Το μνημόνιο είναι εδώ, στην τρίτη και πιο αυστηρή από ποτέ εκδοχή του. Μια λίστα από θεσμικούς μετασχηματισμούς, προσαρμογές όσο και μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης. Με άλλα λόγια, αλλαγές με λιτότητα: Λιτότητα, αναγκαία καθώς ο εκτροχιασμός του κράτους απαιτεί συμμάζεμα. Αλλαγές, μήπως και καταφέρουμε να μη συναντήσουμε το παλιό μας εαυτό όταν όλα τούτα τελειώσουν.
Θα είναι όμως έτσι; Θα τα καταφέρει η κυβέρνηση του κου Τσίπρα να μετατρέψει τις προσαρμογές και τους θεσμικούς μετασχηματισμούς σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο που να εδραιώνει τις βάσεις για μια ανοιχτή οικονομία αγορών με ίσες ευκαιρίες για όλους, κατά τα πρότυπα των αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να υπερβεί το κρατικοδίαιτο μοντέλο και τις πελατειακές πολιτικές σχέσεις μέσα από τις οποίες αναδείχθηκε… τα συμφέορντα των συνδικαλιστών και των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα με την αδράνεια έναντι αλλαγών που αυτοί εκφράζουν… το κατεστημένο των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης που κανονίζουν το πρόγραμμα τους ανάλογα με τα ιδιωτικά μαθήματα που προσφέρουν και το αφορολόγητο εισόδημα που εξασφαλίζουν… τα εδραιωμένα συμφέροντα ισχυρών ελλήνων επιχειρηματιών που φοβούνται τον εξευρωπαισμό της οικονομίας, τον ανταγωνισμό και τις ελεύθερες αγορές… και τόσες άλλες δυσμορφίες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού;;;
Μπορεί ο κος Μπαλτάς να κάνει τις αλλαγές που απαιτούνται ώστε η παιδεία μας να εναρμονιστεί με τις αρχές και το περιεχόμενο μιας ευρωπαϊκής χώρας. Μπορεί η κα Βαλαβάνη (ή ή όποια κα Βαλαβάνη), να συγκρουστεί με τους ημέτερους μεγαλοεισοδηματίες φοροφυγάδες. Μπορεί ο κος Τσακαλώτος ή ο κος Στθάκης να εξασφαλίσουν ότι στη θέση ενός κρατικού μονοπωλίου δεν θα στηθεί ένα ιδιωτικό, ή ότι η ολιγοπωλιακή διάρθρωση των αγορών θα ελεγχθεί μέσω ισχυρών ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών που θα αποτρέπουν την εκμετάλλευση της δεσπόζουσας θέσης τους στην αγορά και θα διασφαλίζουν την ελευθερία εισόδου νέων επιχειρήσεων, με ίσους όρους για όλους. Μπορεί ο κος Δρίτσας να υιοθετήσει ένα άλλο μοντέλο εργασιακών σχέσεων στη ναυτιλία και παράλληλα να κατευθύνει τον εφοπλισμό στις περιβαλλοντικές εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις του ελληνικού και ελληνόκτητου στόλου. Μπορεί ο κος Κουρουπλής να συγκρουστεί με τους φαρμακοποιούς, να εδραιώσει την πληροφορική υποστήριξη νοσοκομείων και γιατρών, να αναβαθμίσει τη δημόσια υγεία και να καταπολεμήσει τις μαρκετίστικες αυθαιρεσίες των ιδιωτικών νοσοκομείων, κλπ κλπ.
Και αν τα μπορούν, γιατί δεν έκαναν το παραμικρό επί έξι μήνες πλην να παρακολουθούν σιωπηροί το καταστρεπτικό σχέδιο του κου Βαρουφάκη υπό την επιστασία του πρωθυπουργού, που έφερε τη χώρα στο απόλυτο αδιέξοδο και επισώρευσε τεράστιο τρέχον κόστος κάλυψης του δημοσιονομικού ελλείμματος και εθνικό χρέος δεκάδων δισεκατομμυρίων.
Το κόμμα του κ Τσιπρα εδράζεται στις παρηκμασμένες πελατειακές σχέσεις και σε ένα κοινωνικό σώμα που έχει βολευθεί στις φεουδαρχικές δομές της αδράνειας, της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής. Οι αλλαγές που υποτίθεται ότι υποστηρίζει στο 3ο μνημόνιο, επέρχονται αποκλειστικά με το άλλοθι έξωθεν πιέσεων και αφού έχουν «καταγγελθεί» ως απαράδεκτες και μη βιώσιμες. Ο ιδεολογικός προσδιορισμός του κ Τσίπρα είναι ένα νεφέλωμα μετακομμουνιστικού προοδευτισμού που εφάπτεται στο μεσσιανισμό της νεορθόδοξης παράδοσης και τον εθνικισμό του κου Καμμένου. Ανέχεται, απλώς, την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας ως μοναδικό διέξοδο σε αδιέξοδα έναντι των μη ευρωπαϊκών σεναρίων που διεκδίκησε και απεργάστηκε επί έξι μήνες.
Το κόμμα του κ Τσίπρα δεν είναι ευρωπαϊκό. Δεν ήταν και δεν πρόκειται να γίνει. Όπως ακριβώς δεν ήταν , δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ ευρωπαϊκά κόμματα οι πελατειακές ομηγύρεις των κκ Σαμαρά, Βενιζέλου, Γεννηματά κλπ, που επί δεκαετίες καλλιεργούσαν το ελληνικό πελατειακό μόρφωμα στο «ευρωπαϊκό» πλαίσιο, με κορύφωση τα πέντε συναπτά έτη της κρίσης όπου «μεταρρύθμιζαν» τη χώρα, χωρίς ουδέποτε να ολοκληρώσουν μία μεταρρύθμιση.
Η δεξιά πολιτική παραμένει ίδια ακόμα και αν τη βλέπει κανείς από δεξιά ή από πρώτη φορά από αριστερά. Μόνο που τούτη η ευκαιρία είναι η τελευταία. Τυχόν αποτυχία θα επαναφέρει στο προσκήνιο της πρόταση Σόιμπλε για τη συντεταγμένη έξοδο μας από το ευρώ.
Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός και πολύ περισσότερο ο εξευρωπαϊσμός της χώρας δεν μπορεί να αμφισβητούνται κάθε φορά από το κοτζαμπάσικο χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος και των παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών της πρώτης φοράς, ή κατ’ επανάληψη δεξιάς και αριστεράς. Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού με τη συσπείρωση πολιτών γύρω από νέα κόμματα που θα εκφράζουν γνήσια την κοινωνία των πολιτών, απελευθερωμένα από πελατειακά σύνδρομα και εξαρτήσεις έναντι συντεχνιών και ειδικών συμφερόντων είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία.