Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη Πρόεδρος της ΝΔ και εν συνεχεία Πρωθυπουργός και χάρη σε πολλές ψήφους πολιτών που δεν φέρουν την κλασσική ταυτότητα του «δεξιού».
Η λεγόμενη «κρίσιμη μάζα» του Κέντρου, σε αυτή τη συγκυρία, αναζήτησε συμμαχίες δεξιά για να αντιμετωπίσει την Αριστερά. Έχει ξανασυμβεί, υπό τραγικές συνθήκες. Η Εαμοκρατία και τα Δεκεμβριανά διέρρηξαν τις πρόσκαιρες σχέσεις των ελλήνων πατριωτών με το ΚΚΕ και προκάλεσαν την σύμπραξη βενιζελικών και βασιλοφρόνων για να αντιμετωπιστεί η κομμουνιστική επανάσταση.
Μεταπολιτευτικά, ολόκληρο τα Κέντρο πήγε αριστερότερα, ανέλαβε τις πολιτικές πρωτοβουλίες και κυβέρνησε, ως ΠΑΣΟΚ, επί μια εικοσαετία, με ένα μικρό διάλειμμα. Ήταν η εκδίκηση του ΕΑΜ.
Και όταν ήρθε η άλλη κρίση, που έφερε στα πράγματα την Αριστερά και την Ακροδεξιά και ένας κίνδυνος καταστροφής φάνηκε πιθανός, η ίδια σύμπραξη, δηλ. των πολιτικών απογόνων βενιζελικών και βασιλοφρόνων, έγινε και πάλι αναγκαία : Κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του, που ήταν η εκδίκηση του ΚΚΕ, όπως ήταν φυσικό, ετοιμαζόταν να αποπειραθεί να πράξει ότι απέτυχε να κάνει το ΚΚΕ στη δεκαετία του ΄40 : Να αλλάξει τη γεωπολιτική θέση της χώρας.
Την επανάληψη της τραγωδίας του ΄40, όχι ακριβώς ως φάρσα, αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η ίδια σύμπραξη, αρχικά ανεπιτυχώς, ως 40% του ΝΑΙ και στην πορεία επιτυχώς, ως 39,85% της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές εκλογές του 2019.
Και ενώ το κύριο τμήμα της συμπαράταξης είναι -όπως και τότε- η Δεξιά, η κρίσιμη, παρά το μικρότερο μέγεθος, συμμετοχή του συμπράξαντος Κέντρου αναγνωρίσθηκε και σηματοδοτήθηκε με επιλογή κορυφαίων πολιτικών στελεχών του σε καίριες υπουργικές ή άλλες θέσεις.
Ένα από τα στελέχη αυτά είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, ακραιφνής ΠΑΣΟΚος, που δεν διαχώρισε ποτέ τη θέση του από το κόμμα του ούτε πήρε αποστάσεις από τις μεγάλες επιλογές του παρελθόντος και τους ηγέτες του.
Καθ΄ όλη τη διάρκεια της θητείας του, ως Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, παρήγαγε το σημαντικό έργο που συνήθως παράγει, όπου έχει υπηρετήσει, προσέχοντας συγχρόνως, με λόγια και με έργα, να τηρείται από το ευαίσθητο σώμα της Αστυνομίας η προσήλωση στη δημοκρατική νομιμότητα.
Μου είναι προφανές ότι οι πυρκαγιές ήταν η αφορμή και όχι η αιτία, η οποία εικάζω, ότι σχετίζεται με την προσωπική του πολιτική γραμμή, που έπαψε να είναι συμβατή με τα άλλα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και με μεγάλα κομμάτια του κόμματος που κυβερνά.
Διότι, καθώς ο καιρός περνάει, η απόσταση μεταξύ Συμπολίτευσης και Αντιπολίτευσης θεωρείται ότι παγιώνεται, άρα οι λόγοι της σύμπλευσης με ευρύτερες δυνάμεις για την αντιμετώπιση της Αριστεράς φαίνεται πώς χλωμιάζουν. Κυρίως όμως καταλαβαίνει κανείς, πως εκτιμάται ότι σήμερα ο κίνδυνος και η πίεση για το κυβερνητικό σχήμα προέρχεται από τα δεξιά του, και μάλιστα από δυνάμεις όχι ευρισκόμενες εκτός ΝΔ αλλά αντιθέτως, ευρισκόμενες εντός αυτής.
