Η σιωπή είναι χρυσός. Σε στιγμές που συνδέονται με την περισυλλογή επιβάλλεται κιόλας. Η μνήμη του Ολοκαυτώματος όμως είναι αδιαχείριστη. Και στην Ελλάδα. Η αδιαφορία για ότι όλοι/ες είμαστε ίσοι/ες περιπλέκεται με το παράλογο πανταχόθεν αίτημα της σχετικοποίησης: επί παντός τού επιστητού!

            Δεν αποτελούν εξυπνάδες, ακόμη και αν τις προμελετούν οι εκφράσεις και οι διαθέσεις να αντιπαραβληθεί κάθε βαρβαρότητα στο Ολοκαύτωμα. Η αποκορύφωση του Ολοκαυτώματος δε σημαίνει ποτέ και επουδενί άρνηση της φρικαλεότητας που υπέστησαν εκείνοι και εκείνες. Η εξίσωση κάθε βιαιοπραγίας, πογκρόμ, εθνοκαθαρτικής πολιτικής με το απόλυτο Κακό του Ολοκαυτώματος συνιστά την αφετηρία αμφισβήτησης του Γεγονότος μας: της Αλήθειας, και την ίδια στιγμή ξήλωμα της ιερής αξίας της ζωής, κάθε ζωής. Οι ολίγον αρνητές -ανάλογα με τον καθρέπτη- μεταμορφώνονται σε αντίχριστους, ισλαμόφοβους, αντισημίτες, Ναζί, παράλογους, σεξιστές, ρατσιστές και όλα τα καλά τού πολλού ή του «μετρημένου» νεκρόφιλου απανθρωπισμού.

               Να υποστηρίζει κανείς την Αλήθεια, τον ορθολογισμό, την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη όλων και όλων ίσως θα μπορούσε να εξισωθεί με την κληρονομιά της Μνήμης. Να μιλήσει για τα βασανιστήρια εναντίον των προσφύγων στον Έβρο, για τους «ελεύθερους» και δικαιωμένους Έλληνες συμπολίτες μας αυτουργούς της Σρεμπρένιτσα, για την εθνοκάθαρση εις βάρος των Τουρκοκρητικών και των Τσάμηδων, για τ? ότι  τα στρατευμένα μας νιάτα γέμιζαν την Πίνδο πτώματα Αλβανών μεταναστών, για τόσα και τόσα, της Τριπολιτσάς εξαρχομένης. Δίπλα σε όλα να μη διστάσει στον τύπον των ήλων: την αδιαμφιβήτητη καθοριστική και ελληνική, ελληνοχριστιανική συμμετοχή στο Ολοκαύτωμα: Θεσσαλονίκη και Κέρκυρα όχι μόνο Έβερτ και Ζάκυνθος.

Είμαστε θύτες ή μπορούμε να είμαστε θύτες. Αυτή είναι η παραδοχή που αξίζει ως αντίδωρο στην ιερή μνήμη των Εβραίων. Με την επίκληση της συλλογικής μνήμης και την ψηλάφηση του επώδυνου παρελθόντος μπορούμε να κάνουμε πέρα την επιτακτική μας συμμετοχή και να αποτρέψουμε τη συλλογική ευθύνη που πλέκει το παρόν, που σχεδιαγράφει η στάση θεατών την οποία πολλές φορές διαλέγουμε.

Δίχως την αλήθεια, την πραγματικότητα, τον Ορθό Λόγο, την ισότητα μετράει μέρες η ευφάνταστη κατάσταση του δισεκατονταετούς σχεδόν κράτους μας. Μικροανακαινίσεις  δεν καθορίζουν μια νέα εποχή που όλοι/ες χρειαζόμαστε. Αξιοσέβαστη πρόεδρος αλλά τραπεζικό σύστημα υπ? ατμόν. Είναι δύσκολο να δεχθούμε πως τίποτε στην ουσία δεν τείνει να αλλάξει, αν δεν προχωρήσουμε σε εκ νέου εθνογένεση, σε μια Δ? Ελληνική Δημοκρατία της Ισότητας. Θα τη θεμελιώσουμε στην ευθύνη και στη δημιουργία αντί στις απάνθρωπες πομφόλυγες του εθνικού μας ύμνου.

Αλλιώς θα συναχθούμε προς το θέαμα του δικού μας του χαμού, Pour Voir Le Cinéma σαν Κερκυραίοι χριστιανοί της Κατοχής στο χαμό των Άλλων, κατά την κόπια: λόγια του Κερκυραίου μάρτυρα του SHOAH, όταν εμφανίζεται στο Ένα αριστούργημα του αιώνα που πέρασε, στο ομώνυμο έργο τού πρόσφατα χαμένου Κλωντ Λάντσμαν.