Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν με αφορμή «το εκατομμύριο του Τσουκαλά». Με την εξαιρετική αυτή ευκαιρία, ας προσθέσουμε κι εμείς λίγα ακόμα, που θεωρούμε πολύ σημαντικά και που μένουν εκτός συζήτησης εδώ και χρόνια. Ας σκαλίσουμε λίγο κάποια αδούλευτα και εντελώς «δεδομένα» ζητήματα, που παραμένουν επί δεκαετίες αδιαμφισβήτητα, παρά το γεγονός ότι όλοι βλέπουμε πως έχουν σαπίσει. Τι τρέχει, φερ’ ειπείν, με το διεκδικητικό κίνημα και την έκφρασή του σε ηγετικό επίπεδο; Ποια είναι η έννοια της Αυτονομίας των Μαζικών Χώρων (Α.Μ.Χ.) και πόσο είναι σεβαστή από τους εγγυητές της πολιτικούς και συνδικαλιστές;

Είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά τα σημαντικά στοιχεία της δημοκρατίας δεν υπήρχαν πριν τον Μαρξ. Και επιβλήθηκαν οργανωμένα, με την (ευμενή κατά τούτο) επιδραστικότητά του πάνω στην κοινωνική και πολιτική εξέλιξη. Φυσικά ο Λένιν όρισε λεπτομερώς τη θεωρία που αποκωδικοποιούσε όλα τα μυστικά της κατά Μαρξ οργάνωσης θεσμών και ανθρώπων και περιέγραψε αναλυτικά την ολοκλήρωσή της μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι λόγοι για τους οποίους αστόχησε το χυδαία ντετερμινιστικό ιδεολόγημα του Μαρξισμού Λενινισμού, δεν ήταν αρκετοί για να αποτρέψουν αργότερα τη (λεγόμενη αστική) δημοκρατία να ενσωματώσει εντός της όλα τα θετικά στοιχεία του.

Έτσι φτάσαμε στην κορυφαία μορφή κοινωνικής δημοκρατίας που έζησε ποτέ ο (διά βίου ατελής) ανθρώπινος πολιτισμός, την βορειοευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Αυτή από υπερβολική αυτοπεποίθηση κάποτε βάρυνε και «έκατσε» από κρατικιστικές υπερβολές, αλλά εσχάτως ερευνά άλλους δρόμους για να αναδείξει νέες χάρες και συνεχίζει να δίνει ιδέες σε όλη την οικουμένη.

Σημαντική παράμετρος της δυνατότητας που έχει η δημοκρατία να βελτιώνεται διαρκώς και δομική διάσταση της εξελισσόμενης κοινωνικής δημοκρατίας είναι ο συνδικαλισμός. Όσο κι αν η κλασική μαρξιστική γραμματεία τον θεωρεί εύρημα του καπιταλισμού που κάποτε θα εκλείψει, δεν παύει να είναι βασικό εργαλείο της σύγχρονης κοινωνίας. Ο συνδικαλισμός και το εν γένει διεκδικητικό κίνημα εξισορροπεί τις εντάσεις ανάμεσα σε διάφορες ταξικές υποδιαιρέσεις της κοινωνίας και τις ολοκληρώνει σε λύσεις.

Ο Στάλιν εμπέδωσε στο βαρβαρότερό της την λενινιστική έννοια για το Κόμμα της εργατικής τάξης και της καθοδήγησης των μαζών. Ο Γκράμσι εισήγαγε αντιπαραθετικά την έννοια της διαπαιδαγώγησής τους από το Κόμμα. Αργότερα ο Τολιάττι τόλμησε και έμπασε την έννοια της συλλειτουργίας του Κόμματος με τις μάζες. Αυτή η τελευταία, διακριτά μεταμαρξιστική, υπέρβαση του Παλμίρο Τολιάττι, που έτσι εισήγαγε δευτερογενώς και την έννοια της αυτονομίας των μαζικών χώρων, ανοίγει το δρόμο στον ευρωκομμουνισμό του Μπερλινγκουέρ.

Δηλαδή έτσι ήρθε και η έννοια του σοσιαλισμού ως ολοκλήρωσης της δημοκρατίας, που εισήγαγε ο τελευταίος. Μαζί, αυτή η εξέλιξη έφερε με καθυστέρηση -πάλι δευτερογενώς- και την έννοια της ελευθερίας στη σκέψη της Αριστεράς. Κάλλιστα θα λέγαμε ότι ήταν τόσο απλό αυτό, που η ελληνική Ανανεωτική Αριστερά δυσκολεύτηκε να το καταλάβει. Και επιτέλους σήμερα, μετά από δεκαετίες και λόγω της κρίσης, κάτι τέτοιο αρχίζει να αχνοφέγγει στη στράτα και τις παρυφές της ανερχόμενης Κεντροαριστεράς.

