Οι ευρωπαίοι λαϊκιστές ήρθαν για να μείνουν γράφει ο Ισαάν Θαρόορ στην Ουάσιγκτον Ποστ και εξηγεί πως τα τύμπανα του λαϊκισμού ήχησαν δυνατά αυτή την εβδομάδα στην Ευρώπη .
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο αυτό που είναι τρομακτικό είναι ότι θεωρείται πια φυσιολογικό οι ακροδεξιοί λαϊκιστές να κερδίζουν στις εκλογές και τα παλιά παραδοσιακά κόμματα να σκέφτονται τη συνεργασία μαζί τους.
Στις εκλογές στην Αυστρία και την Τσεχία σάρωσαν τα κόμματα που οι πλατφόρμες τους ήταν εθνικιστικές και εναντίον των προσφύγων.
Και στην Αυστρία το κεντροδεξιό κόμμα του Σεμπάστιαν Κούρτς ετοιμάζεται να σχηματίσει κυβέρνηση με την ακροδεξιά που σε όλη την προεκλογική περίοδο κήρυττε το μίσος εναντίον των μουσουλμάνων.
Ο ιμάμης Ραμαζάν Ντεμίρ που ζει στη Βιέννη λέει πως βλέπει εδώ και πολύ καιρό τους λαϊκιστές να προκαλούν τον πανικό και εκτιμά πως για αυτόν ακριβώς το λόγο τους ψήφισαν οι Αυστριακοί.
Στο νέο του βιβλίο “Go Back to Where You Came From: The Backlash Against Immigration and the Fate of Western Democracy
( Επιστρέψτε από εκεί που ήρθατε : η αντίδραση στη μετανάστευση και η μοίρα της Δυτικής Δημοκρατίας ) ο Σάσα Πολακόφ – Σουράνσκι καταγράφει χρονολογικά την άνοδο των ακροδεξιών λαϊκιστικών κομμάτων που χρησιμοποιούν σκληρή ρητορική εναντίον των μεταναστών στην Ευρώπη.
Ο Πολακόφ- Σουράνσκι εξηγεί πως σήμερα η αριστερά και η δεξιά προσδιορίζονται από τη θέση που έχουν απέναντι στο μεταναστευτικό . Τη δεκαετία του 1970 και του 1980 η μάχη γινόταν σε καθαρά ιδεολογικό επίπεδο , τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα .
Τη δεκαετία του 1980 τα περισσότερα ακροδεξιά κόμματα είχαν εχθρική στάση τόσο απέναντι στους μετανάστες όσο και απέναντι στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας. Στην πορεία όμως οι ακροδεξιοί κατάλαβαν πως αυτή η τακτική δεν τους αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα έτσι αποφάσισαν να γίνουν πιο σοσιαλιστές και από τους σοσιαλιστές.
Η Γαλλία είναι η πιο ξεκάθαρη περίπτωση αυτής της μεταστροφής. Στις γειτονιές που πριν από 20 χρόνια κυριαρχούσαν οι κομουνιστές σήμερα κυριαρχεί η Μαρίν Λεπέν.
Και μπορεί να μην της αρέσει να μιλά για κοινωνικό κράτος , δελεάζει όμως τους ψηφοφόρους λέγοντας κάτι παρόμοιο “κοινωνική προστασία μόνο για τους Γάλλους”. Κάτι σαν τα συσσίτια της Χρυσής Αυγής μόνο για Έλληνες.
Αυτή η ιδέα ενός κράτους – έθνους που προστατεύει τα “παιδιά του “ αποδείχτηκε πολιτικά προσοδοφόρα.
Όσο για την εχθρότητα προς το Ισλάμ ήταν άγνωστη έννοια για τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους πριν την 11η Σεπτεμβρίου . Τα τρομοκρατικά χτυπήματα έστρεψαν τους πολίτες προς αυτή την κατεύθυνση , τα ακροδεξιά κόμματα παρακολούθησαν αυτή την εξέλιξη και έχτισαν πάνω σε αυτή.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αν τα τρομοκρατικά χτυπήματα είχαν γίνει από Ινδουιστές ή Εβραίους ή Σιχ θα είχε συμβεί ακριβώς το ίδιο και το μίσος θα είχε κατευθυνθεί προς μία από αυτές τις κατηγορίες.
Είναι επίσης γεγονός πως αυτά τα ακροδεξιά εθνικιστικά κινήματα τραβούν μία μικρή μειοψηφία των ψηφοφόρων όλου του κόσμου όμως παρόλα αυτά αποτελούν κίνδυνο για τη φιλελεύθερη δημοκρατία .
Αναλυτές εξηγούν πως μπορεί σε αρκετές χώρες να προσελκύουν μειοψηφίες αλλά δεν μπορεί να μην αναλογιστεί κανείς πως στις ΗΠΑ ο Τραμπ κατάφερε να υφαρπάξει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και 63 εκατομμύρια ψηφοφόρους και στην Ευρώπη η Μαρίν Λεπέν πήρε 34% , διπλάσιο ποσοστό από αυτό που είχε πάρει ο πατέρας της το 2002.
Στη Δανία είναι πολύ πιθανό το ακροδεξιό Λαϊκό κόμμα να έρθει πρώτο στις εκλογές και να σχηματίσει κυβέρνηση.
Η φιλελεύθερη δυτική δημοκρατία κινδυνεύει λοιπόν ουσιαστικά από αυτά τα κόμματα αν κυβερνήσουν έστω και λίγες χώρες στην Ευρώπη γιατί θα στοχοποιήσουν μεγάλες κατηγορίες πολιτών και θα δημιουργήσουν πρώτη φορά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Είναι βέβαιο πως σε πολιτικό επίπεδο έχουν ήδη κερδίσει και χωρίς να κυβερνούν γιατί κατάφεραν να βάλουν τη δική τους ατζέντα στο δημόσιο διάλογο αναγκάζοντας όλα τα άλλα κόμματα να ακολουθήσουν.