Το δυσβάστακτο βάρος της συνεχιζόμενης κρίσης και η αποτυχία των προβλέψεων και των στόχων του Μνημονίου, εκτός όλων των άλλων, τροφοδοτούν και την, ηθελημένη ή αθέλητη, αμνησία για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας το 2009. Eτσι για πολλούς δημοσιολογούντες στα ηλεκτρονικά και στα έντυπα μέσα, αλλά και για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, η χώρα είχε το 2009 ένα απλό πρόβλημα ελλείμματος και ένα, επίσης απλό, πρόβλημα χρέους και η τότε κυβέρνηση, ενώ είχε τη δυνατότητα να πάρει μέτρα, για κάποιους ακατανόητους λόγους προτίμησε να ζητήσει τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ και του μηχανισμού που δημιουργήθηκε…
Ηταν, όμως, τα πράγματα τόσο απλά; Στις 22/3/2012 δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες η έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το 2009, η οποία, περιέργως, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Σε αυτήν ακτινογραφείται πληθώρα παράνομων και νομιμοφανών πρακτικών σπατάλης και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος. Αναφέρεται δε ότι ενώ στον προϋπολογισμό του κράτους είχε προϋπολογιστεί ο δανεισμός 64,5 δισ. ευρώ, τελικά τα δάνεια έφτασαν στα 105,5 δισ. ευρώ. Τα δε έξοδα του κράτους για το 2009, σύμφωνα πάντα με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ενώ είχαν προϋπολογιστεί στο ποσό των 99,3 δισ. ευρώ, τελικά έφτασαν στα 146,3 δισ. ευρώ («Εθνος», 22/3/12).
Εάν τα πράγματα ήταν όπως τα περιγράφει το Ελεγκτικό Συνέδριο, ανακύπτουν διάφορα απλά, αλλά κρίσιμα ερωτήματα: υπήρχε η δυνατότητα εναλλακτικής λύσης στο Μνημόνιο; Εκτός από το Μνημόνιο διατυπώθηκε κάποια άλλη λύση από κανέναν; Υπήρχε κάποια χώρα η κάποιος διεθνής οργανισμός που θα χρηματοδοτούσε με δάνεια ένα κράτος που μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε δανειστεί 105,5 δισ. ευρώ; Εάν υπάρχουν συγκεκριμένες απαντήσεις σε αυτά τα απλά ερωτήματα, είναι απαραίτητο να δοθούν.
Διαφορετικά, η αμνησία για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας το 2009 οδηγεί στην «επανερμηνεία» και στο «ξαναγράψιμο» της πρόσφατης Ιστορίας και στον εξαγνισμό του οικονομικοκοινωνικού της παρελθόντος. Ισως, δε, αυτό το γεγονός, εν όψει της αναμενόμενης αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος, δεν είναι τυχαίο. Ο πολλαπλά ηττημένος Γιώργος Παπανδρέου, με όλο το φορτίο της διαχείρισης του Μνημονίου ως πολιτικής μόνο περικοπών και όχι μεταρρυθμίσεων, φαντάζει ως ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος του μεταπολιτευτικού συστήματος για να αλλάξουν όλα, μένοντας στην ουσία τα ίδια.