότι και η Τουρκια συμπράττει εγκαταλείποντας απειλές και παραβατικότητες...
Πηγή: www.tanea.gr