Υπάρχει ένα πρόβλημα εγγενές, στη ελληνική πολιτική ζωή, που φαίνεται ότι δεν στρώνει με τίποτα.
Ασχολούμαστε, μέρα νύχτα, με το τι γίνεται στην Τουρκία, χωρίς αυτό να προέρχεται από κάποια πραγματική αιτία ανησυχίας.
Και επειδή υπάρχει αυτή η διαρκής ενασχόληση και μάλιστα από ανθρώπους, που δεν έχουν χαμπάρι για το τι έχουμε δίπλα, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και το ποια είναι η πραγματικότητα, και πώς αντιμετωπίζεται αυτή, στη σήμερον ημέρα .
Γιατί θες δεν θες, η γειτνίαση και η διαρκής εμπλοκή των γειτόνων, σε κοινά προβλήματα είναι μια πραγματικότητα.
Η Τουρκία θέλουμε δεν θέλουμε, είναι μεγάλη χώρα και προσπαθεί, με κάθε τρόπο, ο Ερντογάν να βρει ρόλο κεντρικό, σε όλη αυτή τη σχέση που αναπτύσσεται, με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Έχει κάνει δεκάδες διαφορετικές τσιριτσάνζουλες, που κάποιες πετυχαίνουν, κάποιες όχι, και προφανώς επειδή είναι πολύ μεγαλύτερη δύναμη, από οτι η Ελλάδα, έχει και αποτελέσματα ανάλογα.
Δηλαδή, τελευταία η παρουσία του στη συμφωνία του ΟΗΕ με τον Πούτιν και τους Ουκρανούς, για τη μεταφορά ων σιταριών, όπου εσύ πια ως χώρα δεν πήρες χαμπάρι τι γινόντανε, έχασες δε την έξωθεν καλή μαρτυρία, λόγω του ότι οι εφοπλιστές σου, δεν σταμάτησαν λεπτό να κουβαλάν πετρέλαια των Ρώσων, απανταχού της οικουμένης.
Απ την άλλη, ενώ οι εκτιμήσεις όλες, έλεγαν ότι θα ορμίσει στη Συρία, φάνηκε πολύ πιο συνετός και δεν κουνήθηκε ρούπι. Προσπαθεί όμως να πείσει τη Δύση, που δεν καταλάβαινε για πολλά χρόνια, το τι έκανε, στη Λιβύη, πως είναι αυτός που κρατάει τους Ρώσους μακριά από την Τρίπολη. Γιατί είναι αυτός που δεν τον πήραν χαμπάρι οι δυτικοί ή κάναν τα στραβά μάτια, όταν κουβαλούσε τους μισθοφόρους του από τη Μυρσίνη, στη Λιβύη και ενίσχυε την στρατιωτική του παρουσία εκεί.
Επίσης, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, με τίποτε όμως, το τι σημαίνει η ανοχή που δείχνει και είναι ανοχή διαρκείας, στον Μπαχτσελί. Το λέω δε, με την έννοια ότι απέναντι στην ενωμένη αντιπολίτευση, έχει την Ακσενέρ, η οποία θεός φυλάξοι, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να αποκτήσει ισχύ, στη διάρκεια της περιόδου που θα συζητάμε, πως πρέπει να πολιτευτεί, η ενωμένη αντιπολίτευση.
Η Ακσενέρ, όπως εν πολλοίς και ο Κιλιτσντάρογλου, κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος ή περίπου στο ίδιο, με τον φασίστα Μπαχσελί. Είναι σπουδαίο θα μπορούσαμε να πουμε, ότι κατάφερε η ενωμένη αντιπολίτευση, να συμφωνήσει σε ένα modus Vivendi, πάρα πολύ ενδιαφέρον, το οποίο κινείται με τρόπο ευέλικτο και διαμορφώνει ένα περιβάλλον αισιόδοξο, για τους ψηφοφόρους του αντιερντογανικού μπλόκ.
Η αντιπολίτευση συμφώνησε, κοινός υποψήφιος να είναι ο Κιλιτσντάρογλου, με μοναδικό αντικείμενο της προεδρίας του, να αλλάξει το καθεστώς. Να τελειώσει η υπόθεση της ομηρίας, μιας χώρας ολόκληρης, στην αποκλειστική βούληση, του σουλτάνου και μόνον.
Και αντί σε μια περίοδο που δείχνει πολύ ηρεμότερη, από τις τρέχουσες εικόνες, να προωθούμε πολιτικές συνύπαρξης και διαλόγου, διαγκωνίζονται οι πάντες ποιος θα καταγγείλει πιο δυνατά και αποκλειστικά, τους Τούρκους…