Κάθε άνθρωπος είναι ένας εγκληματίας που παραμένει άγνωστος μέχρι να του δοθεί η ευκαιρία και να προκύψουν τα στοιχεία αλλά όπως μας διδάσκει η Θεωρία της εγκληματολογίας ο ένοχος ενός εγκλήματος πρέπει να πληροί τρεις προϋποθέσεις: είχε κίνητρο, είχε τα μέσα και είχε και την ευκαιρία.
Στο τοπίο των αφηγήσεων αληθινών εγκλημάτων, λίγες υποθέσεις διαθέτουν την ανατριχιαστική ισχύ και την ίντριγκα της «Υπόθεσης Aσούντα». Η μίνι σειρά 6 επεισοδίων του Netflix προσπαθεί να εισχωρήσει βαθιά στην καρδιά ενός από τα πιο συγκλονιστικά εγκλήματα της Ισπανίας, ξετυλίγοντας τα νήματα μιας αφήγησης που συγκλόνισε το έθνος το 2013.
Στον πυρήνα της, η «Υπόθεση Ασούντα» έχει τη μυστηριώδη εξαφάνιση και τον τραγικό θάνατο της Ασούντα, ενός νεαρού κοριτσιού του οποίου η ζωή διακόπτεται κάτω από συνθήκες που δεν μπορούν να κατανοηθούν. Η σειρά ξεκινά με την ανησυχητική αναφορά της εξαφάνισης της Ασούντα από τους γονείς της, Ροζάριο Πόρτο και Αλφόνσο Μπαστέρα, ένα φαινομενικά συνηθισμένο βράδυ Σαββάτου. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα οδυνηρό ταξίδι μέσα από τις δαιδαλώδεις ανατροπές μιας υπόθεσης που θα συγκλονίσει συθέμελα την ισπανική κοινότητα.
Μία από τις πιο συναρπαστικές πτυχές της σειράς θα έπρεπε να είναι η σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια η οποία θα αναδείκνυε την αναπαράσταση των γεγονότων που οδήγησαν στο θάνατο της Aσούντα. Από την αρχική αναφορά της εξαφάνισής της μέχρι την ανακάλυψη του άψυχου σώματός της στην άκρη του δρόμου, κάθε στιγμή θα έπρεπε εξετάζεται και να αναλύεται σχολαστικά, προσκαλώντας τους θεατές στην καρδιά της έρευνας, όμως συμβαίνει το αντίθετο, όλα μπλέκονται βασανιστικά και οι λεπτομέρειες και οι αποδείξεις χάνονται μέσα στο πλέγμα των διαπροσωπικών σχέσεων και των παράπλευρων ζητημάτων.
Στο επίκεντρο της αφήγησης θα έπρεπε να βρίσκεται το πολύπλοκο πλέγμα των σχέσεων που περιβάλλουν την Ασούντα, ιδίως με τους γονείς της. Η Ροζάριο Πόρτο και ο Αλφόνσο Μπαστέρα είναι αλήθεια ότι δεν απεικονίζονται ως καρικατούρες του κακού, αλλά ως βαθιά ελαττωματικά άτομα των οποίων οι πράξεις και τα κίνητρα είναι τόσο αινιγματικά όσο και ανησυχητικά, αλλά κι αυτό δεν περιγράφεται πλήρως και επαρκώς. Καθώς η σειρά εξελίσσεται, οι θεατές μπαίνουν βαθύτερα στο ψυχολογικό υπόβαθρο των χαρακτήρων τους, παλεύοντας με ερωτήματα ενοχής, αθωότητας και τη φύση της γονικής αγάπης, αλλά ποτέ δεν δίνεται πλήρης και σαφής εικόνα των σχέσεων μεταξύ των ηρώων μας.
Η σειρά παράλληλα σκοπεύει να φωτίσει επίσης τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης στη διαμόρφωση της δημόσιας αντίληψης και στον επηρεασμό της πορείας της έρευνας. Από τους εντυπωσιακούς τίτλους μέχρι τα κερδοσκοπικά ρεπορτάζ, η φρενίτιδα των μέσων ενημέρωσης γύρω από την υπόθεση της Ασούντα λειτουργεί ως ισχυρό σκηνικό για την κεντρική αφήγηση, αναδεικνύοντας τις θολές γραμμές μεταξύ αλήθειας και εντυπωσιασμού στην αναζήτηση της δικαιοσύνης, αλλά κι αυτό το θέμα αναπτύσσεται αποσπασματικά και χωρίς επιμονή και βάθος.