Εφόσον όλα αυτά γίνουν κατανοητά, θα αντιληφθούμε εύκολα και το πόσο γεια σου είναι η ελληνική κοινωνία. Πόσο άκοπα διάφοροι «αριστεροί» έμποροι ιδεών τής πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και αυτή τα ψωνίζει άνευ σιέλου. Γιατί όλες αυτές οι αυτονόητες γενικότητες ουδέποτε έχουν προβληματίσει την ηγεσία του καθ’ ημάς ισλάμ, που τις αγνοεί. Εδώ τα μπουλούκια ξέρουνε μια άλλη αριθμητική βάρβαρη, αυτήν του πνευματικά κοντοπόδαρου αγριορωμιού, που λέει και ο εθνικός ποιητής. Στο φεουδαρχικό περιβάλλον του καθ’ ημάς ισλάμ τα θέματα αυτά λύθηκαν άπαξ και δια παντός και δεν έχει νόημα να τα ξαναψάχνουμε.

Οι νεόπλουτοι νεοσταλινικοί ζιζεκίστας σήμερα από όλα αυτά χαμπάρι δεν έχουν πάρει. Τα θεωρούν δεδομένα, διότι έτσι. Οπότε, κανείς δεν εκπλήσσεται και δεν θεωρεί ανωμαλαρία το γεγονός ότι κάποιοι διοικητικοί υπάλληλοι λένε ότι κάνουν απεργία, αλλά δεν κάνουν απεργία. Κάνουνε κατάληψη δημόσιου χώρου και την κάνουνε κοροϊδεύοντας τη Δικαιοσύνη η οποία τον μασάει τον ταραμά.

Τώρα, ας ξαναπιάσουμε εδώ το νήμα από την υπόθεση Τσουκαλά. Ο κ. Κουτσούμπας, ο νέος Γραμματέας του ΚΚΕ, ήταν ο μόνος που έπιασε την υπόθεση από τα κέρατα. Εξήγησε ότι το πρόβλημα του «επιτυχημένου» πλούσιου βουλευτή δεν είναι ένα θέμα που σχετίζεται με το ταμπού «Αριστερά και πλούτος». Απλώς τόνισε αυτό που λίγοι άλλοι είδαν. Ότι ένας συνδικαλιστής που παίρνει πολλά χρήματα από τα αφεντικά του καθίσταται ύποπτος συνδιαλλαγής, ου μην και εξαγοράς συνείδησης.

Εμείς δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι όλοι οι άλλοι τραπεζικοί συνάδελφοι του κ. Τσουκαλά πήραν τα ίδια χρήματα φεύγοντας από την Τράπεζα. Είναι σαφές ότι τέτοια τρελά λεφτά μόνο οι ηγέτες συνδικαλιστές έπαιρναν για ευνόητους λόγους. Αν τα έπαιρναν όλοι, κάτι που επιμόνως αμφισβητούμε, τότε απλώς οι συνδικαλιστές θα έπρεπε να εξαιρούνται του ευεργετήματος, μια που από ευεργετικές προνομίες ήταν σκασμένοι… Έλειπαν από τη δουλειά και έπαιρναν προαγωγές σα να μην έλειπαν, φτάνοντας το βαθμό και τις απολαβές του διευθυντή. Γιατί να παίρνουν τόσες αποζημιώσεις ακόμα και αν τόσες ήταν και των κανονικών υπαλλήλων;

Τις σχετικές απαντήσεις δίνουν εδώ και πολύ καιρό τραπεζικοί κύκλοι, οι οποίοι δεν ακούγονται παραέξω. Η ηγεσία του τραπεζικού συνδικαλισμού, της ΟΤΟΕ, κάνει πως δεν βλέπει το στάτους των πολυάριθμων «ενοικιαζόμενων» δουλοπάροικων. Αναφερόμαστε σε υπάλληλους, που υπηρετούν στις τράπεζες ανήκοντας σε τρίτες άσχετες εταιρείες και που λειτουργούν εκτός του τραπεζικού ασφαλιστικού συστήματος, με μηδαμινούς μισθούς και μεσαιωνικά εργασιακά δικαιώματα. Η εργοδοσία ευχαρίστως υπεραμείβει τους δεινόσαυρους εργατοπατέρες, προκειμένου αυτοί να κάνουν πως δεν βλέπουν τέτοια εργασιακά τερατουργήματα στη πληβεία τάξη του τραπεζικού προσωπικού. Αφού νοιάζονται μόνο για την προνομιούχα τάξη των παλιών κανονικών υπαλλήλων, οι οποίοι έτσι διατηρούν τα εργασιακά τους προνόμια.

