Το φιλμ Υπάρχω του έμπειρου σκηνοθέτη Γιώργου Τσεμπερόπουλου (Πίσω πόρτα, κ.α.) είναι μια λαϊκή κινηματογραφική ταινία που μιλάει σε όσους αρέσει ο Καζαντζίδης, επειδή εν πολλοίς είναι μια μουσική ταινία· εστιασμένη στα τραγούδια του, από την εκτέλεση των οποίων αποκτά έναν συγκεκριμένο ρυθμό. Αν δεν σου αρέσει η μουσική του Στέλιου Καζαντζίδη, δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με το φιλμ γιατί παρακολουθούμε τη βιογραφία και τα τραγούδια – που συνδέονται με τη ζωή του – του λαϊκού τραγουδιστή.
Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος και η Κατερίνα Μπέη στο σενάριο, έβαλαν τα δυνατά τους για να φτιάξουν μια ταινία με πετυχημένη κι άρτια αφήγηση και δραματουργία. Με αφηγηματικούς ρυθμούς ελεγχόμενους και λειτουργικούς. Με σκοπό να σχηματίσουν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα· έναν πολύ δύσκολο, συνεχώς ανικανοποίητο στη ζωή, στις σχέσεις του και στην καριέρα του, σπουδαίο τραγουδιστή, που δεν μπορεί να τα βρει με τις γυναίκες, τις μουσικές εταιρείες, τη ζωή της νύχτας στα κέντρα διασκέδασης και τους άλλους μουσικούς. Δεν τα έβρισκε παρά μόνο με τη μητέρα του που αποτελούσε το σταθερό καταφύγιο και αποκούμπι του.
Ο Καζαντζίδης ήταν λοιπόν ο τραγουδιστής του πόνου, του πόνου των φτωχών, των απόκληρων, των άτυχων και των μη προσαρμοσμένων σε αυτόν τον κόσμο. Είχε κοινωνική συνείδηση και γνώριζε από πρώτο χέρι πως υπάρχει γύρω μας πολύς πόνος. Άρα τα λαϊκά τραγούδια, που τραγουδούσε εκφραστικότατα, έκρυβαν πολλή γνήσια οδύνη (που ορισμένοι την ονόμαζαν νταλγκά, μελοδραματισμό ή και κλάψα). Μα με την υπέροχη, μεγάλων δυνατοτήτων και γκάμας φωνή του, έλεγε το τραγούδι των καταφρονεμένων κι αδικημένων από τη μοίρα τους. Το φιλμ μάς δείχνει πως ήταν δύσπιστος, ανταγωνιστικός, παραπονιάρης, βασανισμένος και στριφνός· γκρινιάρης και δύστροπος με τις γυναίκες και τις εταιρείες παραγωγής, κ.ο.κ. Το Υπάρχω μας προτείνει έναν Καζαντζίδη αντιφατικό, πατριαρχικό και δέσμιο του μύθου και της κοινωνίας όπου μεγαλούργησε γοητεύοντας εκατομμύρια Ελλήνων...
Η ματιά του Τσεμπερόπουλου είναι κριτική, δεν τον αγιοποιεί, ούτε τον εξιδανικεύει σαν χαρακτήρα, μα τον υμνεί ως συγκινησιακό ερμηνευτή. Παρακολουθούμε μέσα από τη συνέντευξή του στον δημοσιογράφο στο παραλιακό λημέρι του, την αφήγηση του ίδιου του ήρωα, έτσι όπως καταλαβαίνει τη ζωή του (γι’ αυτό στο φιλμ δεν χωράει η απομυθοποίησή του).
Στα social media έγινε πολύς λόγος εάν ο χαρακτήρας του Καζαντζίδη και κατά προέκταση η εικόνα του στην ταινία είναι άκριτα πατριαρχική. Το σενάριο και το φιλμ στέκονται κριτικά έναντι του χαρακτήρα που χτίζουν, εμφανίζοντας και τα θετικά και τα αρνητικά του (χωρίς να προστρέχουν σε μια αυστηρή, νεοφεμινιστική πολιτική ορθότητα). Ο χαρακτήρας της μυθοπλασίας είναι ένας σημαντικότατος καλλιτέχνης που αγαπά τη μοναχική ζωή κοντά στη θάλασσα και το ψάρεμα, μακριά από τα φώτα του πάλκου, με τα ελαττώματά του… Είναι, ως ένα βαθμό, με συντηρητικές, παραδοσιακές αρχές, μα και δημιουργικός, γνήσιος, αυθόρμητος και ειλικρινής στη μουσική έκφρασή του μεγάλης εμβέλειας. Για να είμαστε ακριβείς, ο λαϊκός βάρδος απετέλεσε σημαντικό μέρος του μεταπολεμικού, νεοελληνικού πολιτισμού, στη μουσική, με μεγάλη επιδραστικότητα στον λαϊκό κόσμο. Ούτε το φιλμ, ούτε ο Καζαντζίδης αξίζουν την κατεδάφισή τους.
Ο ερμηνευτής του Καζαντζίδη, Χρήστος Μάστορας από το συγκρότημα «Μέλισσες», με τη συγκροτημένη βοήθεια του Τσεμπερόπουλου, καταβάλει επιτυχώς μεγάλη προσπάθεια στο τραγούδι και στην ερμηνεία, προσπαθώντας και καταφέρνοντας αποτελεσματικά να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων του ρόλου και της φωνής του Καζαντζίδη.
Πηγή: bookpress.gr