Αλλά ίσως το πιο ανατριχιαστικό από όλα είναι η εξερεύνηση της σειράς για το σκοτεινό υπογάστριο της ανθρώπινης φύσης. Καθώς αποκαλύπτονται λεπτομέρειες γύρω από το πραγματικό γεγονός του θανάτου της Aσούντα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απογοητευτική πραγματικότητα της σκληρότητας και της προδοσίας που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια της κανονικότητας. Από την ανακάλυψη ενοχοποιητικών στοιχείων μέχρι τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις που έρχονται στο φως κατά τη διάρκεια της δίκης, η «Υπόθεση Aσούντα» προσφέρει μια απογοητευτική υπενθύμιση της ευθραυστότητας της αθωότητας και του βάθους στο οποίο κάποιοι είναι διατεθειμένοι να βυθιστούν για να κυνηγήσουν τις επιθυμίες τους. Τα πραγματικά γεγονότα όμως είναι συγκλονιστικά, ενώ η σειρά τα προσεγγίζει επιδερμικά.
Τελικά, η «Υπόθεση Ασούντα» ενώ θα έπρεπε να είναι κάτι περισσότερο από ένα αληθινό αστυνομικό δράμα θα έπρεπε να είναι ένας στοιχειωμένος διαλογισμός για τη φύση του κακού και την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου ψυχισμού μένει στην επιφανειακή ροή των γεγονότων. Ενώ μέσω της σχολαστικά επεξεργασμένης αφήγησης και της αποχρωματισμένης απεικόνισης των χαρακτήρων, η σειρά θα έπρεπε να μας καλεί να αντιμετωπίσουμε τις άβολες αλήθειες που βρίσκονται στην καρδιά αυτής της τραγικής ιστορίας. Αυτή όμως μένει στην αγωνιώδη προσπάθεια της να εξιστορήσει, να απαριθμήσει τα γεγονότα και έτσι χάνεται η ευκαιρία η σειρά να λειτουργήσει ως μια ισχυρή υπενθύμιση της διαρκούς δύναμης της αφήγησης να φωτίζει τις πιο σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης εμπειρίας.
Η «Υπόθεση Ασούντα» αποτελεί μια προσπάθεια απόδειξη της διαρκούς δύναμης της αφήγησης αληθινών εγκλημάτων. Μόνο που σκοντάφτει στην έλλειψη σαφούς γραμμής πλεύσης. Η σειρά πάσχει σε όλα τα στρώματα της παραγωγής, από τη φωτογραφία και την καλλιτεχνική διεύθυνση μέχρι το σενάριο και τη διόρθωση των σκηνών. Η προσπάθεια ναυαγεί ανάμεσα στην ημιτελή αφήγηση, τους πολύπλοκους χαρακτήρες που γίνονται δαιδαλώδεις και την αμείλικτη εξερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης, η οποία χαώνεται μέσα σε μικρές ανολοκλήρωτες σκηνές και υποφωτισμένες ελλιπείς σεκάνς. Η σειρά στην προσπάθεια να προσφέρει μια στοιχειωτική ματιά στον πυρήνα του σκότους που βρίσκεται στην καρδιά ενός από τα πιο συγκλονιστικά εγκλήματα της Ισπανίας, χάνεται σε επουσιώδεις λεπτομέρειες, πλατειασμούς και επαναλήψεις. Καθώς γλιστράμε βαθύτερα στις δαιδαλώδεις ανατροπές της υπόθεσης, δεν μας αφήνει η σειρά περιθώρια να αναλογιστούμε το ανατριχιαστικό ερώτημα που βρίσκεται στον πυρήνα της: τι ωθεί τους συνηθισμένους ανθρώπους να διαπράττουν εξαιρετικές πράξεις κακού;
Όλοι λίγο, πολύ έχουμε αμαρτήσει, έχουμε διαπράξει κάτι για το οποίο δεν είμαστε και πολύ υπερήφανοι και είναι σίγουρο πως αν μας δικάζανε για τα εγκλήματα που έχουμε διαπράξει εναντίον των συνανθρώπων μας, των αγαπημένων μας, αλλά κυρίως του εαυτού μας, λίγοι από εμάς θα γλίτωναν μια μικρή ή μεγαλύτερη καταδίκη.