Έτσι έχουμε win win situation υπέρ Τράπεζας και παλιών υπαλλήλων εις βάρος των δουλοπαροίκων. Να μην ανταμειφθεί η εξαγορασμένη συνδικαλιστική ηγεσία και μαζί της λιγότερο οι παλιοί υπάλληλοι, εις βάρος των ενοικιαζόμενων στραβαδιών; Έτσι, κερδίζει η Τράπεζα, που διατηρεί κρίσιμες εργασιακές ευχέρειες, να απολύει και να επαναπροσλαμβάνει κατά το δοκούν, ρυθμίζοντας ευκολότερα την ισορροπία του ισολογισμού της. Κερδίζει η παλιά τάξη υπαλλήλων και κυρίως η συνδικαλιστική της ηγεσία, που μένουν εργασιακά ακλόνητοι και διατηρούν μαξιλαράκι ασφαλείας (τους δουλοπάροικους που λέγαμε), επάνω στο οποίο κάθονται γλιτώνοντας εργασιακές ανασφάλειες. Και χάνουν τα στραβάδια οι δουλοπάροικοι, οι οποίοι για μια πολυπόθητη θέση εργασίας υφίστανται την αδικία των δύο μέτρων και δύο σταθμών…

Μια αρκετά καλή σχετική ανάλυση («Η είδηση στο πόθεν έσχες του Τσουκαλά δεν είναι το εκατομμύριο») βρίσκεται στο περιοδικό «unfollow», που λειτουργεί ως «αριστερή» συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετά καλή, λέμε, όχι όμως πλήρης, γιατί και εδώ υπάρχουν «αριστερές» δουλείες. Τις στραβομάρες του Τσουκαλά και του Σταθάκη τις βλέπουν, ας πούμε, αλλά δεν μπορούν να δουν άλλου είδους στραβομάρες.

Ας πούμε, όσα λέμε από πέρσι περί «ηθικής και αισθητικής της απεργίας» και περί παρεπομένων, είναι (και) για το «unfollow» ψιλά γράμματα. Όσα λέγαμε τις προάλλες για τη νομιμότητα των «απεργιών» που δεν είναι απεργίες αλλά καταλήψεις («Της Δικαιοσύνης απεργία νοητή»), θα πρέπει να τους φαίνονται ακατανόητα.

Γι’ αυτό, ας θυμηθούμε από την προχτεσινή επικαιρότητα την προσπάθεια να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια. Σκόνταψε στο ότι κάποιοι θυρωροί (που κρατούσαν τα κλειδιά) δεν βρέθηκαν, οπότε και οι φοιτητές και οι καθηγητές, που ήθελαν να μπουν στις κλειδωμένες αίθουσες, γύρισαν σπίτια τους άπραγοι. Έτσι χτες αναγορεύθηκε το τρέχον εξάμηνο ως νεκρό… Μάλιστα φοιτητής, ενοχλημένος από την ανακήρυξη ως χαμένου του σπουδαστικού εξαμήνου, δήλωσε χτες ότι το άθλιο Σύστημα ποινικοποιεί έτσι τους αγώνες των φοιτητών για μια καλύτερη κοινωνία. Αυτό κατάλαβε! Ό, τι να ‘ναι! Γελάς ή κλαις; Αυτό επέβαλε η ηθική των συγκεκριμένων θυρωρών (πελατών) και φοιτητών, που έκαναν τον γερμανό και απαγόρευσαν σε κάποιους να διδάξουν και να διδαχτούν ελεύθερα.

Όπως ακριβώς και αυτοί ελεύθερα θέλησαν να απεργήσουν, αλλά τελικά δεν απήργησαν, απλώς κατέλαβαν παράνομα δημόσιο χώρο. Και κανείς δεν τους εμπόδισε, ούτε η Δικαιοσύνη, με την οποία έπαιζαν τρεις μήνες τυφλόμυγα. Ουδέποτε μάλιστα διέθεσαν ως όφειλαν, στη διάθεση των Άλλων (των θυμάτων τους), ένα αυτονόητο ελάχιστο προσωπικό ασφαλείας. Έτσι δεν διασφαλίστηκε η λειτουργία υπηρεσιών ξένων με το αντικείμενό τους και την «απεργία» τους. Μια αθλιότητα που η «Αριστερά» τη θεωρεί ηθικά νόμιμη, ου μην και μαγκιά. Φυσικά ανέχεται τον Τσουκαλαδισμό και στα ΑΕΙ, όπου εξαγορασμένες συνειδήσεις χτίζουν ακαδημαϊκές καρριέρες, ή μεθοδεύουν συβαριτικά μορφώματα, που τώρα διαλύουν τα ΑΕΙ και αύριο την κοινωνία.

