—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Φόβος και οργή. Αυτά λένε οι έγκυρες αναλυτές πως είναι τα δύο συναισθήματα πως θα κρίνουν τα αποτελέσματα των εκλογών στο τέλος του μήνα. Ποιος είπε πως η πολιτική δεν γίνεται και με τα συναισθήματα, ιδίως σε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει, και σε μια κοινωνία που έχει δοκιμαστεί ποικιλοτρόπως από τη φτώχεια, την ύφεση και την ανεργία; Η ΝΔ επιστρατεύει και πάλι τα χειρότερα υλικά της: κινδυνολογία, κιτρινισμός, στιγματισμός του αντιπάλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη μεριά, επιδεικνύει την πιο απεχθή του όψη: υποσχέσεις παροχών με «μαγικές λύσεις», άρτος και θεάματα με «ειδικά δικαστήρια» και εξεταστικές επιτροπές για τα Μνημόνια, μελλοντικές συμμαχίες με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να αποφύγει δήθεν τους «μημονιακούς» συμμάχους.

Κάπως έτσι θα βαδίσουμε λοιπόν, απ’ ότι φαίνεται, ως το τέλος το μήνα, στις εκλογές, αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουμε ότι και τα δύο αυτά συναισθήματα εμποδίζουν ίσως την έλλογη επιστροφή των πολιτών στην «πραγματική» πολιτική, η οποία στη συγκεκριμένη φάση, συμπίπτει, για άλλη μια φορά, με τη σωτηρία της χώρας, στην κρίσιμη φάση της εξόδου από το Μνημόνιο. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε ήδη στον αστερισμό της αρνητικής προπαγάνδας.

Ίσως ο 20ός αιώνας να ήταν πράγματι ο αιώνας που κατοχύρωσε την τεχνική της προπαγάνδας στο επίπεδο της πολιτικής, ως μαζικό όπλο γοητείας της περίφημης «κοινής γνώμης». Οι μαζικές δημοκρατίες ευνοούσαν άλλωστε τη σύνδεση της παλαιάς ρητορικής —ως τέχνης της πειθούς— με τη νέα μιντιακή σημειωτική (βλ. πολιτική διαφήμιση) και τη φαντασιακή απόδραση των πολιτικών ηγετών σε μια επινοημένη μυθολογία μέσω της διαρκούς «αναγέννησης» του έθνους.

Διαβάστε την συνέχεια στο DIMART