Ζωή είναι η θεατρική παράσταση

που δίνουν οι άλλοι μέσα σου

Κωστής Παπακόγκος,Πικροκέρασα

Διαβάζοντας τις εφημερίδες και τις αναφορές στα κοινωνικά δίκτυα αναρωτιέμα:’τίποτα καλό δεν συμβαίνει σ’αυτή τη χώρα;’

Είμαστε όλοι, λίγο ως πολύ, λαμόγια,παρεκκλίνοντες,τυχοδιώκτες ,ξενοφοβικοί,ίσως και προ-φασίζοντες;

Δεν το πιστεύω,μολονότι τίτλοι άρθρων του τύπου :«ο κλέψας του κλέψαντος’-‘τι (δεν) είναι το κράτος δικαίου»-«δημοκρατική απάθεια για τις υποκλοπές» ή «κουκουλοφόροι[novartis],συσκοτίσεις,παραλείψεις[Τέμπη]», δίνουν την εντύπωση ότι άπαντες βιώνουμε μία ερεβώδη κατάσταση,κάτι ανάμεσα στον Πύργο και τη Δίκη του Κάφκα Μακράν  εμού η υποψία ότι με τις σκέψεις μου αυτές συγ-καλύπτω ή συμψηφίζω τις ευθύνες του κυβερνώντος κόμματος, τις συχνά ένοχες σιωπές των αντιπολιτευομένων ή την αφωνία των διανοουμένων

Είμαι όμως σταθερά εναντίον των γενικεύσεων και των εύκολων συμπερασμάτων [καταγγελίας ή αθώωσης], των εμπαθών αφορισμών, των φανατικών προκαταλήψεων,των μονόπλευρων ερμηνειών

Η Δημοκρατία χρειάζεται μέτρο και ψυχραιμία

Ούτε η κοινωνία μας σαπίζει,ούτε τα παιδιά μας είναι γεννημένοι εγκληματίες[επειδή δεν μας μοιάζουν και δεν μας υπ-ακούουν],ούτε όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι,ούτε όλοι οι διαφωνούντες είναι  «πράκτορες»

Προσοχή λοιπόν στις «ταμπέλες» γιατί πολλές φορές λειτουργούν σαν μπούμερανγκ και πέφτουν στο κεφάλι εκείνου που τις έρριξε πρώτος

ΥΓ. Το παράδοξο σε ορισμένους «χώρους» είναι ότι ομνύουν στο όνομα του σεβασμού στις αποφάσεις της συλλογικότητας,αλλάζουν γραμμή όταν χάνουν το συσχετισμό και μιλάνε για τα δικαιώματα της μειοψηφίας και τελικά, όταν μένουν μόνοι, επικαλούνται τη συνείδησή τους στην προσωπική επιλογή διαφοροποίησης