Έως στιγμής διαλέγαμε Ρωσία. Τη Βόρεια Κορέα είχαμε αντιπαράδειγμα. Η πρώτη Ευρώπη. Η δεύτερη ασιατοδεσποτική. Συγκροτημένος (;) αιρετός (!) Πούτιν. Κληρονόμος ημιπαράφρων ο Κιμ, τρίτος του οίκου. Αμφότεροι πυρηνικοί. Του Συμβουλίου Ασφαλείας ο Ένας. Παρίας ο άλλος. Του λιμού.
Ατεκμηρίωτες εντυπώσεις. Πώς η προπαγάνδα μας στήθηκε να μειώσει το άστρο του μεγάλου Κορεάτη! Τώρα που ενσύνειδα λιμό προκαλεί ο Ρώσος, ο οποίος εκτοξεύει εν ριπή τις απειλές χρήσης τού απ του ντέιτ δικού του πυρηνικού οπλοστασίου. Γιατί ο καγκεμπίτης να είναι χειρότερος από κάποιον σπουδαγμένον έξω από την Ασία, στη Δύση;
Ποιος είναι επικεφαλής μεγαλύτερου γκουλάγκ; Ο χριστιανός (τρομάρα του!), ο νέος Μεσσίας ή ο τιμονιέρης Κιμ Γιογκ Ουν με τις υπερφυσικές δυνάμεις, που τον κάνουν να μιλά με δελφίνια και να παρευρίσκεται συγχρόνως στην Πνομ Πενχ και στα ιερά βουνά της χώρας του; Ποιος σινόφιλος/δουλος απειλεί εναργέστερα τον πλανήτη; Ο μισάνθρωπος ή ο αντιαμερικανός;
Στο κάτω κάτω ο Κιμ μόλις κάποια εκατομμύρια υποταγμένους κνώδαλα διαθέτει. Του αρκούν. Πάση θυσία υπερασπίζεται το ψυχή τε και σώματι δικαίωμά του επί αυτών. Ο άλλος όμως προωθεί το πεπρωμένο σε όλη τη Γηραιά, οραματοπορδίζεται και προκαταλαμβάνει το τέλος του Μοντέρνου. Ο νεότερος απλώς παρεκτρέπεται.
Αν σύγκρινα τις βορειοκορεατικές φυλακές με την Ουκρανία, θα κατέληγα να παρακαλώ να βρεθώ στις πρώτες και όχι στη μαρτυρική Μπούτσα, Αν ήμουν πολίτης-κτήμα του ομόσπονδου προέδρου θα είχα σε μεγαλύτερο κίνδυνο εκτεθειμένη την οικογένειά μου, αφού από το βορειοκορεατικό παράδεισο κανείς φαντάρος δεν κλήθηκε εδώ και δεκαετίες να πέσει για τους Κιμ εκτός συνόρων. Άλλωστε στην Άπω Ανατολή λίγοι (οι Κιμ, μια μικρή κομματοστρατιωτική ολιγαρχία) κινούν τα νήματα με κάποιες ίντριγκες και συμβιβασμούς, στη Ρωσία αντίθετα δεν υπάρχει μήτε διαχείριση μήτε πολιτική: υπάρχει Εκείνος, μόνος του.
Μπορεί μια Κουμουνδούρου να κτίστηκε χάρη στους Κιμ (με απώτερο ακρότατο επακόλουθο το… 2015), πόσοι όμως δεν έχασαν τη ζωή τους από τα χρήματα προς τους πουτινοτσολιάδες, μεταξύ των οποίων κι οι χρυσαυγίτες. Δεν είναι λίγα και τα πάνω από 100 δισ. Ευρώ, ούτε εξαιρετέες οι χάρτινες τράπεζες ένεκα επισκέψεων Ελλήνων πρωθυπουργών που συναντούσαν Πούτιν και έκαναν θαλασσοκρατορικές δηλώσεις.
Σε ανώτερη θέση άλλωστε το φιντάνι ο Κιμ, καθώς αυτός βοηθά τη Ρωσία στέλλοντας εργατικό δυναμικό. Είναι άλλωστε και το νεποτιστικό πρωτείο, η ταξική αυτοπεποίθηση του γιου του Κιμ Γιογκ Ιλ, του γνήσιου απόγονου του γενάρχη της ένδοξης Βόρειας Κορέας. Όχι σαν τον κατάσκοπο με το πτυχίο της Α-νομικής, ο οποίος όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο δημοφιλής με το στανιό, και αν ογκούμενα, καθίσταται στο λαό του, ποτέ δε θα αποτάξει την αισχύνη της υπόνοιας του σφετεριστή, εσωτερικό συναίσθημα που τον οδηγεί σε διαρκή και ανίατη ανασφάλεια.
Το ξέρουν κι οι μουλάδες. Σταθερή έχουν από χρόνια τη συνεργασία με τους Κιμ (όχι παίζουμε), γιατί αν περίμεναν από το θηριακό ηγέτη να εκσυγχρονίσουν τη βαλιστική τους τεχνολογική ανεξαρτησία θα είχαν καταντήσει Κύπρος, που αγοράζει ρωσικά όπλα για να κερδίσει ρωσική χλεύη και στα βρόχια του Μόσκοβου να μπλέξει περαιτέρω.
Αμφότεροι πάντως τυχεροί. Μόνον ο Κιμ όμως θαλασσόλυκος. Γιατί στις δοκιμές εκτόξευσης πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς από υποβρύχιο στην Κορέα ο θεόμορφος παρευρίσκεται, μια φορά όμως δεν είδαμε να κατεβαίνει στο στόλο του ο Πούτιν να ευλογήσει με τη ρέντα του. Έτσι γκαντεμιά, έτσι χάθηκε το Μόσκβα. Οι ναύαρχοι παρακαλούν. Ο στέπενγουλφ δειλιάζει. Μήπως νεροφοβείται;
Να μην κουράζουμε. Είναι όντως ζήτημα αναπτυξιακό και πολιτισμικά εξελικτικό. Ο Εωσφόρος προς Ευρώπας, παρά ότι ανακάλυψε τα οφέλη τού (και συμβατικού) πυρ παλαιόθεν, επιμένει στην μπάρμπεκιου κουζίνα. Της Κορέας ο ηγέτης τρώει ωμό ψάρι σε μορφή σούσι, εν Μόσχη (αλλαχού;) το θηρίο γεύεται ανθρώπινη σάρκα με πρόγευμα Ουκρανία. Για αυτό και σχεδόν σύνολη η οικουμένη έχει ανακηρύξει σε τρομερό και ειδεχθή εχθρό, σε ισχυρή φιγούρα το γόητα Κιμ, ενώ για τούτον τον Πούτιν ηγέτες, λαοί, εκλογείς ακόμη εθελοτυφλούν. Πολιτισμένον γαρ!