Αν όμως οι λόγοι της σύμπλευσης δεν έχουν πλέον την αξία που είχαν, αυτό ισχύει εκατέρωθεν. Δεν αφορά μόνο τη ΝΔ και τον κόσμο της αλλά και όσους την ψήφισαν και την στήριξαν, χωρίς να είναι ΝΔ. Και δεν αφορά προς το παρόν (όλες) τις κορυφές αλλά κυρίως τη βάση, όπου οι πολίτες θα φύγουν χωρίς να έχουν αναστολές λόγω συμφερόντων, υλικών ή ηθικών, καθώς η νομή της εξουσίας δεν σημαίνει για αυτούς απολύτως τίποτε. Ιδεολογικοί και πολιτικοί υπήρξαν οι λόγοι της σύμπλευσης.
Και ενώ στα δεξιά της ΝΔ κάτι κινείται υποτυπωδώς μεν, αλλά κινείται, ευνοούμενο από τις διεθνείς συγκυρίες και τα ζητήματα που προκαλούν οι διαρκείς μετακινήσεις πληθυσμών, στα αριστερά της προς το παρόν δεν κινείται τίποτε.
Το παλαιολιθικό ΚΙΝΑΛ, ως κέλυφος, υπάρχει χάριν της φανέλας, εγκλείοντας όμως αξιόλογες δυνάμεις που ασφυκτιούν. Πέραν δε αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ και πέραν αυτού, οι λοιποί.
Όμως, όλος εκείνος ο κόσμος που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, χωρίς να είναι, λόγω Σημίτη και που ψήφισε ΝΔ, χωρίς να είναι, λόγω Μητσοτάκη και Τσίπρα, ο κόσμος που ψαχνόταν με τους 58 και που είδε το ΠΟΤΑΜΙ, ως εναλλακτική πρόταση, δεν εξατμίστηκε. Εδώ είναι. Και μάλιστα με παγιωμένες και σταθερές πολιτικές απόψεις, χωρίς η θέση του να ορίζεται από ατομικά συμφέροντα. Όσον αφορά το μέγεθός του, θυμίζω ότι το ΠΟΤΑΜΙ πήρε δυό φορές 7%. Τα μέλη και οι ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ, που εκόντες - άκοντες κάπου βρίσκονται, δεν εξατμίστηκαν. Οι λοιποί πολιτικά «ανένταχτοι», που στήριξαν Μητσοτάκη αλλά δεν αισθάνονται βολικά ούτε με τη υπουργοποίηση της τριάδας του ΛΑΟΣ, ούτε με τις ψηφοθηρικές, αλλά αδίστακτες πρωτοβουλίες του Μπογδάνου ούτε με τους δισταγμούς για την υλοποίηση ακόμη και νομοθετημένων μεταρρυθμίσεων ούτε με άλλες, όχι εύλογες νομοθετικές επιλογές, και αυτοί κάπου εδώ είναι και κάποιες απορίες τις θέτουν, στον εαυτό τους αρχικά και παρά έξω στη συνέχεια.
Όλος αυτός ο κόσμος νομίζω πως δυσαρεστήθηκε από την απομάκρυνση Χρυσοχοϊδη αλλά και του Χάρη Θεοχάρη, έστω και αν αυτή φαίνεται λιγότερο πολιτική, και την αναδιαμόρφωση του υπουργικού συμβουλίου. Δεν αποσύρει προς το παρόν την στήριξή του στην κυβέρνηση, αλλά δεύτερες σκέψεις κάνει, αντιλαμβανόμενος ότι εν τέλει δεν συγκυβερνά ή δεν συγκυβερνά στο βαθμό που θα ήθελε και που ανέμενε και ασμένως θα ήθελε έναν «δικό του» χώρο, που θα στηρίζει ό,τι πρέπει να στηρίξει, αλλά θα είναι αυτοτελής και αυτόνομος.
Ενδεχομένως στην Ελλάδα η δημιουργία σταθερών πολιτικών χώρων χωρίς προοπτική εξουσίας είναι αδύνατη. Φαίνεται όμως ότι εύκολα σχηματίζεται μια βάση λίγο πάνω από το 3% με 10 – 15 βουλευτές. Διάττοντες αστέρες ; Ναι, αλλά μήπως αξίζει τον κόπο; Αν υπολογίσει κανείς και τον μεγάλο χώρο των «απολιτικών» νέων ;
Άλλωστε, οι επόμενες εκλογές με απλή αναλογική θα γίνουν. Οι δε εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ ίσως ανοίξουν περισσότερα ζητήματα από όσα θα κλείσουν.