Παρά τη διάχυτη «μεταρρυθμιστική ρητορεία» τα τελευταία τριάμισι χρόνια, σχεδόν τίποτα δεν έχει γίνει. Οι λειτουργίες του Δημοσίου έχουν μάλλον χειροτερέψει, με αποτέλεσμα να «τιμωρούνται» οι πολίτες ακόμα περισσότερο. Απουσιάζουν, δυστυχώς, ακόμα και οι «μικρές βελτιώσεις»…
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης είναι επείγουσα προτεραιότητα για τη χώρα. Oμως ενώ οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές λειτουργούν υπέρ των πολιτών και θα έπρεπε να έχουν θετικό κοινωνικό πρόσημο, γίνονται με τέτοιον τρόπο που μετατρέπονται σε «μπαμπούλες», δημιουργούν «ευρύτερες καχυποψίες» και εκπίπτουν σε εγχειρήματα χωρίς τη λαϊκή υποστήριξη που τους αξίζει.
Πρόσφατο παράδειγμα «πολιτικής κακοποίησης» η «αξιολόγηση» δομών και προσώπων και η «κινητικότητα» που θα έπρεπε κανονικά να είναι μόνιμοι «θεσμοί» στη λειτουργία του Δημοσίου. Αντί γι? αυτό χρησιμοποιούνται για να υλοποιήσουν έναν… προαποφασισμένο στόχο απολύσεων 15 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων! Αποτέλεσμα; Αυτοί οι δύο εξαιρετικά χρήσιμοι θεσμοί για την εξυγίανση του Δημοσίου «υπονομεύονται» εξ αρχής, δημιουργώντας δυσπιστίες και αρνητικό πολιτικό και κοινωνικό πρόσημο.
Ετσι διαμορφώνεται ένας μεταρρυθμιστικός «αχταρμάς» στη λογική… πάλι του «επείγοντος», όπου λαμβάνονται τυχαίες αποφάσεις οριζόντιων περικοπών, χωρίς καμία σοβαρή αξιολόγηση αναγκών και χωρίς κανένα ουσιαστικό δημοσιονομικό όφελος… Ξεχνούν κάποιοι ότι η διαχείριση των αλλαγών είναι μέρος της επιτυχίας των ίδιων των αλλαγών και έχοντας «απέναντι» σχεδόν όλους όσους αφορά μια αλλαγή, τα περιθώρια επιτυχίας είναι μηδαμινά.
Το «μεταρρυθμίζουμε για σας χωρίς… εσάς» δεν φαίνεται να είναι κανόνας επιτυχίας!
Περίπου με αντίστοιχη λογική κινείται και η αναγκαία «φορολογική μεταρρύθμιση». Παρότι έχουν περάσει σχεδόν τριάμισι μνημονιακά χρόνια, δεν υπάρχει ακόμα «φορολογική ασφάλεια» και «κανονικότητα» για κανέναν φορολογούμενο, ούτε δίκαιη κατανομή βαρών. Κινούμεθα μεταξύ υπερφορολόγησης και υποφορολόγησης και αντί για άμβλυνση έχουμε όξυνση των ανισοτήτων.
Παρά μια σημαντική προσπάθεια οργάνωσης και ορθολογικοποίησης του συστήματος που έχει αρχίσει να γίνεται, η «συνολική εικόνα» εξακολουθεί να είναι αρνητική και στο νέο φορολογικό (έχουμε χάσει τον αριθμό…). Υπό αυτή την έννοια το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε και συζητείται είναι της γνωστής «κλασικής συνταγής» που παρότι «κατακρίνεται» από τους… «κατασκευαστές της», την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, εξακολουθεί πολιτικά να… «ευδοκιμεί».
Είτε περάσει ως έχει (το πιο πιθανό) είτε με «μερικές απώλειες», τίποτα δεν θα είναι ίδιο την επόμενη ημέρα. Η δοκιμασία θα είναι μεγάλη και σε πολιτικό – κοινοβουλευτικό και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Επίσης και σε κοινωνικό επίπεδο, καθώς ενεργοποιούνται αρνητικά κοινωνικά αντανακλαστικά πολύ ευρύτερα των θιγόμενων προσώπων.
Δημιουργούνται νέα ποιοτικά δεδομένα που τον βαθμό της «ποσοτικοποίησής» τους θα τον δούμε, ενδεχομένως, στον αμέσως ευρύτερο χρόνο, πέρα βέβαια από την ενίσχυση της έντασης της κοινωνικοπολιτικής αντιπαράθεσης…
Βρισκόμαστε πάλι ως χώρα σε εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Ακόμα κι αν εξαλειφθεί το «πρωτογενές έλλειμμα» στο τέλος του 2013 (καθόλου εύκολο), η οικονομία και η κοινωνία θα έχουν «στεγνώσει» τόσο πολύ που δύσκολα θα μπορεί να «πάρει μπρος» η μηχανή… Αρα;