Αλλά αυτό το αντιδραστικό περιστατικό συντήρησης του Πελατειακού Παρακράτους δεν είναι μοναδικό, καθόσον αποτελεί γενικευμένη μαγκιά της «Αριστεράς». Το ίδιο έγινε και εξακολουθεί με τους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ, που θέλουν δικαίως να κάνουν μια απεργία, αλλά δεν διαθέτουν προσωπικό ασφαλείας για επείγουσες περιπτώσεις τις οποίες «θυσιάζουν» αβασάνιστα. Μάλιστα με θράσος η «Αριστερά» μιλάει για ανθρώπους που δεν είναι αριθμοί, βγάζοντας απόξω όσους ανθρώπους έχουν σοβαρή ανάγκη από αυτό το ανύπαρκτο προσωπικό ασφαλείας, μετατρέποντάς τους σε αριθμούς… Υπάρχει πιο δεξιά συμπεριφορά από αυτήν που δεν τη βλέπει κανένα μονόπαντο «unfollow»μ μια που άλλα κριτήρια πρυτανεύουν εν προκειμένω;…

Γενικά, καλό είναι να ξαναθυμηθούμε ότι η «Αριστερά» έχει διαμορφώσει/ανεχτεί μια πολύ σάπια κατάσταση στο εργατικό κίνημα. Έχουμε ΑΔΕΔΥ για τους δημόσιους υπάλληλους και μια ΓΣΕΕ για τους ιδιωτικούς. Ποιος Θανάσης; Και η ΓΣΕΕ για κάτι σαν Δ.Υ. είναι, αφού εντός της εκπροσωπούνται μόνο οι προνομιούχοι των ΔΕΚΟ και Τραπεζών, ελάχιστα οι εργάτες και χαμηλόμισθοι ιδιωτικοί υπάλληλοι των Μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Τόσο σε επίπεδο ηγεσίας όσο και οργανώσεων. Γι αυτό δίνονται αδυσώπητες μάχες για το άθλιο εις βάρος της κοινωνίας φρούτο των σκανδαλωδών «εθελουσιών εξόδων».

Τέτοιες «έξοδοι» είναι καραμπινάτα αντιλαϊκές πρακτικές, που ευεργετούν μόνο πελάτες προνομιούχους του συνδικαλιστικού και πολιτικού κόσμου. «Αριστερές» καταστάσεις, λέμε… Νέο σχετικό στόρυ για τα ΕΑΣ μαθεύτηκε χτες «κατόπιν ενεργειών Φώφης Γεννηματά», η οποία και είναι εξπέρ στα πελατειακά, βεβαίως, βεβαίως… Είδατε ποτέ, κατόπιν ενεργειών του, κάποιος «αριστερός» πολιτικός ή συνδικαλιστής να φροντίζει για την εθελουσία έξοδο στις κοπτορραπτούδες που διώχνει μια βιοτεχνία, γονατισμένη από το βάρος των ασήκωτων φόρων υπέρ μακροημερεύσεως της σεβαστής πελατείας;…

Κατά τα άλλα δεν τίθεται ζήτημα Αυτονομίας των Μαζικών Χώρων για την «Αριστερά» μας. Πάντα θα έχουμε παρατάξεις, που θα λειτουργούν ως μετωπικές οργανώσεις, ως ιμάντες μεταβίβασης, στελεχών και οπαδών από τους Μ.Χ. προς το Κόμμα και πολιτικής γραμμής από το Κόμμα προς τους Μ.Χ. Ενώ αν λειτουργούσαν ευθέως κομματικές οργανώσεις και πρόσωπα με ενιαίο ψηφοδέλτιο και ελεύθερη σταυροδοσία, θα είχαμε διαύγεια και λιγότερες στρεβλώσεις. Αλλά αυτά δεν βολεύουν την «Αριστερά» που τα εισήγαγε. Άλλωστε, η αντίληψη του εθνικού μας ισλάμ περί του τι είναι αριστερό είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία που δεν είναι της παρούσης.