Όχι, το θέμα της χθεσινής ημέρας δεν ήταν το μήνυμα του αζοφίτη Ελληνοουκρανού στην ελληνική Βουλή. Όπως έχει δηλώσει επανειλημμένα ο πρόεδρος Ζελένσκι, το Τάγμα Αζόφ βαρύνεται με εγκλήματα στο παρελθόν, για τα οποία οι υπεύθυνοι έχουν δικαστεί και καταδικαστεί. Σήμερα έχει ενσωματωθεί στον ουκρανικό στρατό και παίζει αποφασιστικό ρόλο στην υπεράσπιση της Μαριούπολης από τους ρώσους εισβολείς. «Μπορεί να διαφωνώ ιδεολογικά μαζί τους, αλλά εκείνοι μας τάιζαν», είπε στον Κώστα Ονισένκο ο πρόξενος Μανώλης Ανδρουλάκης.

Θα ήταν καλύτερα να έχει αποφευχθεί η συγκεκριμένη αναφορά του Μιχαήλ; Φυσικά – γιατί επισκίασε τη βαρύνουσα ομιλία του ουκρανού ηγέτη και έδωσε την ευκαιρία στους επαγγελματίες, αλλά απληροφόρητους, «ευαίσθητους» της Δεξιάς και της Αριστεράς να βγάλουν τη χολή τους. Άλλοι από αυτούς ήθελαν να μας θυμίσουν της παρουσία τους. Και άλλοι να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά ότι αυτό που τους νοιάζει δεν είναι η συμπαράσταση σε μια δημοκρατική χώρα που δέχθηκε επίθεση, αλλά η αλίευση ψήφων από τους αντιιμπεριαλιστές, τους ισαποστάκηδες και τους βαρεμένους.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν περίμενε την επίμαχη αναφορά για να κατηγορήσει (από την Κρήτη) τον Πρωθυπουργό ότι απέστειλε πολεμικό υλικό στο Κίεβο για να φανεί «δυτικόφιλος» (!) και την ΕΕ ότι, αν δεν ώθησε, πάντως δεν εμπόδισε τον Πούτιν να προχωρήσει στην εισβολή. Οι λιγότεροι από τους μισούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που παρίσταντο χθες στην αίθουσα δεν παρέμειναν καθιστοί μόνο μετά το τέλος της ομιλίας Ζελένσκι, αλλά και όταν πρωτοεμφανίστηκε στην οθόνη, ενώ ελάχιστοι τον χειροκρότησαν. Λογικό: τον θεωρούν υπεύθυνο για την αναβίωση του μισητού ΝΑΤΟ.

Όμως αυτός ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της χθεσινής ημέρας. Αυτός, που επισήμανε την οικουμενικότητα και την διαχρονικότητα του συνθήματος «Ελευθερία ή θάνατος», και στον οποίο απάντησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι «Ελευθερία και Δημοκρατία είναι η δική μας απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση». Αυτός, που ζήτησε τη βοήθειά μας για να μη γίνει η Μαριούπολη Θερμοπύλες, και στον οποία απάντησε η Κατερίνα Σακεραλλοπούλου ότι «το ουκρανικό έπος αποκτά καθολική και ανυπέρβλητη σημασία για όσους πιστεύουν στην αυτοδιάθεση και τη δημοκρατία, στο δίκαιο και όχι στον απάνθρωπο νόμο του ισχυρού».

Από τέτοια πρόσωπα γράφεται η Ιστορία, όχι από τους υποκριτές, τους δειλούς και τους τυχοδιώκτες. Οι τελευταίοι δεν πρόκειται ποτέ να τραγουδήσουν τον ύμνο της Ουκρανίας γιατί δεν καταλαβαίνουν, δεν θέλουν να καταλάβουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν, αυτό που είπε ο Βαγγέλης Βενιζέλος στο Φόρουμ των Δελφών, ότι ο ύμνος αυτός «είναι αυτήν τη στιγμή ο ύμνος της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ο ύμνος των δικαιωμάτων μας, ο ύμνος των κεκτημένων μας». Τους μιλάς για τη Μαριούπολη και την Μπούτσα, τους δείχνεις τις φωτογραφίες των βασανισμένων και των δολοφονημένων, κι εκείνοι απαντούν επίμονα, μονότονα, ιδεοληπτικά: «Αζόφ, Αζόφ, Αζόφ».

Πηγή: www.tanea.gr