Η Δημόσια Δαπάνη Υγείας δείχνει τις προτεραιότητες μιας κοινωνίας, όπως αν η ανάγκη περίθαλψης θα εξελιχθεί σε υγειονομική ή οικονομική καταστροφή. Η σημερινή Κυβέρνηση «κληρονόμησε» ένα ναρκοθετημένο τοπίο που δεν φαίνεται ικανή να διαχειριστεί. Αιτία η αδυναμία της να προσαρμόσει ιδεοληψίες και συντεχνιακά συμφέροντα σε μία πραγματικότητα που δεν είχε προβλέψει και που «θέλει να» αγνοεί.
Η πραγματικότητα, οι «αριθμοί», λένε ότι η Υγεία, από το 2003 ως το 2009, προκάλεσε το 25% της συνολικής δημοσιονομικής εκτροπής, αλλά και ότι η Υγεία «σήκωσε» το 30% της προσαρμογής. Όταν μεταξύ 2010 και 2012 το έλλειμμα μειώθηκε κατά €6,7 δις, οι δημόσιες δαπάνες Υγείας μειώθηκαν κατά €2 δις. Στην «χαρούμενη επταετία» τα λεφτά πήγαν σε διεφθαρμένους, πολιτικούς και μη. Τώρα, άρρωστοι, ανασφάλιστοι και «εργάτες» της υγείας σηκώνουν δυσανάλογο βάρος στη δημοσιονομική εξυγίανση.
Ανεξάρτητα από τη συνολική της «επίδοση», η Τρόικα «έβλαψε» την Υγεία. Η σκόπιμη (!!!) έλλειψη οικονομικών δεδομένων ως το 2012, «επέτρεψε» στερεότυπα περί «λίπους», που δειλές πολιτικές ηγεσίες και η ανίκανη γραφειοκρατία δεν μπόρεσαν ή αδιαφόρησαν να αντικρούσουν. Τώρα, όμως, με Κυβέρνηση «Κοινωνικής Σωτηρίας» η Υγεία συμμετέχει στη δημοσιονομική προσαρμογή με τρόπο άδικο και επικίνδυνο. Η «άρνηση» πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας, δημιουργεί μία «βόμβα νοσηρότητας» που θα σημαδέψει μία γενιά.
Όλοι τους «βαριούνται», αλλά οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Οι κρατικές δαπάνες υγείας το 2015 προβλέπονται €4,2 δις, έναντι €4,7 δις το 2014 και €5,3 δις το 2013. Ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώνονται από 2,9% το 2013 και 2,6% το 2014, σε 2,3% το 2015. Οι καχεκτικές ασφαλιστικές εισφορές δεν θα περάσουν το 2% και έτσι το 2015 προβλέπεται συνολική δημόσια δαπάνη 4,3% του ΑΕΠ, ποσοστό «απαράδεκτο» στον πολιτισμένο κόσμο. Η αντίστοιχη δημόσια δαπάνη στην Ευρωζώνη το 2012 ήταν 7% του ΑΕΠ και τώρα μάλλον περισσότερο.
Η μείωση των δημοσίων δαπανών υγείας, αναγκαία στην περίοδο 2010-2014 συνεχίσθηκε, ανεύθυνα, και στον προϋπολογισμό του 2015. Η επιχορήγηση των νοσοκομείων μειώθηκε 23% έναντι του 2014. Στον ΕΟΠΥΥ, η επιχορήγηση μειώθηκε 17% έναντι του 2014, όταν είχε μειωθεί 43%, παρά τη θεσμοθέτηση του ΠΕΔΥ το 2014. Η μείωση της δαπάνης είναι τόση που απορεί κανείς τι σκέφτονταν Τρόικα και Συγκυβέρνηση όταν ψήφιζαν τα Μνημόνια.
Είναι, όμως, να απορεί, κανείς και με τη σημερινή Κυβέρνηση καθώς το Κράτος «εγκαταλείπει» την Υγεία, παρά τις περί του αντιθέτου ρητορείες. Ο χώρος αυτός ήταν ιστορικά προνομιακό πεδίο δομικής αντιπολίτευσης, με «υποσχέσεις» και «διεκδικήσεις» χωρίς όριο, όπως επί ΠΑΣΟΚ το 1981 και στα «Χρόνια του Μνημονίου», όταν η «τζάμπα» αντιπολίτευση είχε τεράστιο πολιτικό αντίκρισμα. Διακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι και προμηθευτές είναι πάντα πολύτιμη εκλογική «λεία».
Ενίοτε, όμως, η αντιπολίτευση γίνεται Κυβέρνηση και η πραγματικότητα «βάζει δύσκολα». Έχουν περάσει τέσσερις μήνες με πρωτοσέλιδα για «κατάρρευση του ΕΣΥ». Η «άρνηση υπηρεσίας» γίνεται απώλεια ζωής, νοσηρότητα και δυστυχία, για λίγα εκατομμύρια. Όπως βρέθηκαν για «συντάξεις και μισθούς», καμία Τρόικα δεν θα είχε αντίρρηση για μεταφορές από τον Προϋπολογισμό της Βουλής στον Προϋπολογισμό της Υγείας για αναλώσιμα νοσοκομείων. Αν οι επαναπροσλήψεις στην ΕΡΤ γίνονταν προσλήψεις για Τμήματα Επειγόντων, αν πληρώναμε για συντήρηση ιατρικών μηχανημάτων που σώζουν ζωές αντί για άχρηστα αεροσκάφη. Αν μικρά, παλιά νοσοκομεία «έκλειναν» και προσωπικό και δαπάνες λειτουργίας μεταφέρονταν στην «πρώτη γραμμή» που στενάζει. Αν η ηγεσία του Υπουργείου «έβλεπε» οργανωτικά και διοικητικά ζητήματα αντί για συνδικαλιστές και κομματικά στελέχη. Αν έλυνε υπαρκτά προβλήματα και δεν «έδιωχνε» έμπειρους Διοικητές νοσοκομείων για να «βάλει» τους «δικούς της» να μάθουν εν μέσω κρίσης.
Αυτό, όμως, φέρνει στο νου την τετράμηνη «παύση λειτουργίας λόγω διαπραγματεύσεων». Αν στα Eurogroup οι «διαπραγματευτές» εξηγούσαν τί σημαίνουν λίγα εκατομμύρια για την υγεία του κόσμου, αν οι άρρωστοι ήταν μία άλλη «κόκκινη γραμμή» και αν «άξιζαν» το μισό από ότι οι διορισμοί συγγενών και συντρόφων. Μα, τότε, θα μιλάγαμε για άλλη χώρα, σε άλλη στιγμή, και όχι για το μύθο του «Πρώτη Φορά Αριστερά».