Τα ζήσαμε όλα τα «μέτωπα». Στη χούντα, το «αντιχουντικό μέτωπο». Το αποτέλεσαν λίγα φοβισμένα παιδιά, στα οποία είχε συμβεί ένα «θαύμα»: Η απαίτηση για αξιοπρέπεια παραμέριζε – όσο ήταν δυνατόν - τον φόβο. Με αποτέλεσμα, η στράτευσή τους για την δημοκρατία να σώσει την τιμή μιας χώρας που υπέκυψε.

Μετά την πτώση της χούντας προέκυψε το «αντιδεξιό μέτωπο». Ετεροχρονισμένα όμως. Διότι αναδύθηκε την στιγμή ακριβώς που ο Κων/νος Καραμανλής –  ως ηγέτης της δεξιάς - οικοδομούσε τους σύγχρονους δημοκρατικούς θεσμούς. Κάτι που στερούσε το «αντιδεξιό μέτωπο» από κάθε νόημα του παρόντος.

Γι’ αυτό αναζήτησε το νόημά του στο παρελθόν ανασύροντας τα τραύματά του, τα οποία παροντοποίησε με όρους δημαγωγίας. 

Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης, όταν έγινε κατανοητό ότι η χώρα έπρεπε να μεταρρυθμιστεί για να επιβιώσει, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το πρώτο αντιμεταρρυθμιστικό μέτωπο της ιστορίας μας. Το λεγόμενο «αντιμνημονιακό μέτωπο».

Το οποίο απαίτησε όχι μόνον να μην αλλάξει τίποτε αλλά και «να γυρίσει προς τα πίσω ο τροχός της ιστορίας». Επρόκειτο δηλαδή, σύμφωνα με τον ορισμό του Μαρξ, για ένα αυθεντικά αντιδραστικό κίνημα.

Το οποίο «μετεκκενώθηκε» ακολούθως στον ΣΥΡΙΖΑ, για να αποτελέσει την «λαϊκή» του βάση.  Σ’ αυτήν στηρίχτηκε ο τελευταίος όταν επιχείρησε, με όρους κοινωνικού και πολιτικού λουδιτισμού, να εξώσει τη χώρα από την Ευρώπη και τον πολιτισμό.

Ήταν η συνθήκη που προκάλεσε την δημιουργία του αντίρροπου ακριβώς μετώπου. Του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου».  Το οποίο, με πυρήνα ό,τι πιο φωτισμένο έδωσε στη χώρα η δημοκρατική – φιλοευρωπαϊκή Αριστερά, αποδύθηκε στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Γι’ αυτό και, παρά τις αλλαγές που έχουν μεσολαβήσει στην πολιτική σκηνή, αυτό το «μέτωπο»  παραμένει ζωντανό.

Χαρακτηριστικό όλων  των παραπάνω μετώπων, είναι η αυθεντικότητά τους.  Διότι όλα αναφέρονταν σε ένα τμήμα του γενικού πληθυσμού και ταυτόχρονα ήταν  επενδυμένα με κάποιο νόημα.

Ώσπου, μετά το μέσον περίπου της θητείας της σημερινής κυβέρνησης,  ξεκίνησε η επιχείρηση δημιουργίας ενός νέου «μετώπου». Το οποίο όμως δεν έμοιαζε με τα άλλα. Διότι, ούτε σε κάποιο τμήμα γενικού πληθυσμού αναφερόταν, ούτε κάποιο συλλογικό νόημα απέδιδε.

Αντίθετα, συγκροτήθηκε από ένα ετερόκλητο άθροισμα ατόμων με «υπερδιογκωμένο» Εγώ, που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό:

Συνέχεια στην Athens Voice

Πηγή: www.athensvoice.gr