Όταν μια κοινωνία ενδιαφέρεται να λύσει προβλήματα, όταν μια ηγεσία έχει σχέδιο και αξιοποιεί συγκυρίες, τότε μπορεί να γυρίσει σελίδα. Αν όμως ενδιαφέρεται να ασκήσει εξουσία για μιαν πρόσκαιρη δόξα, τότε ιδού πεδίον δόξης «λαμπρόν». Πόσο «λαμπρόν»; Σαν αυτά που είδαμε  στις στρατιωτικές παρελάσεις στην Ελλάδα, προχθές και έγιναν viral. Όταν δεν αντιμετωπίζεις τα  προβλήματα στην ώρα τους, τότε κολυμβάς στα λιμνάζοντα ύδατα παριστάνοντας τον αγέρωχο «σημαιοφόρο» μιας χώρας «μοναχικής και σπάνιας» η οποία «γυρνά μες στα Βαλκάνια, άνεμους να θερίσει».

Ολοένα και πιο λίγοι  θέτουν το ερώτημα, αν θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν μια διαφορετική εξέλιξη. Λίγο, πίσω.

Κ. Σημίτης: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συνήλθε στις 10 Δεκεμβρίου 1999. Το κείμενο που μας παρουσίασαν, απείχε θεαματικά από το κείμενο των θέσεών μας. Αοριστολογίες που σε τίποτα δεν δέσμευαν και σε τίποτε δεν οδηγούσαν. Το απορρίψαμε αμέσως. Δήλωσα ότι αδυνατώ να συναινέσω στην υποψηφιότητα της Τουρκίας, αν δεν αντιμετωπιστεί θετικά και η υποψηφιότητα της Κύπρου. Το Συμβούλιο, μπροστά στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε, διακόπηκε. Αισθάνθηκα ότι βαθμιαία το κλίμα άλλαζε». Η απόφαση των 15: «Το αργότερο το 2004 οι 15 ηγέτες θα επανεξέταζαν την κατάσταση για να εγκρίνουν την εκκίνηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Αν δεν είχαν επιλυθεί οι εκκρεμείς διαφορές (Ελλάδας-Τουρκίας), θα προωθούσαν την επίλυσή τους μέσω του ∆ιεθνούς ∆ικαστηρίου». (Πηγή: το Βήμα, 24/12/19)

·     Το 2004 εξελέγη στην πρωθυπουργία της Ελλάδας ο Κ. Καραμανλής, αδιαφόρησε  για τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις του 1999 και έτσι «η επίλυση μέσω του ∆ιεθνούς ∆ικαστηρίου» έφυγε από το τραπέζι. Περισσότερα για τις συγκλίσεις του 2004 στο ρεπορτάζ «Το χρονικό της αθόρυβης διπλωματίας για το Αιγαίο. Οι συζητήσεις με την Άγκυρα από το 2002»,  https://www.efenpress.gr/2019/06/blog-post_785.html.  

·        Καναλάρχες υπηρετούν την γραμμή της απόρριψης της μόνης αποδεκτής διεθνούς πρακτικής, όπως την καθορίζουν τα Ηνωμένα Έθνη. Έτσι κάτω από το κράτος των χαρακτηρισμών που παράγει η εθνικολαϊκίστικη παρέλαση στα ΜΜΕ, η πλειοψηφία της πολιτικής ηγεσίας στην Ελλάδα θεωρεί την προσφυγή στο ΔΔ της Χάγη ως κάτι που δεν συνάδει με τις «αγέρωχες» παραδόσεις των ελλήνων. Κάτω από το βάρος των χαρακτηρισμών, η ΝΔ σήμερα απορρίπτει τις παρακαταθήκες του ιδρυτή της Κ. Καραμανλή («εάν εις το τέλος του διαλόγου με την Τουρκία δεν μπορούμε να επιτύχουμε οποιαδήποτε συμφωνία, τότε θα πρέπει να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο ή σε διαιτησία»),  ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης παραβλέποντας την παρακαταθήκη της διπλωματίας του ΠΑΣΟΚ που νίκησε (1999-2004) τα γυρίζει σε ολίγον...Παπαθεμελήν

·       Η παραποίηση της κοινής λογικής παράγει παραποιημένα σχήματα, ωστόσο, η Κύπρος θα έπρεπε να  τα είχε επιλύσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Η Κύπρος ανήκει στον κόσμο της και ο κόσμος της συντίθεται από Ε/Κ, από Τ/Κ, από Μαρωνίτες, από Αρμένιους, από Λατίνους. Κάθε ένας έχει το δικαίωμα να αισθάνεται περήφανος για την ταυτότητά του, όλες μαζί οι ταυτότητες συγκροτούν το δικό μας «Κοινόν των Κυπρίων». Τα αυτονότητα, οι απλές έννοιες όπως τι είναι έθνος, τι είναι κράτος, τι είναι ιθαγένεια, ή υπηκοότητα, συνιστούν πεδίο για βαθιά σύγχυση σε πάρα πολλούς Ε/Κ νέους. Επιπρόσθετα, το άλυτο κυπριακό διασφαλίζει μούχτιν πρόσβαση στην άρνηση χωρίς θέση, στο σύνθημα και όχι στην τεκμηρίωση, διασφαλίζει επίσης μέρισμα στο «πάλι με χρόνια» και όχι στις πραγματικές αγωνίες των προσφύγων, ώστε εν ζωή να δουν ότι «μπορούμε καλύτερα».